Του Κώστα Ράπτη Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της προηγούμενης εβδομάδας στη Γαλλία ήρθαν
σε μία συγκυρία κατά την οποία η Ευρώπη έχανε όλο και περισσότερο την
υπομονή της με δύο κρίσιμους γείτονες. Τα όσα ακολούθησαν ανάδειξαν σε
αρνητικό πρωταγωνιστή τους ηγέτες αυτών ακριβώς των δύο χωρών – και τη
μεταξύ τους αντιπαράθεση.
Ο πρώτος είναι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος
έγινε αντικείμενο σκωπτικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της
χώρας του για την επιμονή με την οποία κατόρθωσε να βρεθεί στην πρώτη
σειρά της «διαδήλωσης» 44 ηγετών την Κυριακή στο Παρίσι, για την
καταδίκη της τρομοκρατίας και την διατράνωση της αλληλεγγύης τους προς
τη Γαλλία - μολονότι η γαλλική διπλωματία τον είχε αποτρέψει από το να
παραστεί καν. Επιμονή, που μεταφράσθηκε σε αγκωνιές προς Γάλλους
υπουργούς και λοιπούς ηγέτες προκειμένου ο Νετανιάχου να εξασφαλίσει την
πολυπόθητη φωτογραφική πόζα – η οποία και αναπαρήχθη από το ισραηλινό
πρωθυπουργικό γραφείο καταλλήλως καδραρισμένη ώστε να μην φαίνεται ο
πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς.Το ότι στις εκλογές της 17ης Μαρτίου ο Νετανιάχου διεκδικεί μια τέταρτη πρωθυπουργική θητεία εξηγεί πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Διότι η καλλιέργεια της ρητορικής που θέλει το Ισραήλ προφυλακή του αγώνα της «Δύσης» απέναντι στην «τρομοκρατία» (άνευ λεπτών διακρίσεων) αποτελεί έργο ζωής του Νετανιάχου ήδη από τη δεκαετία του ΄80. Αλλά και διότι η εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας, η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο μετά από αυτές των ΗΠΑ και του ίδιου του Ισραήλ, αποτελεί την καλύτερη δεξαμενή «παλιννοστούντων» (Olim) για την αντιμετώπιση του περιλάλητου «δημογραφικού προβλήματος» έναντι του αραβικού στοιχείου.
Μάλιστα, το 2014 η Γαλλία υπήρξε πρώτη στον κατάλογο των χωρών προέλευσης Εβραίων που επέλεξαν να εγκατασταθούν και πολιτογραφηθούν στο Ισραήλ – και η καλλιέργεια της αίσθησης ότι στην πρώτη τους πατρίδα αντιμετωπίζουν υπαρξιακή απειλή θα ενθαρρύνει και άλλους να τους μιμηθούν.
Έτσι, ο Νετανιάχου βρέθηκε στη Μεγάλη Συναγωγή του Παρισιού να απευθύνει στους ακροατές του το μήνυμα ότι «το Ισραήλ είναι το σπίτι τους». Παρά τη θερμή υποδοχή του ισραηλινού πρωθυπουργού, πάντως, η αμηχανία ήταν μεγάλη, όταν οι παριστάμενοι, σε έμπρακτη απάντηση, άρχισαν αμέσως μετά να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα...
Η παρουσία του Νετανιάχου στο Παρίσι έδωσε όμως την ευκαιρία και στον Τούρκο ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν να εξαπολύσει νέο φιλιππικό εναντίον της «κρατικής τρομοκρατίας» (του Ισραήλ) και εντέλει της «υποκρισίας» της Δύσης που τον στηρίζει. Μπόρεσε έτσι ο Ερντογάν να «αποδράσει» από μια θέση, στην οποία δεν δείχνει να νιώθει διόλου βολικά: διότι για τους κυβερνώντες στην Τουρκία η άνευ υποσημειώσεων καταδίκη της τρομοκρατίας δεν είναι αρκετή.
Ως χώρα που διαπερνάται από έντονες αντιθέσεις σχετικά με τα ζητήματα του πολιτικού Ισλάμ και της κοσμικότητας, η Τουρκία στέκει απέναντι στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού με εμφανή αμηχανία. Ο μεν αρχηγός της αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου βρήκε την ευκαιρία να προτείνει την κεμαλική κληρονομιά του «λαϊκού κράτους» ως το αντίδοτο για όλες τις μουσουλμανικές χώρες απέναντι στην τρομοκρατία. Τα δε στελέχη του κυβερνώντος κόμματος έσπευσαν να καταγγείλουν την «ισλαμοφοβία» (όπως πράττουν όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα έναντι της Ευρώπης) και να διατυπώσουν ποικίλες θεωρίες συνομωσίας για τα πρόσφατα γεγονότα, ενώ αντίθετα στα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τον πρώην σύμμαχό τους ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν στηλιτεύθηκε ακριβώς η διαρκής ροπή των ιθυνόντων προς τη συνομωσιολογία (πρβλ. «παράλληλο κράτος», λόμπι των επιτοκίων» κτλ.).
Από τον τομεάρχη Εξωτερικών Αλί Σαχίν που θεώρησε τη σφαγή στο Charlie Hebdo «κινηματογραφικά σκηνοθετημένη» μέχρι τον βουλευτή Αγκύρας Μελίχ Γκιεκτσέκ του την απέδωσε στη Μοσάντ, οι Τούρκοι «ισλαμοδημοκράτες», δεν βλέπουν στα πρόσφατα γεγονότα παρά ένα βρώμικο παιχνίδι για να στιγματισθούν οι Μουσουλμάνοι. Παραβλέποντας τις τεράστιες ευθύνες της δικής τους χώρας, η οποία (σε συνεργασία με τη Δύση, είναι η αλήθεια) διευκόλυνε παντοιοτρόπως το νέο κύμα ισλαμιστών μαχητών που συνέρρευσαν στη Συρία και τώρα επαναπατρίζονται στην Ευρώπη.
Πηγή:www.capital.gr
