Το πράσινο φως
για τύπωμα χρήματος φαίνεται να δίνει στον Ντράγκι η γνωμοδότηση του
εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.
Ανεξάρτητα από το πώς θα κινηθεί ο επικεφαλής της ΕΚΤ στις 22.1, ποια
εκδοχή ποσοτικής χαλάρωσης θα υιοθετήσει, το πρόβλημά του δεν είναι
νομικό αλλά πολιτικό, η εναντίωση της Γερμανίας πέραν της αρνητικής
περιχαράκωσης των δύο μελών που την εκπροσωπούν στο ΔΣ της Κεντρικής
Τράπεζας της Ευρωζώνης.Oταν στο Βερολίνο πανηγυρίζουν ως πολεμική νίκη τον προϋπολογισμό μηδενικού ελλείμματος και όταν θέτουν ως επόμενη προτεραιότητα να συρρικνώσουν το δημόσιο χρέος που είναι ποσοστό 75% επί του ΑΕΠ, τότε ο ορίζοντας είναι σκοτεινός για τον Ντράγκι.Ετσι εκεί που πιστεύαμε ότι του τυπώματος χρήματος θα έχει προηγηθεί συμβιβασμός ΕΚΤ-Γερμανίας, όλα δείχνουν ότι την επόμενη μέρα της 22.1 αρχίζει σκληρή μάχη Βερολίνου-Φραγκφούρτης.
Οι Σόιμπλε-Βάιντεμαν θα προσπαθήσουν να καταστήσουν την ποσοτική επέκταση ένα προσωρινό μέτρο, μια τακτική υποχώρηση την οποία θα πάρουν πίσω όπως έκαναν με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου 2012 για απευθείας ανακεφαλαίωση των τραπεζών.
Η δυναμική των πραγμάτων είναι με το μέρος του Ντράγκι: Οταν αρχίσει το τύπωμα χρήματος, όποιος επιχειρήσει να το επιβραδύνει και πολύ περισσότερο να το τερματίσει, αναλαμβάνει το ρίσκο μιας ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης όχι μόνον στην Ευρωζώνη αλλά και στην παγκόσμια οικονομία.
Ο Ντράγκι δεν είναι μόνος του απέναντι στους Σόιμπλε-Βάιντεμαν, έχει πίσω του ένα ευρύ μέτωπο από τις αγορές, τις κυβερνήσεις της πλειοψηφίας των χωρών-μελών της Ευρωζώνης μέχρι και τις ΗΠΑ και τους παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς, από το ΔΝΤ μέχρι τον ΟΟΣΑ.
Αν πάρουμε κατά γράμμα το ρεσιτάλ αυτοεπιβράβευσης και αυταρέσκειας που εκτυλίχθηκε στο Βερολίνο, τότε θα πρέπει να αναμένουμε μετωπική σύγκρουση με τον Ντράγκι.Θα πρόκειται για μια μη αντιστρέψιμη διάρρηξη της ευρωπαϊκής αν όχι και συνολικά της συνολικής δυτικής συμμαχικής αλληλεγγύης από τη Γερμανία, ένα βήμα απομόνωσης με απρόβλεπτες ολέθριες συνέπειες. Ενα βήμα που θα ακυρώνει και τη χρησιμότητα της δημοσιονομικής λιτότητας ως εργαλείου επιβολής γερμανικής κυριαρχίας στην ΕΕ-Ευρωζώνη.
Ετσι πίσω από τους θριαμβευτικούς πανηγυρισμούς στο Βερολίνο, προβάλλει το οριακό σημείο της γερμανικής πολιτικής στην Ευρωζώνη: Η ρεαλιστική προσαρμογή ή αποδόμηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με πρώτο και μεγαλύτερο χαμένο την ίδια τη Γερμανία.
kapopoulos@pegasus.gr
