"Το μάθημα που αντλείται από το λυπηρό αυτό κεφάλαιο γεγονότων είναι ότι το παρόν Τουρκικό καθεστώς θα πράξει οτιδήποτε για να πάρει αυτό που θέλει εφόσον νομίζει ότι υπάρχει μια πιθανότητα να το πάρει".( "The lesson to be drawn from this sad chapter of events is that the present Turkish regime will go to any lengths to get what they want as long as they think there is a chance of getting it".).
Το παραπάνω απόσπασμα είναι η τελική "παράγραφος-συμπέρασμα" σε τηλεγράφημα του Εγγλέζου πρέσβη Sir James Bowker, που υπηρέτησε στην Άγκυρα από το 1954 μέχρι το 1958, προς τον Selwyn Lloyd που υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών από το 1955 μέχρι το 1960.
Το τηλεγράφημα , ημερομηνίας 20 Ιουνίου 1958, αποτελείται από 13 παραγράφους και αρχίζει ως εξής: "Η διαχείριση από την Τουρκική Κυβέρνηση του κυπριακού προβλήματος τις τελευταίες λίγες βδομάδες μας προσφέρει μια διδακτική επίδειξη των Τουρκικών μεθοδεύσεων και διπλωματικών τακτικών." ( "The Turkish Government's handling of the Cyprus question over the last few weeks has afforded an instructive demonstration of Turkish political methods and diplomatic tactics.").
Οι εκτιμήσεις του Εγγλέζου πρέσβη για τα γεγονότα του 1958 θα μπορούσαν να περιγράψουν απόλυτα τις σημερινές τουρκικές μεθοδεύσεις και τακτικισμούς, όπως και την αμηχανία Λονδίνου και Λευκωσίας, αποικιακής τότε, μή αποικιακής σήμερα, ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους. Μόνο οι θηριωδίες των Τούρκων του 1958 εναντίων αμάχων λείπουν για να υπάρχει μια ολοκληρωμένη εικόνα της φασιστικής νοοτροπίας που διέπει διαδοχικά τουρκικά καθεστώτα και που το σημερινό τζιχαντιστικό δίδυμο Ερντογάν- Νταβούτογλου πιστεύει πως θα επιβάλει, οσονούπω, στην Λευκωσία του Αναστασιάδη.
´Ηδη από το 1957 και με την ενθάρρυνση της ´Αγκυρας, Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές άρχισαν να δολοφονούν Τούρκους αριστερούς κυρίως αυτούς που είχαν "υψηλό" προφίλ συνεργασίας με οργανώσεις του ΑΚΕΛ. Ήταν όμως στις αρχές του 1958 με εντολές από την ´Αγκυρα που άρχισε μια συστηματική εκστρατεία με θύματα αθώους Έλληνες αλλά με διττή στρατηγική στόχευση : την τρομοκράτηση των απλών ανθρώπων ώστε να αρχίσουν μετακινήσεις πληθυσμών, αλλά και τον εκβιασμό των Εγγλέζων να προχωρήσουν στην υλοποίηση "διοικητικής διχοτόμησης" αρχίζοντας με τους Δήμους ( "administrative partition"), αλλά και μην τυχόν αποτολμήσουν να υπαναχωρήσουν στην Βρετανική δέσμευση της 19ης Δεκεμβρίου 1956, στην Βουλή των Κοινοτήτων, για "διπλή αυτοδιάθεση"( γνωστή στους ιστορικούς ως "the partition pledge") ως προς μια μελλοντική λύση.
Αρχές του 1958 οι Εγγλέζοι ετοίμαζαν το διχοτομικό σχέδιο Μακμίλλαν ( "Συνεταιρισμό" μεταξύ Εγγλέζων, Ελλήνων και Τούρκων το ονόμασαν οι αθεόφοβοι ) σε μυστική συνεργασία με την ´Αγκυρα, και με την Αθήνα σε ρόλο κομπάρσου.
Η υλοποίηση του εκφοβισμού-εκβιασμού άρχισε με την επιστροφή του Ραούφ Ντενκτάς από μια εκτεταμένη περιοδεία στην Τουρκία, όπου μαζί με τον τυπικά τουρκοκύπριο ηγέτη Φαζίλ Κιουτσιούκ, συμμετείχαν σε οργανωμένες μαζικές συγκεντρώσεις που οργάνωνε το καθεστώς Μεντερές με σύνθημα "Διχοτόμηση ή Θάνατος". Ο Ντενκτάς επέστρεψε στις 6 Ιουνίου και την ίδια μέρα έκανε μια φανατισμένη ομιλία στην Λευκωσία που επανέλαβε και στην Λάρνακα. Το βράδυ της επόμενης, στις 7 Ιουνίου, εξερράγη βόμβα στα Γραφεία του Τουρκικού Γραφείου Τύπου στη τουρκική συνοικία της Λευκωσίας. Όπως και με την περίπτωση των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Πόλη, όταν Τούρκοι έριξαν βόμβα στο σπίτι που υποτίθετο γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη αλλά κατηγόρησαν τους Έλληνες καίγοντας, λεηλατώντας αλλά και σκοτώνοντας Ρωμιούς στην Πόλη, έτσι και στην περίπτωση της Λευκωσίας κατηγόρησαν τους Έλληνες ως βομβιστές.
Την ίδια μέρα και την επόμενη, ένας μαινόμενος τουρκικός όχλος ξεχύθηκε στην Λευκωσία καίγοντας και σκοτώνοντας. Ελληνικές και αρμενικές οικογένειες εκδιώχθηκαν από την εντός των τειχών Λευκωσία. Λίγες μέρες αργότερα στις 12 Ιουνίου ακολούθησε και η σφαγή Ελλήνων χωρικών κοντά στο τουρκικό χωριό Κιόνελι. Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1984, ο Ραούφ Ντενκτάς θα παραδεχθεί δημόσια σε Βρετανικό τηλεοπτικό σταθμό ( Granada TV "Cyprus: Britain's Grim Legacy, June 1984) ότι αυτός έδωσε εντολή να βομβαρδιστεί το Τουρκικό Γραφείο Τύπου. Τα προεόρτια για τις βιαιοπραγίες του Ιουνίου ήταν οργανωμένες επιθέσεις και εμπρησμοί τουρκικού όχλου εναντίων ελληνικών περιουσιών αλλά κυρίως βρετανικών δυνάμεων στην Λευκωσία 27-28 Ιανουαρίου 1958 στη διάρκεια των οποίων αρκετοί Τουρκοκύπριοι έπεσαν νεκροί. Οι βιαιοπραγίες αυτές έγιναν για να ενισχυθεί η διαπραγματευτική θέση της ´Αγκυρας που τις μέρες εκείνες επισκεπτόταν ο Εγγλέζος ΥΠΕΞ Lloyd ( μαζί με τον Κυβερνήτη της Κύπρου Foot ) για επεξεργασία του σχεδίου Μακμίλλαν. Για την περίοδο αυτή ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου, Sir Hugh Foot, έγραψε στα απομνημονεύματα του, "A Start in Freedom"( 1964) ότι "εμείς" δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι η ´Αγκυρα έδωσε εντολή "να καεί η Λευκωσία".
Το κεφάλαιο των προβοκάτσιων των Τουρκικών καθεστώτων είναι ανεξάντλητο και προκύπτει από τις δομές του κράτους- της στρατογραφειοκρατίας. Η φύση του δεν αλλάζει. Είναι δομική. Αλλάζουν μόνο αυτοί που διαχειρίζονται την εξουσία. Όχι οι εξουσιαστικές νοοτροπίες διαχείρισης του ντεβλέτ. Οι προβοκάτσιες δεν περιορίζονται στην εξωτερική πολιτική, όπως διαπιστώσαμε με την διαμάχη των Ισλαμιστών με τους Κεμαλιστές και των Ισλαμιστών μεταξύ τους ( Ερντογάν και Γκιουλέν ). Στην δε εξωτερική πολιτική δεν περιορίζονται στην Κύπρο και τα ελληνοτουρκικά. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι οι τεκμηριωμένες προβοκάτσιες στην Συρία με κατασκευασμένα επεισόδια, με θύματα ακόμη και Τούρκους ( false flag attacks), για να προκληθεί ευρύτερος πόλεμος με εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ώστε να αποκομίσει οφέλη η ´Αγκυρα.
Όλα τα παραπάνω απεικονίζουν το τρόπο που λειτουργούν διαχρονικά οι εξουσιαστές της ´Αγκυρας. Υπάρχει και πληθώρα παραδειγμάτων ειδικά στην περίπτωση της Κύπρου με πιο άμεσα σχετικό με την παρούσα φάση αυτό στο οποίο "πρωταγωνστεί" o ´Εσπεν Μπαρθ ´Αϊντα. Ο Νορβηγός ζήτησε απο τον Αναστασιάδη να παραμείνει "ευέλικτος" ώστε να του δώσει ευκαιρία να "διαπραγματευθεί" με την Άγκυρα . Και ο Αναστασιάδης δέχθηκε προσφέροντας την διασύνδεση (linkage) μεταξύ ενέργειας και τελικής λύσης. Για να εισπράξουν και οι δυό το απαξιωτικό όχι της ´Αγκυρας.
Παρόμοια υπήρξε και η περίπτωση του Μακαρίου το 1977 που έδωσε διπεριφερειακό χαρτί στον εκπρόσωπο του Προέδρου Κάρτερ, Κλάρκ Κλίφορντ, με την υπόσχεση του τελευταίου για αντίστοιχη Τουρκική χειρονομία. Και η οποία δεν ήρθε ποτέ , με τον Κλίφορντ να παραδέχεται, χρόνια μετά, πως τον "κορόιδεψαν" οι Τούρκοι. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά για αυτόν. Ο Μακάριος όμως πέθανε τον ίδιο χρόνο από το συγκεκριμένο κακό που τον βρήκε, ενώ η Κύπρος έμεινε με τον χάρτη και την παραδοχή του.
Άρχισα με τον Εγγλέζο πρέσβη και θα ολοκληρώσω με αυτόν διότι η εκτίμηση του, εμπεριέχει και το κλειδί αποτελεσματικής αντιμετώπισης της βουλιμίας των τουρκικών καθεστώτων, αλλά και επειδή είναι εκτίμηση ενός όχι τυχαίου, τρίτου. Δεν είναι, με άλλα λόγια μια δική μας εκτίμηση, εμάς που κατά τους εξ' Εσπερίας και τους αποικιακούς τους ευνούχους στην Κύπρο συνεχώς ομφαλοσκοπούμε ή βρισκόμαστε μέσα στη κοιλιά του κήτους και δεν βλέπουμε τις "πραγματικότητες". Και παρεμπιπτόντως ο Εγγλέζος Πρέσβης Bowker, υπήρξε υποστηρικτής της διχοτόμησης. Εκείνο που τον ενοχλούσε ήταν η απαξιωτική και προσβλητική συμπεριφορά των Τούρκων και η εκβιαστική τους απαίτηση η διχοτόμηση να γίνει με το "γινάτι" τους και όχι με Βρετανικούς όρους (δηλ. "πολιτισμένους") και σε χρόνο που θα εξυπηρετούσε και θα βόλευε την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος.
Το μάθημα που αντλείται, γράφει ο Πρέσβης προς τον Υπουργό του από τα γεγονότα του 1958 σε Κύπρο και Τουρκία είναι ότι οι Τούρκοι, εφόσον νομίζουν ότι υπάρχει μια πιθανότητα ( "a chance") να πάρουν κάτι , τότε θα πράξουν οτιδήποτε για να το πετύχουν. Στην περίπτωση Αναστασιάδη είναι προφανές ότι στην ´Αγκυρα έχουν εκτιμήσει πως οι πιθανότητες είναι πολύ πιο αυξημένες από όσες έδινε ο Εγγλέζος πρέσβης για τους Τουρκικούς στόχους του 1958. Και αναμένουν, με εργαλείο τον "Βάρβαρο" να πάρουν αυτό που θέλουν. Σήμερα αυτό είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπογραφή Αναστασιάδη. Είναι εξίσου προφανές ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη δεν αποτολμά την φυγή προς τα εμπρός, ώστε οι Τούρκοι να καταλάβουν ότι οι πιθανότητες να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία είναι τόσες, όσες έχει μια χιονοστιβάδα στην κόλαση. Αρπάζοντας και κολλώντας, δηλ. αρπακολίζοντας, βλέποντας αλλά μην κάνοντας ή κάνοντας και μή βλέποντας, οδηγούν τόν τόπο νομοτελειακά στή παράδοση και τον σατραπισμό.
Το ερώτημα είναι αν ο λαός διαθέτει την δύναμη, εσωτερική και ψυχική να αντέξει μέχρι τις επόμενες εκλογές. Διότι και η αντιπολίτευση , ΑΚΕΛ και κέντρο, έχουν και αυτοί τα κακά τους χάλια τους.
http://icmu.nyc.gr/el
