«Με κομμένη την ανάσα». Η αναφορά δεν αφορά τη γνωστή ταινία του
Γκοντάρ με πρωταγωνιστή τον Μπελμοντό, αλλά τον πρωτοσέλιδο τίτλο της
«Le Monde» με ημερομηνία 14 Οκτωβρίου. Στην κυριολεξία, η ακριβής
νοηματική απόδοση του τίτλου είναι «Γιατί το γαλλικό πολιτικό σύστημα
ξεψυχάει».Αν μη τι άλλο, η έγκυρη γαλλική εφημερίδα μπορεί να
είναι υπερήφανη γιατί δεν αιφνιδιάσθηκε. Στο φύλλο της με ημερομηνία
11.11.2011 ο πρωτοσέλιδος τίτλος ήταν «Μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, η
Γαλλία;».Ας ανακεφαλαιώσουμε: Η κρίση που παρουσιάσθηκε
επικοινωνιακά με συνευθύνη της Γερμανίας της Μέρκελ και της Γαλλίας του
Σαρκοζί ως ελληνική εξαίρεση, έγινε πολύ γρήγορα χάρη στη συμφωνία του
γαλλογερμανικού διδύμου «Μερκοζί» - που επέβαλε στη Ντοβίλ τον Οκτώβριο
της ίδιας χρονιάς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στις διασώσεις- κρίση
της Περιφέρειας, με την προσθήκη της Ιρλανδίας και στη συνέχεια της
Πορτογαλίας.
Στα τέλη του 2011 Ισπανία και Ιταλία άλλαξαν κυβερνήσεις, η πρώτη με εκλογές όπου ηττήθηκε ο Θαπατέρο και νίκησε ο Ραχόι και η δεύτερη με παρέμβαση των Μέρκελ-Σαρκοζί.
Επέβαλαν μέτρα μνημονιακού χαρακτήρα για να αποφύγουν μια διάσωση σαν αυτή της Αθήνας, που δεν την ήθελαν στη Μαδρίτη και στη Ρώμη, αλλά και στο Βερολίνο, καθώς το ύψος της απαιτούμενης ρευστότητας ήταν δυσθεώρητο.
Ελληνική εξαίρεση, κρίση στην Περιφέρεια, κρίση στον Νότο: Η δυναμική του ντόμινο που απειλούσε το σύνολο της Ευρωζώνης φάνηκε να τίθεται υπό έλεγχο τον Ιούλιο του 2912, όταν ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι είπε τις μαγικές λέξεις «θα κάνω ό,τι χρειασθεί», που φόβισαν τους κερδοσκόπους των αγορών ότι μπορεί να χάσουν τα λεφτά τους.Σήμερα η Γαλλία καταρρέει σε όλα τα μέτωπα: Καταρρέει η αξιοπιστία της ως εταίρου του Βερολίνου, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ενώ στο εσωτερικό της χώρας απειλείται η πολιτική και θεσμική σταθερότητα, αλλά και η κοινωνική ειρήνη.Οι τόνοι στη χθεσινή «Le Μοnde» είναι δραματικοί και πέραν της πρώτης σελίδας: Από εδώ και στο εξής μόνον ο «Ντράγκι και ο Γιούνκερ μπορούν να μας σώσουν», είναι το φλασάκι ολοσέλιδης ανάλυσης με τίτλο «Μια τόσο μακρά κρίση».
Οταν η κρίση παραλύει τη Γαλλία, πολύ απλά φθάνει η ώρα της αλήθειας, τίθεται το ερώτημα αν μπορεί να επιβιώσει η Ευρωζώνη με τη σημερινή πολιτική του Βερολίνου.Η Γερμανία δεν ήθελε την Ιταλία στην ΟΝΕ και απεδέχθη την ένταξή της στην πρώτη ομάδα χωρών της Ευρωζώνης την άνοιξη του 1998, όταν η Γαλλία την απείλησε με βέτο στην πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η Ρώμη συμπαρέσυρε τη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα αμέσως και την Αθήνα δύο χρόνια μετά.Στο Βερολίνο μπορούν να φαντασθούν ή καλύτερα να φαντασιωθούν μια Ευρωζώνη χωρίς τον Νότο, αλλά η κατάρρευση της Γαλλίας, και μάλιστα σε κοντινό ορίζοντα, είναι αποσταθεροποιητική απειλή για το Βερολίνο.
Είναι το κακό σενάριο της ασύντακτης διάλυσης της Ευρωζώνης και όχι της συντεταγμένης μετά από διαπραγματεύσεις διαίρεσής της σε δύο ταχύτητες, ένα περιτύλιγμα της διάσπασής της επί της ουσίας, προοπτική προς την οποία βαδίζουμε, αν το Βερολίνο δεν αλλάξει γραμμή πλεύσης.
Η κατάρρευση της Γαλλίας είναι από ό,τι φαίνεται ένα σταθερό φαινόμενο τον τελευταίο ενάμιση αιώνα στην Ευρώπη.Το 1870-1871 και το 1940 η Γερμανία επέβαλε τη στρατιωτική της ισχύ, σήμερα όμως η ήττα της Γαλλίας έχει χαρακτήρα αυτοβύθισης με συντριπτική ευθύνη των μοιραίων και άβουλων Σαρκοζί και Ολάντ.
Συνολική κατάρρευση
Σήμερα η Γαλλία καταρρέει σε όλα τα μέτωπα: Καταρρέει η αξιοπιστία της ως εταίρου του Βερολίνου, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ενώ στο εσωτερικό της χώρας απειλείται η πολιτική και θεσμική σταθερότητα, αλλά και η κοινωνική ειρήνη.
Στα τέλη του 2011 Ισπανία και Ιταλία άλλαξαν κυβερνήσεις, η πρώτη με εκλογές όπου ηττήθηκε ο Θαπατέρο και νίκησε ο Ραχόι και η δεύτερη με παρέμβαση των Μέρκελ-Σαρκοζί.
Επέβαλαν μέτρα μνημονιακού χαρακτήρα για να αποφύγουν μια διάσωση σαν αυτή της Αθήνας, που δεν την ήθελαν στη Μαδρίτη και στη Ρώμη, αλλά και στο Βερολίνο, καθώς το ύψος της απαιτούμενης ρευστότητας ήταν δυσθεώρητο.
Ελληνική εξαίρεση, κρίση στην Περιφέρεια, κρίση στον Νότο: Η δυναμική του ντόμινο που απειλούσε το σύνολο της Ευρωζώνης φάνηκε να τίθεται υπό έλεγχο τον Ιούλιο του 2912, όταν ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι είπε τις μαγικές λέξεις «θα κάνω ό,τι χρειασθεί», που φόβισαν τους κερδοσκόπους των αγορών ότι μπορεί να χάσουν τα λεφτά τους.Σήμερα η Γαλλία καταρρέει σε όλα τα μέτωπα: Καταρρέει η αξιοπιστία της ως εταίρου του Βερολίνου, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ενώ στο εσωτερικό της χώρας απειλείται η πολιτική και θεσμική σταθερότητα, αλλά και η κοινωνική ειρήνη.Οι τόνοι στη χθεσινή «Le Μοnde» είναι δραματικοί και πέραν της πρώτης σελίδας: Από εδώ και στο εξής μόνον ο «Ντράγκι και ο Γιούνκερ μπορούν να μας σώσουν», είναι το φλασάκι ολοσέλιδης ανάλυσης με τίτλο «Μια τόσο μακρά κρίση».
Οταν η κρίση παραλύει τη Γαλλία, πολύ απλά φθάνει η ώρα της αλήθειας, τίθεται το ερώτημα αν μπορεί να επιβιώσει η Ευρωζώνη με τη σημερινή πολιτική του Βερολίνου.Η Γερμανία δεν ήθελε την Ιταλία στην ΟΝΕ και απεδέχθη την ένταξή της στην πρώτη ομάδα χωρών της Ευρωζώνης την άνοιξη του 1998, όταν η Γαλλία την απείλησε με βέτο στην πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η Ρώμη συμπαρέσυρε τη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα αμέσως και την Αθήνα δύο χρόνια μετά.Στο Βερολίνο μπορούν να φαντασθούν ή καλύτερα να φαντασιωθούν μια Ευρωζώνη χωρίς τον Νότο, αλλά η κατάρρευση της Γαλλίας, και μάλιστα σε κοντινό ορίζοντα, είναι αποσταθεροποιητική απειλή για το Βερολίνο.
Είναι το κακό σενάριο της ασύντακτης διάλυσης της Ευρωζώνης και όχι της συντεταγμένης μετά από διαπραγματεύσεις διαίρεσής της σε δύο ταχύτητες, ένα περιτύλιγμα της διάσπασής της επί της ουσίας, προοπτική προς την οποία βαδίζουμε, αν το Βερολίνο δεν αλλάξει γραμμή πλεύσης.
Η κατάρρευση της Γαλλίας είναι από ό,τι φαίνεται ένα σταθερό φαινόμενο τον τελευταίο ενάμιση αιώνα στην Ευρώπη.Το 1870-1871 και το 1940 η Γερμανία επέβαλε τη στρατιωτική της ισχύ, σήμερα όμως η ήττα της Γαλλίας έχει χαρακτήρα αυτοβύθισης με συντριπτική ευθύνη των μοιραίων και άβουλων Σαρκοζί και Ολάντ.
Συνολική κατάρρευση
Σήμερα η Γαλλία καταρρέει σε όλα τα μέτωπα: Καταρρέει η αξιοπιστία της ως εταίρου του Βερολίνου, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ενώ στο εσωτερικό της χώρας απειλείται η πολιτική και θεσμική σταθερότητα, αλλά και η κοινωνική ειρήνη.
