Αλέξανδρος ΤάρκαςΗ κυρία Ντ. Μπακογιάννη έχει δώσει δύσκολες μάχες, όπως το 1989-1990
στην Ευρυτανία, ορισμένες πανεύκολες, όπως στον Δήμο Αθηναίων το 2002,
και άλλες «από γινάτι», όπως το 2012 με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Ο
απολογισμός της καταγράφει το ενεργητικό της άφοβης στάσης κατά της
τρομοκρατίας, καθώς ίσως είναι η μόνη πολιτικός με τόσο συνεπή γραμμή
εναντίον του κάθε Κουφοντίνα και Μαζιώτη, σε αντίθεση προς την
επικίνδυνη ανοχή πολλών βουλευτών. Ομως καταγράφει και τεράστιο
παθητικό, καθώς η στάση της ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και
κατόπιν υπουργός Πολιτισμού (1991-1993) ήταν διαλυτική για την κυβέρνηση
του ιδίου του πατρός της και η θητεία της ως δήμαρχος Αθηναίων (προ
δεκαετίας) κατώτερη των προσδοκιών. Ως υπουργός Εξωτερικών (2006-2009)
δεν αντιμετώπισε την τουρκική μεταβολή στρατηγικής (υπερπτήσεις
κατοικημένων νήσων και «κρουαζιέρες» πολεμικών μέχρι την Εύβοια).
Πρωταγωνίστησε δε στην αλλαγή γραμμής για την ΠΓΔΜ που θα ήταν
επικίνδυνη, αν δεν επικρατούσε το βέτο Καραμανλή - Μολυβιάτη για ένταξη
των Σκοπίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.Η πρόσφατη μάχη της κυρίας Μπακογιάννη, με πιέσεις για τον διορισμό της ως επιτρόπου, ανήκει σε αυτόνομη κατηγορία: Ηταν, εκ των προτέρων, λανθασμένη και χαμένη. Επιθυμούσε ένα αξίωμα που απαιτεί πλέον διαφορετικό πολιτικό προφίλ, ενώ επιπρόσθετα έκανε λάθη και παραλείψεις που θα απέφευγε κι ένας άγουρος πολιτευτής.
Πρώτον, η κυρία Μπακογιάννη παρουσίασε, μέσω επαναλαμβανόμενων διαρροών, την εκδοχή παρασκηνιακής συμφωνίας με τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά μαζί με την απειλή ότι, αν δεν διοριζόταν, θα επανεξέταζε την κοινοβουλευτική στάση της. Κανείς πολιτικός δεν ευθύνεται για κάθε δημοσίευμα, αλλά αν διαφωνούσε με τέτοιες ακρότητες, αρκούσε μια απλή διάψευση, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν εκβίαζε τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και δεν διευκόλυνε το παιχνίδι αποσταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον, ήταν απαράδεκτη η φημολογία ότι τη στηρίζει το Βερολίνο, εξασφαλίζοντας (πριν εκλεγεί ο Γιούνκερ!) το χαρτοφυλάκιο Εξωτερικών ή Ενέργειας. Είναι αληθές ότι (μόλις προ εβδομάδος) Γερμανός αξιωματούχος εκδήλωσε προτίμηση για την κυρία Μπακογιάννη, αλλά προφανέστατα ο διορισμός Ελληνα επιτρόπου αποτελεί αρμοδιότητα της Αθήνας και όχι του Βερολίνου.
Τρίτον, η «επίτροπος Ντόρα» θα δημιουργούσε προβλήματα. Σε ανέφελες εποχές, το 2007, η τότε υπουργός Εξωτερικών βιάστηκε (χωρίς να ζητηθεί από την αμερικανική πρεσβεία) να επικροτήσει την εγκατάσταση αντιπυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ γύρω από τα ρωσικά σύνορα. Το Κρεμλίνο εξοργίστηκε, ενώ οι ΗΠΑ διευκρίνισαν ότι δεν αξίωσαν στήριξη κανενός συμμάχου και μάλιστα άλλαξαν το σχέδιο εντός λίγων μηνών. Σήμερα, επί Β΄ Ψυχρού Πολέμου, μια επίτροπος με τέτοια νοοτροπία θα περιέπλεκε τις σχέσεις Ε.Ε. - ΗΠΑ - Ρωσίας, ενώ η Ουάσινγκτον θα ήταν καχύποπτη με τη στενή φίλη του Βερολίνου.
Τέταρτον, η κυρία Μπακογιάννη έχει δώσει εξετάσεις (ανεπιτυχώς) σε θέματα διαφάνειας και οικονομικών υποθέσεων. Η «αδράνεια» του υπουργείου Εξωτερικών το 2009 ως προς τον μεγαλοαπατεώνα της Siemens Χρ. Καραβέλα παραμένει, διεθνώς, πρωτοφανής. Οπως αδιανόητη ήταν προ μηνός η σφήνα Μπακογιάννη στις σχέσεις Ε.Ε. - Ελλάδας - Αζερμπαϊτζάν με προσωπικό παιχνίδι επιρροής προς τον πρόεδρο Ι. Αλίγιεφ, προκαταλαμβάνοντας τους Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο.
Κατόπιν αυτών, να αναμένουμε, τελικά, το επόμενο λάθος της κυρίας Μπακογιάννη έναντι της σταθερότητας της χώρας;
Αλέξανδρος Τάρκας
*Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.
