Πενθούν αγνοούμενους συντηρώντας πηγή μισαλλοδοξίας 17 γηπέδων

Από τους «Πέρσες» του Αισχύλου το αιώνιο πρόταγμα: ο λόγος στους πενθούντες εχθρούς και αντιπάλους. Την ημέρα που στην «Κ.Ε.» γράφαμε για την κηδεία, στην κατεχόμενη Αγια Τριάδα, των οστών του αγνοούμενου Γιαννάκη Λιασή, γινόταν, στο κατεχόμενο χωριό Βουνό, κοινή κηδεία (για προπαγανδιστικούς λόγους;) των οστών 34 αγνοούμενων Τουρκοκυπρίων.

Το μνημόσυνο τελέσθηκε κάτω από τη σημαία του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο Εγινε σ' ένα νεκροταφείο, φτιαγμένο ειδικά για τους αγνοούμενους-νεκρούς, με υπόβαθρο τη ζωγραφισμένη «σημαία» του ψευδοκράτους στον Πενταδάκτυλο. (Πότε ο ΟΗΕ, η Ε.Ε. θα μας απαλλάξουν απ' αυτήν την προκλητική προσβολή κι ασχήμια που έχει μέγεθος 17 (!!!) γηπέδων ποδοσφαίρου; τούρκικη σημαία έχουν ζωγραφίσει και σ' ένα βουνό στην Ιμβρο.) 34 οστεοθήκες σε σειρές, με μικρές σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους κολλημένες δεξιά κι αριστερά στο πάνω μέρος των οστεοθηκών, καλυμμένες μετά με αντίστοιχες σημαίες, στρατιωτικό τιμητικό άγημα, οι συγγενείς κάτω από τέντα για τον ήλιο.

Οι περισσότεροι είχαν καρφιτσωμένες στο στήθος μαυρόασπρες αφισέτες σαν κηδειόσημα με μικρές φωτογραφίες των αγνοουμένων, μάλλον τους τις είχαν μοιράσει εκεί. Στρατιώτες με πλήρη εξάρτυση και σε παράταξη κρατούσαν φωτογραφίες-πορτρέτα των σκοτωμένων. Οι «νικητές» έκαναν επίσημη κηδεία στους νεκρούς τους. Κι όσο κι αν ένοχη, για την πλειοψηφία και των Τουρκοκύπριων αγνοουμένων και σκοτωμένων, είναι η Τουρκία και η εισβολή, ο πόνος για το χαμό γιων και αντρών είναι κοινός κι αβάσταχτος, αποτυπωνόταν στα ρυτιδωμένα πρόσωπα και στο θρήνο των μαντηλοφορεμένων Τουρκοκύπριων μανάδων.

Μερικά ονόματα απ' αυτά που διακρίνονταν στις φωτογραφίες-πορτρέτα και στις οστεοθήκες: Χουσεΐν Γιουσούφ, Γιουσούφ Μουσταφά, Κουμά Χαμίτ, Κουμά Γιουσούφ. Αναφέρεται ότι μια μάνα, η Σουλτάν Κασίφ, έθαψε τρεις γιους και τον άντρα της (αν είναι ακριβές). Καλή δύναμη στις πονεμένες μανάδες, στους πατεράδες, γυναίκες, αδέλφια, συγγενείς. Είθε ο κοινός πόνος να ενώσει το δίκιο και το νησί, χωρίς κατοχικά στρατεύματα, έποικους και ξένες βάσεις. Δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε, που λέει η Αντιγόνη και τα λαϊκά τραγούδια. Ή, τουλάχιστον, δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε συνέχεια.
ΥΓ: Η περιγραφή βάσει φωτογραφιών που είδα στο Δίκτυο, του φωτογράφου Ιάκωβου Χατζησταύρου που, άγνωστο πώς, κατόρθωσε να παρευρεθεί στην τελετή και τις ανέβασε στη σελίδα του, και της σελίδας της Τουρκοκύπριας δημοσιογράφου Σεβγούλ Ουλουτάγκ που παρευρέθηκε στην κηδεία του Γιαννάκη Λιασή.

ΑΛ. ΑΣΩΝΙΤΗΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ