Πριν
από σαράντα χρόνια ο στενός συνεργάτης του προέδρου των ΗΠΑ Τζόνσον,
Τζορτζ Μπολ, δημοσίευσε στο έγκυρο περιοδικό «Foreign Affairs» άρθρο με
τον τίτλο «Πώς να σώσουμε το Ισραήλ παρά τη θέλησή του!» (How to save
Israel in spite of herself!).Η στάση της
κυβέρνησης Νετανιάχου από το ξέσπασμα της Αραβικής Ανοιξης στις αρχές
του 2011 μέχρι και σήμερα δικαιώνει και επικαιροποιεί το ερώτημα.
Η Αραβική Ανοιξη και η αιματηρή ενδοϊσλαμική σύρραξη που ακολούθησε ήταν μια πρωτοφανής στρατηγικών διαστάσεων ευκαιρία για το εβραϊκό κράτος: Να λύσει το Παλαιστινιακό με τους πιο ευνοικούς όρους ασφαλείας και να προβάλλει στην περιοχή ως προστάτης όλων των μειονοτήτων αλαουιτών, Δρούζων, χριστιανών κ.λπ. που βλέπουν ως επερχόμενο δικό τους ολοκαύτωμα την επικράτηση του σουνιτικού εξτρεμισμού να προβάλλει ως πόλος σταθερότητας, έρεισμα των μετριοπαθών στοιχείων της περιοχής και γέφυρά τους με τη Δύση.
Αντί των παραπάνω ο Νετανιάχου συνεχώς πλαγιοκοπούμενος από τη Δεξιά του Λικούντ είδε τις ιστορικές ανατροπές στην περιοχή σαν ευκαιρία για νέους οικισμούς στα κατεχόμενα, σαν ευκαιρία καθυστέρησης αν όχι οριστικού ναυαγίου ενός συμβιβασμού με την παλαιστινιακή πλευρά.
Την ίδια στιγμή η Ουάσιγκτον φλερτάρει με την Τεχεράνη, εργαλειοποιεί τους τζιχαντιστές της ISIS στο Ιράκ και στη Συρία και με δυο λόγια ασκεί μια ωμή ρεαλπολιτίκ, η οποία αργά αλλά σταθερά υποσκάπτει, απονευρώνει την επιχειρηματολογία του Λικούντ και της πέραν αυτού Δεξιάς ότι το Ισραήλ είναι το μόνο έρεισμα των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Δύσης στην ευρύτερη περιοχή.
Η περιχαράκωση και η απομόνωση, η αδυναμία προσαρμογής στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αργά αλλά σταθερά αποσαθρώνει τη στρατηγική αξία του Ισραήλ στα μάτια των ΗΠΑ και δίχως υπερβολή κινδυνεύει να το καταστήσει για την Ουάσιγκτον παράγοντα περιπλοκής από πλεονέκτημα.
Το Ισραήλ έπρεπε να ανακαλύψει έναν δικό του Ντε Γκολ που δεν θα δίσταζε να αντιμετωπίσει τους έποικους όπως ο Γάλλος στρατηγός τους Γάλλους της Αλγερίας σκληρά και κυνικά ως εμπόδιο για τη διασφάλιση των πραγματικών ζωτικών εθνικών συμφερόντων.Με πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς όρους το Ισραήλ θυμίζει το αδιέξοδο της Ελλάδας στη Μικρά Ασία το καλοκαίρι του 1921 μετά τη μάχη στον Σαγγάριο ποταμό.
kapopoulos@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64035330
Η Αραβική Ανοιξη και η αιματηρή ενδοϊσλαμική σύρραξη που ακολούθησε ήταν μια πρωτοφανής στρατηγικών διαστάσεων ευκαιρία για το εβραϊκό κράτος: Να λύσει το Παλαιστινιακό με τους πιο ευνοικούς όρους ασφαλείας και να προβάλλει στην περιοχή ως προστάτης όλων των μειονοτήτων αλαουιτών, Δρούζων, χριστιανών κ.λπ. που βλέπουν ως επερχόμενο δικό τους ολοκαύτωμα την επικράτηση του σουνιτικού εξτρεμισμού να προβάλλει ως πόλος σταθερότητας, έρεισμα των μετριοπαθών στοιχείων της περιοχής και γέφυρά τους με τη Δύση.
Αντί των παραπάνω ο Νετανιάχου συνεχώς πλαγιοκοπούμενος από τη Δεξιά του Λικούντ είδε τις ιστορικές ανατροπές στην περιοχή σαν ευκαιρία για νέους οικισμούς στα κατεχόμενα, σαν ευκαιρία καθυστέρησης αν όχι οριστικού ναυαγίου ενός συμβιβασμού με την παλαιστινιακή πλευρά.
Την ίδια στιγμή η Ουάσιγκτον φλερτάρει με την Τεχεράνη, εργαλειοποιεί τους τζιχαντιστές της ISIS στο Ιράκ και στη Συρία και με δυο λόγια ασκεί μια ωμή ρεαλπολιτίκ, η οποία αργά αλλά σταθερά υποσκάπτει, απονευρώνει την επιχειρηματολογία του Λικούντ και της πέραν αυτού Δεξιάς ότι το Ισραήλ είναι το μόνο έρεισμα των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Δύσης στην ευρύτερη περιοχή.
Η περιχαράκωση και η απομόνωση, η αδυναμία προσαρμογής στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αργά αλλά σταθερά αποσαθρώνει τη στρατηγική αξία του Ισραήλ στα μάτια των ΗΠΑ και δίχως υπερβολή κινδυνεύει να το καταστήσει για την Ουάσιγκτον παράγοντα περιπλοκής από πλεονέκτημα.
Το Ισραήλ έπρεπε να ανακαλύψει έναν δικό του Ντε Γκολ που δεν θα δίσταζε να αντιμετωπίσει τους έποικους όπως ο Γάλλος στρατηγός τους Γάλλους της Αλγερίας σκληρά και κυνικά ως εμπόδιο για τη διασφάλιση των πραγματικών ζωτικών εθνικών συμφερόντων.Με πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς όρους το Ισραήλ θυμίζει το αδιέξοδο της Ελλάδας στη Μικρά Ασία το καλοκαίρι του 1921 μετά τη μάχη στον Σαγγάριο ποταμό.
kapopoulos@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64035330