Οι τουρκικές επιδιώξεις βοούν προκλητικά. Οι Τούρκοι
δημιουργούν καθεστώς που εξισώνει το ψευδοκράτος με την Κυπριακή
Δημοκρατία, τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στον ΟΗΕ
Από τον 15ον αιώνα, όταν οι Φαναριώτες οργάνωσαν τη διπλωματία του
διβανίου και την τουρκική σχολή διπλωματίας, παρατηρείται μια
επαναλαμβανόμενη τακτική συνδυασμού της πολιτικής με την πολεμική
προπαρασκευή και εκτέλεση. Η Τουρκία ετοιμάζεται για πολεμικές
επιχειρήσεις και ταυτόχρονα δημιουργεί κλίμα διεθνούς αποδοχής του
πολέμου. Τα τεκμήρια είναι εμφανή από το 1974, για να μην ανατρέξουμε σε
παλαιότερες αποδείξεις. Η τουρκική διπλωματία προετοίμασε την κοινή
γνώμη για την εισβολή πριν θέσει σε κίνηση τον μηχανισμό του πολέμου.
Υπέβαλε τις αιτιάσεις της σαν προοίμιο της στρατιωτικής επιδρομής. Και η διεθνής κοινή γνώμη δεν εκπλάγηκε από την έναρξη της στρατιωτικής βίας. Είχε εντέχνως υποβληθεί σε πλύση εγκεφάλου. Η διπλωματία την φόρτωσε με αφορμές και ψεύδη αιτιολογώντας την ερμηνεία των γεγονότων που ακολούθησαν. Και ενώ η δική μας πλευρά ορχούμενη από τους ήχους των ψευδαισθήσεων της εγωπάθειάς της περί άλλα ετύρβαζε στον κόσμο της ουτοπίας, ο εχθρός καραδοκούσε και όταν του δόθηκε από την παράφρονα βλακεία της χούντας η αφορμή, εφάρμοσε το παλαιό σχέδιο του Νιχάτ Ερίμ από τα μέσα της δεκαετίας του ’50.
Τα δείγματα που ενισχύουν την εκτίμηση είναι ορατά κατά το έκτοτε διαρρέον χρονικό διάστημα και τώρα είναι περισσότερο αισθητά γιατί βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η επιδίωξη είναι κατάδηλη. Η Άγκυρα δημιουργεί τις συνθήκες που θα δικαιολογήσουν την ανακήρυξη κατοχικού κράτους, το οποίο είναι έτοιμα να αναγνωρίσουν σειρά κρατών, με πρώτα εκείνα της Ισλαμικής Διάσκεψης, που η ολομέλεια των 57 μελών του 1979, υπό την καθοδήγηση του Ekmelenddin Ichsanoglou, ήδη έχει υποστηρίξει με τα ψηφίσματα της Τζέντα 3/34-MM της 14ης Απριλίου 2007, του Ισλαμαμπάντ 3/34 ΜΜ και του Τατζικιστάν 3/37 ΜΜ της 18 Μαΐου 2010.
Οι τουρκικές επιδιώξεις βοούν προκλητικά.
Οι Τούρκοι δημιουργούν καθεστώς που εξισώνει το ψευδοκράτος με την Κυπριακή Δημοκρατία τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στον ΟΗΕ. Στην Ουάσιγκτον, στη Μόσχα και βέβαια στο Λονδίνο και αλλού. Ακολουθούν κατά πόδας τον Πρόεδρο της Κύπρου και ευθύς μετά προωθούν τον κατοχικό εγκάθετο στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, στον Γ.Γ του ΟΗΕ, στην Ε.Ε., σαν τον άλλο πρόεδρο. Εξασφαλίζουν όργανα συνέργειας όπως τον Ντάουνερ, τον Φούλε, τον Ρεν, που οι δικοί μας δεν τους αντιμετωπίζουν και «δικηγόρους» όπως τους Άγγλους ΥΠΕΞ. Μόνο ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε κατάμουτρα στον Άγγλο ΥΠΕΞ στις Βρυξέλλες και εις επήκοον πάντων «εσύ είσαι ο δικηγόρος των Τούρκων» και ο άλλος έμεινε άναυδος. Η τακτική τους είναι προκλητική και στις παράλληλες κινήσεις του Τ/κ συνομιλητή του Α. Μαυρογιάννη, του ψευδοϋπουργού «εξωτερικών» κ.λ.π.
Οι Τούρκοι έχουν προγραμματίσει την υποβολή ότι επείγονται για εξεύρεση λύσης διά των συνομιλιών και όμως υποσκάπτουν τις συνομιλίες. Ισχυρίζονται ότι είναι ειλικρινείς και πρόθυμοι να συμβιβαστούν και όμως παραμένουν στην πάγια αδιαλλαξία τους μετερχόμενοι την παραπλάνηση και το ψεύδος. Προσποιούνται καλή προαίρεση για τη βεβιασμένη λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο Εξορινό και όμως μέσα στο ιερό ερείπιο προπαγανδίζουν το κατοχικό καθεστώς, υπό τα χειροκροτήματα, δυστυχώς, των αφελών και τη σιωπή των υπευθύνων στην πρόκληση που ερμηνεύουν σαν συγκατάνευση! Μιλούν για επαναπροσέγγιση και όμως αρνούνται συμμόρφωση των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Βαρώσι. Θέλουν ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ορέγονται τα λεφτά της, αλλά αποκρούουν κατίσχυση του ευρωπαϊκού κεκτημένου για ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό.
Βλέπουν τα τζαμιά τους να ανακαινίζονται δαπάναις Ελλήνων αλλά καλύπτουν τους ιερόσυλους καταστροφείς των εκκλησιών και των νεκροταφείων μας. Στο οπλοστάσιο της διπλωματικής τακτικής και τα διαστρεβλωτικά κόλπα της μαύρης προπαγάνδας. Σκάρωσαν μουσείο εγκλημάτων και αποδίδουν στους Έλληνες τη σφαγή «των παιδιών του μπάνιου» ενώ σφαγέας ήταν ο παιδοκτόνος πατέρας τους. (Ομολογία Αχμέτ Μπαράν, Κ. Γενάρη: «Εξ Ανατολών», Καστανιώτης, 2000.) Αναφέρω και τις προβοκάτσιες με τις βόμβες σε τζαμιά που το Γραφείο Ειδικού Πολέμου παραδέχτηκε ότι ήταν έργο δικό του. (Ομολογίες Ντιρβάνα, Ντενκτάς, στρατηγού Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου).
Χαρακτηριστική και η προσπάθεια Έρογλου να συνδέσει τους Τούρκους εποίκους με τους μετανάστες στην Αμερική και να τους παρομοιάσει. Παρακάμπτει, βέβαια, ότι στις ΗΠΑ οι διοικήσεις δεν εξοντώνουν τους πολίτες με τη βία για να εγκαταστήσουν στις περιουσίες τους «μετανάστες»! Όσο για τη συνθήκη Γενεύης του 1949 οι μεν Τούρκοι την γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, οι δε πολυχρονεμένοι μας την… σνόμπαραν επί δεκαετίες μαζί με τη Λωζάνη του 1923, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη διεθνή δικαιοσύνη. Διότι από τη μια υπάρχει άρτια οργάνωση και αμεσότητα, ενώ από την άλλη υπάρχουν οι «παρακαταθήκες» της ανεπάρκειας και οι κατά συρροήν χρόνιες αυταπάτες της πάλαι ποτέ γεραράς ηγεμονίας της δύσμοιρης πατρίδας μας…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
Από τον 15ον αιώνα, όταν οι Φαναριώτες οργάνωσαν τη διπλωματία του
διβανίου και την τουρκική σχολή διπλωματίας, παρατηρείται μια
επαναλαμβανόμενη τακτική συνδυασμού της πολιτικής με την πολεμική
προπαρασκευή και εκτέλεση. Η Τουρκία ετοιμάζεται για πολεμικές
επιχειρήσεις και ταυτόχρονα δημιουργεί κλίμα διεθνούς αποδοχής του
πολέμου. Τα τεκμήρια είναι εμφανή από το 1974, για να μην ανατρέξουμε σε
παλαιότερες αποδείξεις. Η τουρκική διπλωματία προετοίμασε την κοινή
γνώμη για την εισβολή πριν θέσει σε κίνηση τον μηχανισμό του πολέμου.Υπέβαλε τις αιτιάσεις της σαν προοίμιο της στρατιωτικής επιδρομής. Και η διεθνής κοινή γνώμη δεν εκπλάγηκε από την έναρξη της στρατιωτικής βίας. Είχε εντέχνως υποβληθεί σε πλύση εγκεφάλου. Η διπλωματία την φόρτωσε με αφορμές και ψεύδη αιτιολογώντας την ερμηνεία των γεγονότων που ακολούθησαν. Και ενώ η δική μας πλευρά ορχούμενη από τους ήχους των ψευδαισθήσεων της εγωπάθειάς της περί άλλα ετύρβαζε στον κόσμο της ουτοπίας, ο εχθρός καραδοκούσε και όταν του δόθηκε από την παράφρονα βλακεία της χούντας η αφορμή, εφάρμοσε το παλαιό σχέδιο του Νιχάτ Ερίμ από τα μέσα της δεκαετίας του ’50.
Τα δείγματα που ενισχύουν την εκτίμηση είναι ορατά κατά το έκτοτε διαρρέον χρονικό διάστημα και τώρα είναι περισσότερο αισθητά γιατί βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η επιδίωξη είναι κατάδηλη. Η Άγκυρα δημιουργεί τις συνθήκες που θα δικαιολογήσουν την ανακήρυξη κατοχικού κράτους, το οποίο είναι έτοιμα να αναγνωρίσουν σειρά κρατών, με πρώτα εκείνα της Ισλαμικής Διάσκεψης, που η ολομέλεια των 57 μελών του 1979, υπό την καθοδήγηση του Ekmelenddin Ichsanoglou, ήδη έχει υποστηρίξει με τα ψηφίσματα της Τζέντα 3/34-MM της 14ης Απριλίου 2007, του Ισλαμαμπάντ 3/34 ΜΜ και του Τατζικιστάν 3/37 ΜΜ της 18 Μαΐου 2010.
Οι τουρκικές επιδιώξεις βοούν προκλητικά.
Οι Τούρκοι δημιουργούν καθεστώς που εξισώνει το ψευδοκράτος με την Κυπριακή Δημοκρατία τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στον ΟΗΕ. Στην Ουάσιγκτον, στη Μόσχα και βέβαια στο Λονδίνο και αλλού. Ακολουθούν κατά πόδας τον Πρόεδρο της Κύπρου και ευθύς μετά προωθούν τον κατοχικό εγκάθετο στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, στον Γ.Γ του ΟΗΕ, στην Ε.Ε., σαν τον άλλο πρόεδρο. Εξασφαλίζουν όργανα συνέργειας όπως τον Ντάουνερ, τον Φούλε, τον Ρεν, που οι δικοί μας δεν τους αντιμετωπίζουν και «δικηγόρους» όπως τους Άγγλους ΥΠΕΞ. Μόνο ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε κατάμουτρα στον Άγγλο ΥΠΕΞ στις Βρυξέλλες και εις επήκοον πάντων «εσύ είσαι ο δικηγόρος των Τούρκων» και ο άλλος έμεινε άναυδος. Η τακτική τους είναι προκλητική και στις παράλληλες κινήσεις του Τ/κ συνομιλητή του Α. Μαυρογιάννη, του ψευδοϋπουργού «εξωτερικών» κ.λ.π.
Οι Τούρκοι έχουν προγραμματίσει την υποβολή ότι επείγονται για εξεύρεση λύσης διά των συνομιλιών και όμως υποσκάπτουν τις συνομιλίες. Ισχυρίζονται ότι είναι ειλικρινείς και πρόθυμοι να συμβιβαστούν και όμως παραμένουν στην πάγια αδιαλλαξία τους μετερχόμενοι την παραπλάνηση και το ψεύδος. Προσποιούνται καλή προαίρεση για τη βεβιασμένη λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο Εξορινό και όμως μέσα στο ιερό ερείπιο προπαγανδίζουν το κατοχικό καθεστώς, υπό τα χειροκροτήματα, δυστυχώς, των αφελών και τη σιωπή των υπευθύνων στην πρόκληση που ερμηνεύουν σαν συγκατάνευση! Μιλούν για επαναπροσέγγιση και όμως αρνούνται συμμόρφωση των αποφάσεων του ΟΗΕ για το Βαρώσι. Θέλουν ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ορέγονται τα λεφτά της, αλλά αποκρούουν κατίσχυση του ευρωπαϊκού κεκτημένου για ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό.
Βλέπουν τα τζαμιά τους να ανακαινίζονται δαπάναις Ελλήνων αλλά καλύπτουν τους ιερόσυλους καταστροφείς των εκκλησιών και των νεκροταφείων μας. Στο οπλοστάσιο της διπλωματικής τακτικής και τα διαστρεβλωτικά κόλπα της μαύρης προπαγάνδας. Σκάρωσαν μουσείο εγκλημάτων και αποδίδουν στους Έλληνες τη σφαγή «των παιδιών του μπάνιου» ενώ σφαγέας ήταν ο παιδοκτόνος πατέρας τους. (Ομολογία Αχμέτ Μπαράν, Κ. Γενάρη: «Εξ Ανατολών», Καστανιώτης, 2000.) Αναφέρω και τις προβοκάτσιες με τις βόμβες σε τζαμιά που το Γραφείο Ειδικού Πολέμου παραδέχτηκε ότι ήταν έργο δικό του. (Ομολογίες Ντιρβάνα, Ντενκτάς, στρατηγού Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου).
Χαρακτηριστική και η προσπάθεια Έρογλου να συνδέσει τους Τούρκους εποίκους με τους μετανάστες στην Αμερική και να τους παρομοιάσει. Παρακάμπτει, βέβαια, ότι στις ΗΠΑ οι διοικήσεις δεν εξοντώνουν τους πολίτες με τη βία για να εγκαταστήσουν στις περιουσίες τους «μετανάστες»! Όσο για τη συνθήκη Γενεύης του 1949 οι μεν Τούρκοι την γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, οι δε πολυχρονεμένοι μας την… σνόμπαραν επί δεκαετίες μαζί με τη Λωζάνη του 1923, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τη διεθνή δικαιοσύνη. Διότι από τη μια υπάρχει άρτια οργάνωση και αμεσότητα, ενώ από την άλλη υπάρχουν οι «παρακαταθήκες» της ανεπάρκειας και οι κατά συρροήν χρόνιες αυταπάτες της πάλαι ποτέ γεραράς ηγεμονίας της δύσμοιρης πατρίδας μας…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
