Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ-Μάλλον ασταθή ισορροπία παρά νικητές και ηττημένους ανέδειξαν οι ευρωεκλογές. Αυτονόητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κλάψει κιόλας επειδή είναι πρώτος, όπως είπε προσφυώς ο Λαφαζάνης σχολιάζοντας το αποτέλεσμα. Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική Αριστερά, μόνη σε όλη την Ευρώπη, αλλά πρώτη και μόνη η Ελλάδα στο τραπέζι του Προκρούστη. Μετά από τόσα δεινά η πρωτιά ήταν αυτονόητη, αλλιώς πότε; Οι ευρωεκλογές έδωσαν τη αίσθηση μιας ανόθευτης δημοσκόπησης. Μια φωτογραφία, φευγαλέα αποτύπωση μιας πραγματικότητας που ήδη είναι παρελθόν, ίσα για να θυμόμαστε πως ήμασταν «τότε». Σήμερα κιόλας είμαστε «άλλοι», βρισκόμαστε αλλού. Η συγκυβέρνηση αποδοκιμάστηκε, όπως παντού οι κυβερνώντες στην Ευρώπη. Η αντιπολίτευση επιδοκιμάστηκε σε όλες τις χώρες. Με χαρακτηριστικό ότι ο κόσμος αδιαφόρησε για το «χρώμα» της αντιπολίτευσης. Όποιος έπειθε ότι είναι συνεπής ενάντιος κέρδιζε. Όποιος έπειθε ότι διαθέτει και προοπτική κέρδιζε περισσότερο.
Ο κόσμος αδιαφόρησε παντελώς στο επιχείρημα «η (ακρο)δεξιά δεν δίνει προοπτικές, υπηρετεί το Σύστημα». Όχι επειδή είναι (ήδη !) φασίστες απαξάπαντες, Ευρωπαίοι και Έλληνες, ας το καταλάβουν επιτέλους στην Αριστερά, εδώ, για να μην τους κάνει αυτό που (ακόμα) δεν είναι. Ο κόσμος αδιαφόρησε για το επιχείρημα επειδή δεν πίστεψε τον αγγελιοφόρο του μηνύματος. Δεν είδε μια Αριστερά τόσο συνεπή και «ζόρικη», αποφασισμένη αντίπαλο του πολιτικού Συστήματος όσο θα όφειλε για να την πιστέψει. Όσο για την αυτοπροσδιοριζόμενη ως αντισυστημική Αριστερά αυτοτοποθετήθηκε σε τέτοια αδιέξοδη θέση ώστε να καταλήξει εκλογικό παρακολούθημα της κυρίαρχης (στην Αριστερά) δύναμης, του ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποτε η ΕΔΑ έγινε εκλογικός ακόλουθος της Ένωσης Κέντρου ή του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Θα χυθεί πολύ μελάνι ασφαλώς για το αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής, την άνοδό της. Ωστόσο την προσοχή θα όφειλε να αποσπάσει όχι τόσο η άνοδός της, μέτρια και συγκρατημένη τελικώς, αλλά το ψηφοδέλτιό της. Η εικόνα του ψηφοδελτίου, επιστήμονες και άλλοι «ευπρεπείς αστοί» τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, είναι καταφανώς αταίριαστη με τη «βάρβαρη» εικόνα της Χρυσής Αυγής, ακόμα και μετά τις φυλακίσεις της ηγεσίας της. Το «χάσμα» ή θα οδηγήσει σε κρίση τη ΧΑ ή στο μετασχηματισμό της σε ένα «σκληρό» αλλά «κανονικό» δεξιό κόμμα, οπότε οι κατηγορίες περί ναζισμού κινδυνεύουν να βρεθούν (και πάλι) χωρίς αντιστοιχία με την πραγματικότητα.
Η πραγματική τομή θα γίνει αν θέλοντας και μη η νυν ή κάποια άλλη ηγεσία υποχρεωθεί να συμπεριλάβει στην «ανακαίνισή» της την επίσημη, ρητή, αποκήρυξη του ναζισμού, κάτι που η ΧΑ αποφεύγει. Είναι κρίσιμο για το άμεσο μέλλον διότι αλλιώς η ΧΑ δεν μπορεί να διατηρήσει αξιόλογη παρουσία στην πολιτική σκηνή. Μόλις εκλείψουν οι αιτίες της ανάδυσής της θα λείψουν και οι λόγοι της παρουσίας της. Ο εθνικισμός θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός, στη δεξιά εκδοχή του, από κάποια μερίδα του κόσμου. Ο ναζισμός όχι. Όχι στην κατακτημένη από το ναζισμό Ελλάδα της Αντίστασης. Η ΧΑ τώρα είναι εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει ένα θεμελιωμένο αντίλογο, να αντιτάξει ένα οργανωμένο λόγο και στο θέμα του ναζισμού και στις φλυαρίες της περί εθνικισμού. Αρκεί βεβαίως ο αντίλογος να έρχεται από ανθρώπους που αγαπούν και δεν ανατριχιάζουν στη λέξη πατρίδα. Αν αυτές οι παρατηρήσεις έχουν βάση τότε οι διεργασίες στην παραδοσιακή συντηρητική παράταξη θα είναι σεισμικές.
Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί μια αυθεντική κεντρο-δεξιά, με νέα ηγεσία, ανακατατάσσοντας συνολικά το χώρο, ανοίγοντας νέα σελίδα στο πολιτικό σκηνικό. Με προφανείς επιπτώσεις και στα αριστερά του φάσματος. Όσοι φοβούνται την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό Σύστημα δεν έχουν παρά να ορίσουν με ρεαλισμό και ευστοχία τα όρια της αριστεράς, ως πολέμιου του σημερινού πολιτικού καθεστώτος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσδιορίσει με σαφήνεια τι είναι και τι δεν είναι αριστερό, αν, δηλαδή, δεν προσδιορίσει με λόγια καθαρά και αντίστοιχες πρακτικές ποιος είναι ο ίδιος τότε τον αριστερό χώρο θα λυμαίνονται κάθε λογής περίεργοι τύποι. Διότι αυτή τη στιγμή είναι οι κυρίαρχες ελίτ που προσδιορίζουν ποιος κινείται στο χώρο της αριστεράς/κεντροαριστεράς με κορυφαία και αλησμόνητα παραδείγματα τον Μπλερ και τον Κλίντον.
Η Εκκλησία αρκεί, λένε, να είναι Ορθόδοξη. Αλλά για ποια Ορθοδοξία μιλάμε; Πατριωτική ή εθνομηδενιστική; Που επιλέγει με γνώση και φρόνηση τη Σαμπιχά ή την αποβάλλει; Το ζήτημα είναι σαφώς ιδεολογικό αλλά επίσης σαφώς σχετίζεται άμεσα με την συνεπαγόμενη εξωτερική πολιτική, έναντι της Τουρκίας, γενικότερα τη στάση στα «εθνικά θέματα» πχ στο όνομα των Σκοπίων. Όταν ξέρεις το νόημα της Ορθοδοξίας σου άνετα κάνεις παρέα και συμμαχίες με Καθολικούς, Προτεστάντες ακόμα και αιρετικούς. Αλλιώς σε παίρνει το Ποτάμι και σε εκβράζει στη θάλασσα, ως νεκρή φύση. Όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν φόβους ενσωμάτωσης δεν έχουν παρά να προσδιορίσουν τα ευάλωτα σημεία και να ασχοληθούν από κοινού ώστε να τα αντιμετωπίσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε άλμα, έμεινε εκλογικά σταθερός. Αλλά και αυτό παραμένει επιφανειακό. Το δεδομένο ότι ο μεγάλος όγκος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οπαδοί, ενσωματωμένοι στην ιστορική αριστερά, δεν έχει αλλάξει-όπως ακριβώς δεν είναι φασίστες οι ψηφοφόροι της ΧΑ. Αν παραταθεί η αντίληψη, το καθεστώς, ιδιοκτησίας του ΣΥΡΙΖΑ από το παλιό ΚΚΕ εσ. η σημερινή, επιφανειακή, εκλογική του σταθερότητα ίσως αποδειχθεί λίαν ευάλωτη στην επόμενη αναμέτρηση.
Το Ποτάμι δεν ήταν Αμαζόνιος, η Χρυσή Αυγή δεν ήταν φλουρί κωνσταντινάτο, ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναμονή, η συγκυβέρνηση της «δεξιάς και της προόδου» κατρακυλάει χωρίς ανάχωμα. Όλα είναι ανοιχτά.
Δευτέρα 26 Μαίου 2015
