Μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών Φαμπιούς να έσπευσε να απορρίψει το αίτημα της Λεπέν για άμεση διάλυση της Βουλής, αλλά από σήμερα η Γαλλία εισέρχεται σε πολιτική και θεσμική κρίση: πώς μπορεί το τρίτο κόμμα στην προτίμηση των ψηφοφόρων να ελέγχει την Προεδρία, την κυβέρνηση, την Εθνοσυνέλευση και τη Γερουσία;
Πώς μπορεί ο Ολάντ να συνεχίσει τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που άρχισε ο Σαρκοζί και επετάχυνε ο ίδιος με τα μέτρα που εξήγγειλε τον Ιανουάριο;
Η πρωτιά της Λεπέν είναι η τρίτη φορά που η Γαλλία δηλώνει την αντίθεσή της στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την επιτάχυνση της οποίας είχε ζητήσει η δικιά της άρχουσα ελίτ:
Την πρώτη φορά ήταν το 1954, όταν η Βουλή απέρριψε την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα που είχε προτείνει η γαλλική κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας με τη δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού Στρατού.
Τη δεύτερη ήταν την άνοιξη του 2005, όταν μια ετερόκλητη πλειοψηφία στο δημοψήφισμα απέρριψε τη Συνταγματική Συνθήκη που ήταν προϊόν τριετούς σκληρής διαπραγμάτευσης Γαλλίας - Γερμανίας. Οι ευθύνες τόσο της Δεξιάς όσο και των Σοσιαλιστών για τον θριάμβο της Λεπέν είναι κολοσσιαίες:
Κάθε φορά υπόσχονται προεκλογικά κοινωνικού χαρακτήρα διορθωτικές κινήσεις, για να τις ακυρώσουν σε λίγους μήνες στο όνομα της Ευρώπης, και ταυτόχρονα πλειοδοτούν στην κατασταλτική - ξενοφοβική ρητορική, με τον Σαρκοζί να μιλά για αλήτες των προαστίων και τον σημερινό πρωθυπουργό Βαλς να ισοπεδώνει με μπουλντόζες καταυλισμούς Ρομά.
Από χθες το βράδυ η Γαλλία είναι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πρόκληση για το Βερολίνο.-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
