Του Κώστα Βενιζέλου, http://www.philenews.com, http://www.mignatiou.com
Χαμένοι μια ζωή στις μεταφράσεις, στις σημειολογίες και στις ανέξοδες
εξαγγελίες. Η κυπριακή κοινωνία κουβαλά πολλά σύνδρομα, που αντανακλούν
και σε συμπεριφορές. Ήλθε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, ο
οποίος έκανε ότι ήταν δυνατό για αναδείξει μια στρατηγική σχέση των ΗΠΑ
και της Κύπρου. Μπορεί κανείς εύκολα να αναγνώσει αυτή την εμμονή των
Αμερικανών στην αναβάθμιση των σχέσεων με την Κύπρο.Από τη μια είναι το φυσικό αέριο και από την άλλη η ανασύνθεση του
γεωπολιτικού τοπίου, όπου οι Αμερικανοί βλέπουν τη δημιουργία ενός άξονα
που θα περιλαμβάνει Ισραήλ, Κύπρο, Αίγυπτο αλλά και Τουρκία. Όλη αυτή
την εικόνα φαίνεται να την αντιμετωπίζουμε ως να αφορά άλλους, τρίτους.
Γιατί μετά τους ενθουσιασμούς, η επιστροφή στη μιζέρια. Στα αμυντικογενή
σύνδρομα για το Κυπριακό, τις λογικές της πεπατημένης προσέγγισης με το
γνωστό ποίημα «μια λύση μπλά μπλά μπλά».
Έχει φθάσει το Κυπριακό να είναι ένα πείραμα και μια φολκλορική φιέστα. Η μόδα- από τις αρχές της δεκαετίας του 2000- είναι η εμπλοκή της «κοινωνίας των πολιτών», στις προσπάθειες για λύση. Πέραν του γεγονότος ότι δημιουργούνται ελίτ, που αυτοεγκλωβίζονται σε θεωρίες που χάνουν την ουσία και τον στόχο, τίθεται και ένα σοβαρό ζήτημα: Από τη στιγμή που εμπλέκεται η κοινωνία σε μια ευρύτερη διαδικασία επίλυσης, πώς μπορεί το περιεχόμενο των συζητήσεων για τη μορφή της λύσης, που διεξάγονται στις διαπραγματεύσεις, να παραπέμπει σε διαχωριστικά στοιχεία; Όταν το μοντέλο είναι η εμπλοκή πολιτών, θρησκευτικών παραγόντων, επιστημονικό προσωπικό, λογικά τούτο διαμορφώνει μια προσέγγιση κοινής συμβίωσης. Αυτό, όμως, διαψεύδεται από τις συζητήσεις, τα πολλά διαχωριστικά στοιχεία, τους περιορισμούς, τις παρεκκλίσεις μόνιμες και μη. Συνεπώς, οι συναθροίσεις δικοινοτικού χαρακτήρα θα έχουν σημασία εάν στοχεύουν στο μη διαχωρισμό, είτε με τον τρόπο που επιβάλλεται σήμερα διά της κατοχής είτε με ένα λίφτιγκ του στάτους κβο, που θα παρουσιάζεται και συμφωνημένο.
Έχει αλλάξει το γίγνεσθαι, διαφοροποιήθηκαν τα δεδομένα, έχουν καταρρεύσει αυτοκρατορίες και καθεστώτα, πλην όμως στη Λευκωσία χρόνια τώρα, υπάρχει μια δογματική επιμονή για διαχείριση της πολιτικής ( Κυπριακό και άλλα), με όρους της δεκαετίας του ΄70. Κι αυτός ο δογματισμός συνδέεται με φοβικά σύνδρομα και αδυναμία άρθρωσης μιας άλλης πολιτικής. Η ακολουθούμενη, ξεπερασμένη και αναποτελεσματική, εξυπηρετεί τους συνθηματολόγους.
Η Κύπρος έχει στρατηγικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο από τους Αμερικανούς, αλλά και από άλλους ισχυρούς του διεθνούς σκηνικού. Αυτό παράγει εκ των πραγμάτων ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, το οποίο εν πολλοίς, εάν δεν αντιμετωπισθεί συνολικά, θα ακυρωθεί. Το μήνυμα του κ. Μπάιντεν, αν και εκφράζει προδήλως την ανάγκη εκμετάλλευσης και των δικών μας στρατηγικών πλεονεκτημάτων για εφαρμογή των σχεδιασμών των ΗΠΑ, προσφέρει νέο πεδίο δράσης. Η επιλογή είναι σαφής: Είτε αξιοποιούνται τα νέα δεδομένα στρατηγικά είτε βυθιζόμαστε στη μιζέρια των πεπατημένων πολιτικών
Έχει φθάσει το Κυπριακό να είναι ένα πείραμα και μια φολκλορική φιέστα. Η μόδα- από τις αρχές της δεκαετίας του 2000- είναι η εμπλοκή της «κοινωνίας των πολιτών», στις προσπάθειες για λύση. Πέραν του γεγονότος ότι δημιουργούνται ελίτ, που αυτοεγκλωβίζονται σε θεωρίες που χάνουν την ουσία και τον στόχο, τίθεται και ένα σοβαρό ζήτημα: Από τη στιγμή που εμπλέκεται η κοινωνία σε μια ευρύτερη διαδικασία επίλυσης, πώς μπορεί το περιεχόμενο των συζητήσεων για τη μορφή της λύσης, που διεξάγονται στις διαπραγματεύσεις, να παραπέμπει σε διαχωριστικά στοιχεία; Όταν το μοντέλο είναι η εμπλοκή πολιτών, θρησκευτικών παραγόντων, επιστημονικό προσωπικό, λογικά τούτο διαμορφώνει μια προσέγγιση κοινής συμβίωσης. Αυτό, όμως, διαψεύδεται από τις συζητήσεις, τα πολλά διαχωριστικά στοιχεία, τους περιορισμούς, τις παρεκκλίσεις μόνιμες και μη. Συνεπώς, οι συναθροίσεις δικοινοτικού χαρακτήρα θα έχουν σημασία εάν στοχεύουν στο μη διαχωρισμό, είτε με τον τρόπο που επιβάλλεται σήμερα διά της κατοχής είτε με ένα λίφτιγκ του στάτους κβο, που θα παρουσιάζεται και συμφωνημένο.
Έχει αλλάξει το γίγνεσθαι, διαφοροποιήθηκαν τα δεδομένα, έχουν καταρρεύσει αυτοκρατορίες και καθεστώτα, πλην όμως στη Λευκωσία χρόνια τώρα, υπάρχει μια δογματική επιμονή για διαχείριση της πολιτικής ( Κυπριακό και άλλα), με όρους της δεκαετίας του ΄70. Κι αυτός ο δογματισμός συνδέεται με φοβικά σύνδρομα και αδυναμία άρθρωσης μιας άλλης πολιτικής. Η ακολουθούμενη, ξεπερασμένη και αναποτελεσματική, εξυπηρετεί τους συνθηματολόγους.
Η Κύπρος έχει στρατηγικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο από τους Αμερικανούς, αλλά και από άλλους ισχυρούς του διεθνούς σκηνικού. Αυτό παράγει εκ των πραγμάτων ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, το οποίο εν πολλοίς, εάν δεν αντιμετωπισθεί συνολικά, θα ακυρωθεί. Το μήνυμα του κ. Μπάιντεν, αν και εκφράζει προδήλως την ανάγκη εκμετάλλευσης και των δικών μας στρατηγικών πλεονεκτημάτων για εφαρμογή των σχεδιασμών των ΗΠΑ, προσφέρει νέο πεδίο δράσης. Η επιλογή είναι σαφής: Είτε αξιοποιούνται τα νέα δεδομένα στρατηγικά είτε βυθιζόμαστε στη μιζέρια των πεπατημένων πολιτικών
