ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΣ τόπος ότι
το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα καθορίσει τη δυναμική των πολιτικών
εξελίξεων και, κατ’ επέκτασιν, την έκβαση της μάχης για την εξουσία.
Μέχρι τώρα, με την αμέριστη βοήθεια του μιντιακού συστήματος, η Ν.Δ.
έχει καταφέρει να κρατηθεί στο εκλογικό παιχνίδι. Αν και σχεδόν όλες οι
δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται, η εμφανιζόμενη διαφορά
του από το κόμμα του Σαμαρά είναι τόσο μικρή, ώστε η αναμέτρηση να
παραμένει αμφίρροπη.Η χαλαρότητα της ψήφου για το Ευρωκοινοβούλιο ευνοεί παραδοσιακά τα
μικρότερα κόμματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ευνοεί και τον
ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι ψηφοφόροι μπορούν χωρίς άμεσες επιπτώσεις να
εκδηλώσουν την οργή τους. Αντιθέτως, ο φόβος, που καλλιεργείται από τα
κατεστημένα ΜΜΕ, θα επηρεάσει περισσότερο το αποτέλεσμα των εθνικών
εκλογών.
Αυτός είναι ο λόγος που η πρωτιά με μικρή διαφορά δεν αρκεί για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα νίκης. Οσο πιο μικρή θα είναι η διαφορά τόσο πιο δυνατά θα παραμείνει η Ν.Δ. στο παιχνίδι της εξουσίας. Εάν, όμως, η διαφορά υπερβεί τις 4-5 μονάδες θα προκληθεί εκλογική χιονοστιβάδα.
Η συσσώρευση οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων έδινε τη δυνατότητα στον Τσίπρα να αφήσει πολύ πίσω τη Ν.Δ. Τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες δεν είχε ποτέ αξιωματική αντιπολίτευση. Η εχθρική στάση του ευρωιερατείου, των αρχουσών ελίτ και του κατεστημένου μιντιακού συστήματος, μόνο εν μέρει εξηγούν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει πολιτικοεκλογικά τη διάχυτη και έντονη κοινωνική οργή.
Ο βασικός λόγος της αδυναμίας του είναι οι πολλές και συχνά δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και ψηφοφόρων του για το εάν η ομάδα Τσίπρα αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Από την άλλα πλευρά, όμως, οι καταστροφικές πολιτικές του μνημονίου εξωθούν μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, περίμενε κανείς πως η Κουμουνδούρου θα έκανε ό,τι περνάει από το χέρι της για να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις της μικρομεσαίας θάλασσας. Είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος να προσελκύσει την αναγκαία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων για να προκαλέσει χιονοστιβάδα. Αντ’ αυτού, πράττει τα ακριβώς αντίθετα.
Πρώτον, η κατά κανόνα επιλογή κομματικών υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αναμένεται να φέρει απογοητευτικά αποτελέσματα για ένα κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει.
Δεύτερον, συνεχίζοντας να μιλάει με πολλές φωνές για τον τρόπο απεμπλοκής από το μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει περιθώρια στους αντιπάλους του να ξανασερβίρουν το εκβιαστικό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή».
Τρίτον, σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, ο άθλιος τρόπος που η Κουμουνδούρου χειρίσθηκε την υπόθεση Σαμπιχά άνοιξε νέα πληγή, την οποία, βεβαίως, έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Επανήλθε στο προσκήνιο ο φόβος ότι οι διαδεδομένες στην Κουμουνδούρου εθνομηδενιστικές απόψεις (τύπου Χριστόπουλου) μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά στα εθνικά συμφέροντα. Ακόμα και δεδηλωμένοι αριστεροί ψηφοφόροι έκαναν δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο η μάζα των κεντροαριστερών, η οποία απεχθάνεται αυτές τις απόψεις. Η υπόθεση Σαμπιχά δεν θα στερήσει μόνο σημαντικό αριθμό ψήφων. Η δημόσια συζήτηση που προκλήθηκε αναζωπύρωσε τις ευρύτερες επιφυλάξεις για το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αναφερόμενος στην εθνομηδενιστική πτέρυγα, βουλευτής και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας μάς είπε χαρακτηριστικά: «Εμείς μαζεύουμε μία-μία τις ψήφους κι αυτοί με τις ιδεοληψίες τους τις διώχνουν κατά χιλιάδες».
Οι άρχουσες ελίτ, το Ποτάμι και οι εκλογικοί πρόσφυγες
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ έκαναν αναμφισβήτητα πιο δυσπρόσιτο τον στόχο μίας νίκης με μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές, ικανής να προκαλέσει εκλογική χιονοστιβάδα. Μία διαφορά πάνω από 4-5 μονάδες θα διαμόρφωνε ένα πολιτικό κλίμα επέλασης προς την εξουσία που θα έθετε σε δεύτερη μοίρα τις επιφυλάξεις και θα οδηγούσε στο περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας.
Η πολιτική ιστορία μάς διδάσκει πως όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αποκτούσε και παγίωνε το προβάδισμά της στις δημοσκοπήσεις κέρδιζε με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά τις εκλογές. Στην περίπτωσή μας, η ζωτική ανάγκη της μικρομεσαίας θάλασσας να απαλλαγεί από τις μνημονιακές πολιτικές ενισχύει αυτό τον κανόνα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, η αναμέτρηση της Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση. Εχει στοιχεία ολοκληρωτικού πολιτικού πολέμου. Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δίνουν τα ρέστα τους για να αποτρέψουν τη νίκη του Τσίπρα. Το ίδιο και το ευρωιερατείο. Ως εκ τούτου, η πείρα του παρελθόντος δεν προεξοφλεί την έκβαση της μάχης για την εξουσία.
Μέρος αυτού του πολιτικού πολέμου είναι και το «Ποτάμι». Οταν φάνηκε ότι η «Ελιά» δεν μπορούσε να εμποδίσει τη μετακίνηση κεντροαριστερών «εκλογικών προσφύγων» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη σκυτάλη πήρε ο Θεοδωράκης. Μόλις εξήγγειλε την ίδρυση κόμματος, πριν καν ξεστομίσει μία πολιτική θέση και παρουσιάσει μία ομάδα στελεχών, εκδηλώθηκε ένα πρωτοφανές επικοινωνιακό τσουνάμι προβολής. Υπενθυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ιδρυθεί αρκετά κόμματα, αλλά τα κατεστημένα ΜΜΕ δεν φιλοξένησαν ούτε τη σχετική είδηση.
Με το μαγικό ραβδί του μιντιακού συστήματος, το «Ποτάμι» κέρδισε άνετα την πρώτη κρίσιμη μάχη να υπάρξει στη δημόσια σφαίρα. Από εκεί και πέρα, ήταν δεδομένο πως θα καταγραφόταν και στις δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για μία πολιτική κίνηση που κουβαλάει τα χαρακτηριστικά της τηλεοπτικής περσόνας του ιδρυτή της και όλα τα στοιχεία ενός μεταμοντέρνου πολιτικού lifestyle. Η Ελλάδα, όμως, είναι μικρή και η ιστορία του καθενός γνωστή. Η αντισυστημικότητα του Θεοδωράκη εξαντλείται στο σακίδιο και στο μακό κι όσο περνάει ο καιρός αυτό φαίνεται ολοένα και πιο πολύ.
Η είσοδος του «Ποταμιού» στην εκλογική μάχη, ωστόσο, ενδέχεται να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ, επειδή συρρικνώνει εκλογικά και την «Ελιά» και τη ΔΗΜΑΡ. Εάν, όμως, όπως αναμένεται, το πείραμα της «Ελιάς» ναυαγήσει στην κάλπη, το ΠΑΣΟΚ θα εισέλθει σε τροχιά αποσύνθεσης, λόγω και του εσωτερικού διχασμού του σε βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς. Μία τέτοια εξέλιξη αναπόφευκτα θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Σαμαρά, ακόμα κι αν η Ν.Δ. αντέξει στην κάλπη. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όμως, σε επόμενο άρθρο.
Αυτός είναι ο λόγος που η πρωτιά με μικρή διαφορά δεν αρκεί για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα νίκης. Οσο πιο μικρή θα είναι η διαφορά τόσο πιο δυνατά θα παραμείνει η Ν.Δ. στο παιχνίδι της εξουσίας. Εάν, όμως, η διαφορά υπερβεί τις 4-5 μονάδες θα προκληθεί εκλογική χιονοστιβάδα.
Η συσσώρευση οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων έδινε τη δυνατότητα στον Τσίπρα να αφήσει πολύ πίσω τη Ν.Δ. Τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες δεν είχε ποτέ αξιωματική αντιπολίτευση. Η εχθρική στάση του ευρωιερατείου, των αρχουσών ελίτ και του κατεστημένου μιντιακού συστήματος, μόνο εν μέρει εξηγούν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει πολιτικοεκλογικά τη διάχυτη και έντονη κοινωνική οργή.
Ο βασικός λόγος της αδυναμίας του είναι οι πολλές και συχνά δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και ψηφοφόρων του για το εάν η ομάδα Τσίπρα αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Από την άλλα πλευρά, όμως, οι καταστροφικές πολιτικές του μνημονίου εξωθούν μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, περίμενε κανείς πως η Κουμουνδούρου θα έκανε ό,τι περνάει από το χέρι της για να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις της μικρομεσαίας θάλασσας. Είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος να προσελκύσει την αναγκαία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων για να προκαλέσει χιονοστιβάδα. Αντ’ αυτού, πράττει τα ακριβώς αντίθετα.
Πρώτον, η κατά κανόνα επιλογή κομματικών υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αναμένεται να φέρει απογοητευτικά αποτελέσματα για ένα κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει.
Δεύτερον, συνεχίζοντας να μιλάει με πολλές φωνές για τον τρόπο απεμπλοκής από το μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει περιθώρια στους αντιπάλους του να ξανασερβίρουν το εκβιαστικό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή».
Τρίτον, σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, ο άθλιος τρόπος που η Κουμουνδούρου χειρίσθηκε την υπόθεση Σαμπιχά άνοιξε νέα πληγή, την οποία, βεβαίως, έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Επανήλθε στο προσκήνιο ο φόβος ότι οι διαδεδομένες στην Κουμουνδούρου εθνομηδενιστικές απόψεις (τύπου Χριστόπουλου) μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά στα εθνικά συμφέροντα. Ακόμα και δεδηλωμένοι αριστεροί ψηφοφόροι έκαναν δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο η μάζα των κεντροαριστερών, η οποία απεχθάνεται αυτές τις απόψεις. Η υπόθεση Σαμπιχά δεν θα στερήσει μόνο σημαντικό αριθμό ψήφων. Η δημόσια συζήτηση που προκλήθηκε αναζωπύρωσε τις ευρύτερες επιφυλάξεις για το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αναφερόμενος στην εθνομηδενιστική πτέρυγα, βουλευτής και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας μάς είπε χαρακτηριστικά: «Εμείς μαζεύουμε μία-μία τις ψήφους κι αυτοί με τις ιδεοληψίες τους τις διώχνουν κατά χιλιάδες».
Οι άρχουσες ελίτ, το Ποτάμι και οι εκλογικοί πρόσφυγες
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ έκαναν αναμφισβήτητα πιο δυσπρόσιτο τον στόχο μίας νίκης με μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές, ικανής να προκαλέσει εκλογική χιονοστιβάδα. Μία διαφορά πάνω από 4-5 μονάδες θα διαμόρφωνε ένα πολιτικό κλίμα επέλασης προς την εξουσία που θα έθετε σε δεύτερη μοίρα τις επιφυλάξεις και θα οδηγούσε στο περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας.
Η πολιτική ιστορία μάς διδάσκει πως όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αποκτούσε και παγίωνε το προβάδισμά της στις δημοσκοπήσεις κέρδιζε με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά τις εκλογές. Στην περίπτωσή μας, η ζωτική ανάγκη της μικρομεσαίας θάλασσας να απαλλαγεί από τις μνημονιακές πολιτικές ενισχύει αυτό τον κανόνα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, η αναμέτρηση της Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση. Εχει στοιχεία ολοκληρωτικού πολιτικού πολέμου. Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δίνουν τα ρέστα τους για να αποτρέψουν τη νίκη του Τσίπρα. Το ίδιο και το ευρωιερατείο. Ως εκ τούτου, η πείρα του παρελθόντος δεν προεξοφλεί την έκβαση της μάχης για την εξουσία.
Μέρος αυτού του πολιτικού πολέμου είναι και το «Ποτάμι». Οταν φάνηκε ότι η «Ελιά» δεν μπορούσε να εμποδίσει τη μετακίνηση κεντροαριστερών «εκλογικών προσφύγων» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη σκυτάλη πήρε ο Θεοδωράκης. Μόλις εξήγγειλε την ίδρυση κόμματος, πριν καν ξεστομίσει μία πολιτική θέση και παρουσιάσει μία ομάδα στελεχών, εκδηλώθηκε ένα πρωτοφανές επικοινωνιακό τσουνάμι προβολής. Υπενθυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ιδρυθεί αρκετά κόμματα, αλλά τα κατεστημένα ΜΜΕ δεν φιλοξένησαν ούτε τη σχετική είδηση.
Με το μαγικό ραβδί του μιντιακού συστήματος, το «Ποτάμι» κέρδισε άνετα την πρώτη κρίσιμη μάχη να υπάρξει στη δημόσια σφαίρα. Από εκεί και πέρα, ήταν δεδομένο πως θα καταγραφόταν και στις δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για μία πολιτική κίνηση που κουβαλάει τα χαρακτηριστικά της τηλεοπτικής περσόνας του ιδρυτή της και όλα τα στοιχεία ενός μεταμοντέρνου πολιτικού lifestyle. Η Ελλάδα, όμως, είναι μικρή και η ιστορία του καθενός γνωστή. Η αντισυστημικότητα του Θεοδωράκη εξαντλείται στο σακίδιο και στο μακό κι όσο περνάει ο καιρός αυτό φαίνεται ολοένα και πιο πολύ.
Η είσοδος του «Ποταμιού» στην εκλογική μάχη, ωστόσο, ενδέχεται να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ, επειδή συρρικνώνει εκλογικά και την «Ελιά» και τη ΔΗΜΑΡ. Εάν, όμως, όπως αναμένεται, το πείραμα της «Ελιάς» ναυαγήσει στην κάλπη, το ΠΑΣΟΚ θα εισέλθει σε τροχιά αποσύνθεσης, λόγω και του εσωτερικού διχασμού του σε βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς. Μία τέτοια εξέλιξη αναπόφευκτα θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Σαμαρά, ακόμα κι αν η Ν.Δ. αντέξει στην κάλπη. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όμως, σε επόμενο άρθρο.
