Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία την
περασμένη Κυριακή προαναγγέλλουν πολιτικό σεισμό μεγατόνων για τις
ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν να διεκδικεί
ηγεμονική θέση στην πολιτική σκηνή της χώρας, χωρίς βέβαια να
αποκλείεται και η πρωτιά.
Οι δύο αντίπαλοι πολιτικοί σχηματισμοί εξουσίας - οι Σοσιαλιστές και η
Κεντροδεξιά- που παραπέμπουν για κάθε μέτρο δημοσιονομικών περικοπών ή
και περιορισμού του κράτους Πρόνοιας στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της
χώρας, έχουν στρώσει κόκκινο χαλί για τη Μαρίν Λεπέν που εκμεταλλεύεται
την προγραμματική ανυπαρξία της παράταξής της για να μεγιστοποιήσει την
απορρόφηση των κάθε λογής δυσαρεστημένων ψηφοφόρων από όλο το πολιτικό
φάσμα. Ομως το βράδυ της 25ης Μαΐου θα είναι μια εκλογική βραδιά-σοκ όχι
μόνο για τον Ολάντ αλλά και για τις περισσότερες κυβερνήσεις των
χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.Ντέρμπι Φάρατζ - Κάμερον
Στη Βρετανία, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, του οποίου ηγείται ο Φάρατζ, προβλέπεται να έχει μικρή απόσταση, αν όχι να προηγείται του Συντηρητικού Κόμματος του Κάμερον. Ετσι, ο πρωθυπουργός θα εγκλωβιστεί ακόμη περισσότερο στη δέσμευσή του για δημοψήφισμα μετά το 2015 με θέμα την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ, σε περίπτωση που επανεκλεγεί.Στη Γερμανία θα διαπιστώσουμε την πραγματική δυναμική της Εναλλακτικής για τη Γερμανία που εισηγείται την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αν δηλαδή θα αυξηθεί και πόσο το ποσοστό κοντά στο 5% που πήρε στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013. Αν η Εναλλακτική προβάλλει ως βεβαία για την είσοδό της στην προσεχή ομοσπονδιακή Βουλή, τότε θα επηρεάσει αποφασιστικά προς πιο ευρωσκεπτικιστική κατεύθυνση τη βαυαρική πτέρυγα της Χριστιανοδημοκρατίας CSU και θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον Μεγάλο Συνασπισμό στο Βερολίνο.
Ανοδο θα έχει και η ακροδεξιά στη γειτονική Αυστρία λόγω της ταυτόχρονης φθοράς Σοσιαλιστών και Λαϊκού Κόμματος που συγκυβερνούν. Στην Ολλανδία αναμένεται εντυπωσιακή άνοδος της ακροδεξιάς, ενώ στο Βέλγιο θεωρείται δεδομένη η πρωτοκαθεδρία των Ακραίων Φλαμανδών Εθνικιστών. Στην Ιταλία, ο νέος ηλικιακά και πολιτικά πρωθυπουργός Ρέντσι θα διαπι-στώσει αν ο ούριος άνεμος του νέου ξεκινήματος εξακολουθεί να φυσά σε συνάρτηση και με το ποσοστό που θα λάβει το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, το οποίο μεταμορφώθηκε επιτυχώς από μόρφωμα ετερόκλητης αντισυστημικής αμφισβήτησης σε ευρωσκεπτικιστικό κίνημα.
Στην Ισπανία το ζητούμενο δεν είναι η δεδομένη και αναμενόμενη καθίζηση του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος του πρωθυπουργού Ραχόι και η δυνατότητα των Σοσιαλιστών να απορροφήσουν το μεγαλύτερο τμήμα της κυβερνητικής φθοράς, αλλά η διόγκωση του αποσχιστικού εθνικισμού στην Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων, οποία αποτελεί παρενέργεια της φθοράς της αξιοπιστίας του εθνικού κράτους να χειριστεί την κρίση στην Ευρωζώνη.
Ισχυρή αναμένεται να καταγραφεί και η παρουσία της άκρας Δεξιάς στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, όπου με εξαίρεση την Πολωνία και την Τσεχία, όλες οι υπόλοιπες χώρες από την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλ-γαρία μέχρι και την έως πρότινος ευημερούσα Σλοβενία βίωσαν την ένταξή τους στην ΕΕ όχι με τα μαξιλάρια προσαρμογής των ΜΟΠ και των Πακέτων Ντελόρ που στήριξαν τον Νότο τη δεκαετία του '80, αλλά ως δεύτερο, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, σοκ προσαρμογής.
Ενας διπλός ταυτόχρονος ευρωσκεπτικισμός που εκφράζεται κυρίως από πολιτικούς σχηματισμούς όλων των εκφάνσεων της λαϊκιστικής ακροδεξιάς σκιάζει όχι μόνο τον συμπιεσμένο Νότο και την παραμελημένη Ανατολή, αλλά και τον πλούσιο Βορρά.Στον Νότο -συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας- συρρικνώνεται αργά αλλά σταθερά η εμβέλεια των πολιτικών δυνάμεων που επένδυσαν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως εγγύηση περισσότερης δημοκρατίας, διαφάνειας αλλά και ευημερίας.
Αν κάτι συγκρατεί τη δημιουργία πλειοψηφικών πολιτικών ρευμάτων που να εισηγούνται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, είναι η επίγνωση ότι το κόστος της μετωπικής σύγκρουσης προβάλλει ως αχαρτογράφητη περιοχή με διάχυτο τον φόβο ότι θα έχει πολλαπλάσιο κόστος του σημερινού στάτους κβο.
Επιστροφή στο... 1931
Το ίδιο έργο το είδαμε ξανά και στις αρχές της δεκαετίας του '30 στη Γερμανία, όπου η κυβέρνηση Μπρλίνιγκ την περίοδο 1931-2 με την πολιτική περικοπών στο όνομα του ελέγχου του πληθωρισμού έφερε σε κατάσταση παροξυσμού τις παρενέργειες της κρίσης του 1929 και έστρωσε τον δρόμο για άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία έναν χρόνο αργότερα.Παρόμοιο σκηνικό την ίδια εποχή λίγο έλειψε να βιώσει και η Γαλλία, όπου η κυβέρνηση Λαβάλ επέβαλε παρόμοια πολιτική, προκαλώντας έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, η οποία κορυφώθηκε με την αποτυχημένη ακροδεξιά εξέγερση στις 6/2/1934.
Η Γαλλία κατάφερε να συνέλθει με την επικράτηση του Λαϊκού Μετώπου την άνοιξη του 1936, ενώ με τη νίκη του Ρούζβελτ στις εκλογές του 1932 οι ΗΠΑ άρχισαν να βγαίνουν από το αδιέξοδο που τους είχε οδηγήσει η πολιτική λιτότητας του απερχόμενου προέδρου Χούβερ. Το σήμα κινδύνου που ακούσαμε από τη Γαλλία την περασμένη Κυριακή θα γίνει συναγερμός στις 25 Μαΐου, σε μια κρίσιμη στιγμή, καθώς εξαντλούνται τα χρονικά περιθώρια για να πάρει η ΕΚΤ τις αναγκαίες αποφάσεις ώστε να μη γνωρίσει η Ευρωζώνη μια χαμένη δεκαετία όπως η Ιαπωνία μετά το 1990, που βούλιαξε στον φαύλο κύκλο αποπληθωρισμού - ύφεσης.
Γιώργος Καπόπουλος kapopoulos@pegasus.gr
Στα... ρετιρέ των ποσοστώνΠίσω στην επικίνδυνη δεκαετία του 1930 επιστρέφει η ευρωπαϊκή πολιτική, καθώς ακόμη και οι διάφοροι θεσμοί-φράγματα που δημιουργήθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δείχνουν ανίκανοι να συγκρατήσουν τη νέα άνοδο της ακροδεξιάς. Το 5% που έλαβε η Μαρίν Λεπέν στις δημοτικές εκλογές, χωρίς όμως το Εθνικό Μέτωπο να προσπαθήσει να «χτυπήσει» και τους 36.000 δήμους της Γαλλίας περιοριζόμενο σε 600 εξ αυτών, δημιουργεί έντονη ανησυχία εν όψει της αναμέτρησης του Μαΐου, όπου το ακροδεξιό κόμμα αναμένεται να αποσπάσει 20%. Μια τέτοια επίδοση θα ενισχύσει το σύνολο των ευρωσκεπτικιστών της Ευρώπης, όπως το κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ που αναμένεται να έρθει δεύτερο στη Βρετανία με 25,3%, το Αυστριακό ακροδεξιό κόμμα του Χάιντς Κρίστιαν Στράχε που έρχεται πρώτο στην Αυστρία και το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία του Βίλντερς. Είναι ακριβώς όπως το περιέγραψε προσφάτως η εφημερίδα «Guardian» σχολιάζοντας το ντιμπέιτ του Φάρατζ μετον Νικ Κλεγκ, η ακροδεξιά (κι όχι ο Φάρατζ όπως έλεγε το δημοσίευμα) «κάθεται πλέον στο τραπέζι με τους μεγάλους».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63984730
