Αντέτεινα, προχειρολογώντας στο πόδι, ότι ασφαλώς δεν είναι το μέγιστο πρόβλημά μας στο μνημονιακό ζόφο. Αλλά είναι ένα από τα αναγκαία μέτρα για να εξορθολογιστεί, με δραστική περιστολή δαπανών, η προκλητική για τους χειμαζόμενους πολίτες τωρινή λειτουργία της κρατικής μηχανής. Μέτρα (και) εξυγιαντικά για το εξαχρειωμένο πολιτικό μας σύστημα, όπως: Λιγότεροι υπουργοί (περί τους 20 και όχι 50), λιγότεροι βουλευτές (200 από 300), μειωμένοι στο μισό οι υπάλληλοι της Βουλής και όσοι απασχολούνται από τους βουλευτές, περιορισμός στα υπουργεία γεν. γραμματέων και γεν. διευθυντών στο απολύτως αναγκαίο, διάλυση της στρατιάς των παρατρεχάμενων δήθεν «ειδικών συμβούλων», δραστικός περιορισμός φρουράς και σωματοφυλάκων και, βεβαίως, κατάργηση όλων ανεξαιρέτως των προνομίων, που απολαμβάνουν τα κόμματα και οι βουλευτές.
Για να τσιγκλήσω ακόμη περισσότερο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, του μετέφερα μιαν εμπειρία μου από τη θητεία μου στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ... προδικτατορικά: Η τότε (σεμνή, σοβαρή και στιβαρή) Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΕΔΑ, ήτοι της ενωμένης Αριστεράς, εναντιωνόταν σύσσωμη σε κάθε πρόταση να αυξηθεί η βουλευτική αποζημίωση...
Δεν νομίζω ότι τον έπεισα ή, έστω, ότι τον προβλημάτισα σοβαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να περνάει στο «ντούκου», σαν εκδηλώσεις ασήμαντου ή και ύποπτου λαϊκισμού, τις αντιδράσεις για τους πολυδάπανους μηχανισμούς της εξουσίας και τα σκανδαλώδη προνόμια της συντεχνίας των κατ' επάγγελμα πολιτικών. Ακόμη κι όταν προκαλείται σάλος, όπως λ.χ. με τις φοροαπαλλαγές των βουλευτών ή η χλεύη και η οργή των πολιτών για φτηνιάρικες μικροαρπαχτές των βουλευτών με το να μην πληρώνουν διόδια τα (κρατικά) αυτοκίνητά τους ή να επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός της Βουλής για τους καφέδες και τα αναψυκτικά τους κατά τις συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών, για τις οποίες έχουν, μάλιστα, πρόσθετη αμοιβή... Χειρότερα ακόμη - για μια Αριστερά, που οφείλει να αποπνέει αξιοπρέπεια, να διδάσκει ήθος, να πρωτοστατεί στην προστασία του δημόσιου ταμείου και να μη συμφύρεται, αλλά να αντιδιαστέλλεται ευκρινώς με τα χρεοκοπημένα κόμματα της διαφθοράς και της φαυλότητας:
Δεν πρόλαβαν να δημοσιευθούν («Καθημερινή», 23.3.14) πληροφορίες ότι η δικομματική κυβέρνηση, στα προεκλογικά της τερτίπια, μελετά και τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα κατά 50% και ο ΣΥΡΙΖΑ... εξαγριώθηκε! Εκεί που θα περίμενε κανείς να πλειοδοτεί και να καλεί αυστηρά τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να αφήσουν τα σάπια και να ξεπληρώσουν τα υπερχρέη τους (κάπου 250 εκατ. ευρώ) για να μη μετακυληθούν στις πλάτες των φορολογουμένων, διασαλπίζει ότι η μείωση της κρατικής επιχορήγησης στρέφεται κατά των κομμάτων, που δεν στηρίζονται στα ΜΜΕ και τα μεγάλα συμφέροντα, καθώς θα πλήξει την «αυτονομία» και την «ανεξαρτησία» τους - που τη διασφαλίζουν, προφανώς, ως... κρατικοδίαιτα!
Στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Σπ. Κάραλη («Κυριακάτικη Ε», 23.3.14) ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει τη σιγουριά του ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός.«Ο ΣΥΡΙΖΑ -λέει- θα κατακτήσει την αυτοδυναμία. Οχι για να κάνει διαχείριση, ούτε για να αναπαραγάγει το παλαιό μοντέλο άσκησης της εξουσίας. Θα είναι αυτοδύναμος γιατί ο λαός θα αποφασίσει να ανατρέψει το σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς».
Υπεραισιοδοξία, που μάλλον δεν στηρίζεται σε δημοσκοπικές προβλέψεις. Είναι σημαντικό, ασφαλώς, να διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πρωτιά και τα ποσοστά της θεαματικής εκτίναξής του στις κάλπες του 2012. Καθώς και το να αναγνωρίζεται ο Τσίπρας ως ο ηγέτης τής, καχεκτικής έστω, ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αλλά η πολύμηνη δημοσκοπική καθήλωσή του και προεκλογικά όφειλε να τον προβληματίζει. Δεν βιάζεσαι αλαζονικά να μοιράσεις υπουργικά χαρτοφυλάκια με ποσοστά κάτω του 30%... Προσηλωμένος στον κεντρικό του στόχο να εκφράσει ένα πλειοψηφικό αντιμνημονιακό ρεύμα, δεν πρόσεξε σοβαρά παρεπόμενα της πολύπλευρης κρίσης. Με πρώτιστο την ομόθυμη λαϊκή κατακραυγή για όλα τα κόμματα. Με την πρακτική του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε τους πολλούς ότι διαφοροποιείται τόσο ριζικά από το εξαχρειωμένο πολτικό σύστημα, ώστε να αποτελεί την επιθυμητή εναλλακτική λύση στο πολιτικό αδιέξοδο....
Εκεί, ακριβώς, μας προκύπτει ουρονοκατέβατο το Ποτάμι. Μπορεί ο Στ. Θεοδωράκης να μιμείται τον Μπέπε Γκρίλο (το «Κίνημα των πέντε αστέρων» έχει αποποιηθεί τα 42 εκατομμύρια της κρατικής χρηματοδότησης), αλλά, σαν «ώριμο τέκνο της οργής», στα λάθη και τις παραλείψεις κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει για να οικειοποιηθεί τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του.
Αλλά το να λάμπεις στη θολούρα των τηλεοπτικών καναλιών δεν σε κάνει μεσσία. Με ηχηρές κοινοτοπίες δεν αντιμετωπίζεις πολύπλοκα προβλήματα. Και με αρνητική ψήφο δεν χτίζεις κόμματα με προοπτική, ούτε πλάθεις ελκυστικά οράματα.Γι' αυτό, και με το Ποτάμι να επιτείνει τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και να αναβλύζει σε καταπατημένο ζωτικό χώρο, οι πολλοί του εκλογικού σώματος θα φθάσουν αναποφάσιστοι στις αλλεπάλληλες κάλπες «εν πλήρει συγχύσει αθώοι»...
