Θα στηρίξει η
Γερμανία την Ελλάδα με μια συνολική λύση που θα επιτρέπει την επιστροφή
μας στις αγορές και στην ανάπτυξη; Θέλει και, αν δεν θέλει, μπορούμε να
την πιέσουμε; Η απλουστευτική αυτή προσέγγιση δεν είναι καινούργια,
καθώς με τον ίδιο τρόπο από το 1830 και μετά προσεγγίζονται όλα τα
εθνικά θέματα, με τις παρωπίδες της διμερούς προσέγγισης, από τη μία η
Ελλάδα και από την άλλη οι Μεγάλες Δυνάμεις.Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μικρασιατική Καταστροφή, που αποδίδεται στην ήττα του Βενιζέλου και στην επάνοδο του Κωνσταντίνου, χωρίς να προσμετράται η σύγκρουση της Γαλλίας και της Ιταλίας με τη Βρετανία για τη Μέση Ανατολή, που στέρησε την Αθήνα από την ευρύτατη στήριξη που είχε μέχρι το 1920.
Ετσι χάνουμε το αυτονόητο: Η πολιτική του Βερολίνου απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα προσδιορίζεται από τη συνολική προσέγγιση της Γερμανίας στην κρίση της Ευρωζώνης και της μελλοντικής εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης συνολικά. Η Ελλάδα θα στηριχθεί στον βαθμό που δεν δημιουργεί προηγούμενο για χώρες του μεγέθους της Ισπανίας και της Ιταλίας και κυρίως στον βαθμό που η όποια φόρμουλα στήριξης δεν δρομολογεί δυναμική επιτάχυνσης μιας συνολικής προσέγγισης.
Με αυτά τα δεδομένα, με τη Γερμανία να έχει επιβάλει το κούρεμα των καταθέσεων ως τελευταίο στάδιο του bail in των τραπεζών, με την πρόταση της Μπούντεσμπανκ για διασώσεις που θα χρηματοδοτούνται όχι πλέον από τον ΕSM, αλλά από εφάπαξ φορολόγηση επί του πλούτου 10%, η προσέγγιση Σόιμπλε για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού της Αθήνας είναι η μεγιστοποίηση, αν όχι η εξάντληση, της βούλησης αλλά και της δυνατότητας που έχει το Βερολίνο να στηρίξει την Αθήνα.
Η Ελλάδα είναι πολύ μικρό μέγεθος για να διαμορφώνονται από τη Γερμανία στρατηγικές που να την αφορούν. Μένει να αποδειχθεί αν το περιθώριο στήριξης της Ελλάδας που θα αξιοποιήσει εξαντλητικά το Βερολίνο είναι επαρκής σταθεροποιητική συμβολή σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63958723
