Η τότε πτωχευμένη Ελλάδα προσέφυγε στο προσφιλές της σπορ, το δανεισμό, από τη Μεγάλη Βρετανία με επαχθείς όρους, φυσικά. Αν όμως σήμερα κάποιος διαβάσει τις γερμανικές εφημερίδες, τα ταμπλόιντ γενικά αλλά και την αμφίσημη και αμφίθυμη «έγκριτη» «Der Spiegel», ειδικότερα, δεν θα διακρίνει σε αυτές φιλικές διαθέσεις. Απεναντίας, θα σχηματίσει αναμφίβολα την εντύπωση ότι οι Γερμανοί ουδέποτε υπήρξαν θύτες αλλά εσαεί θύματα των Ελλήνων και αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης από τη «ζητιάνα των Βρυξελλών», η «αποτυχημένη χώρα» (το Αφγανιστάν της Ευρώπης), με τον «ψεύτη» πρωθυπουργό» που «δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα» διότι είναι μόνο «κατά φαντασίαν θεραπευθείς» (πάντα κατά «Der Spiegel»).
Οτι δεν ήταν οι Ελληνες εκείνοι που υπέφεραν στην εφιαλτική Κατοχή από τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους Ιταλούς και Βούλγαρους με φοβερή πείνα, θανάτους, απέραντη δυστυχία, διωγμούς και εκτελέσεις πατριωτών, με αρπαγή σχεδόν όλου του δημόσιου χρήματος υπό τη μορφή κατοχικού δανείου που χορήγησε γενναιόδωρα η κατοχική κυβέρνηση δωσιλόγων το 1942 και βύθισε την Ελλάδα σε τέτοια εξαθλίωση που δεν τη γνώρισε ούτε καν η ίδια η Γερμανία της Βαϊμάρης με τον υπερπληθωρισμό της το 1921. Δεν σεβάστηκαν ούτε καν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, που τόσο πολύ εθαύμαζαν, και άρπαξαν θησαυρούς που θα ζήλευε και ο Λόρδος Ελγιν.
Οι Γερμανοί υπήρξαν εχθροί μας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και στον Β', όπου η χώρα μας υπέστη τα πάνδεινα από τον Απρίλιο του 1941 έως τον Οκτώβριο του 1944 στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής με όλα τα ανατριχιαστικά παραφερνάλιά της, που -ας ευχηθούμε- κανείς λαός και καμιά γενιά να μη βιώσει παρόμοιες εμπειρίες σαν τις δικές μας, που φαίνονται να τις λησμονούν κάποιοι γηραιοί Ελληνες ψηφοφόροι που ψηφίζουν τώρα με φανατισμό τους νεοναζί.
Τελικά, ο γερμανικός στρατός παραδόθηκε άνευ όρων τον Μάιο του 1945. Από κοινού οι τέσσερις συμμαχικές δυνάμεις, Βρετανία Γαλλία, ΗΠΑ και Σοβιετική Ενωση, με τη Διακήρυξη του Βερολίνου (5/6/1945) αυτοανακηρύχθηκαν σε υπέρτατη εξουσία της νικημένης Γερμανίας, που μοιράσθηκε σε τέσσερις τομείς. Η χώρα βρέθηκε στο «Ετος Μηδέν»: φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, έξαρση πορνείας και κατοχή από τις τέσσερις δυνάμεις. Το 1947 η Γερμανία βρέθηκε σε μια κατάσταση που -έστω και αμυδρά- θύμιζε το «Μεγάλο Λιμό» της Ελλάδας του 1941-1943. Οχι για πολύ όμως.
Οι ΗΠΑ έσπευσαν να τη σώσουν για τρίτη φορά. Η πρώτη ήταν με το «Σχέδιο Dawes», το 1924, επί καγκελαρίας Γκούσταβ Στράσερ με τη φοβερή έκρηξη του υπερπληθωρισμού, όπου τα δάνεια Dawes έθεσαν σε επανεκκίνηση τη γερμανική βιομηχανία. Η δεύτερη ήταν το «Σχέδιο Young» στο κραχ του 1929, που απέβλεπε στη μεγάλη επιμήκυνση αλλά και τη μείωση του χρέους των Γερμανών. Η τρίτη υπήρξε το μεταπολεμικό «Σχέδιο Μάρσαλ», το οποίο αξιοποίησε αρκούντως η Γερμανία, όχι τόσο για να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις, ώς όφειλε, όσο για να ανασυγκροτήσει την οικονομία της σε βαθμό που από καθημαγμένη και λιμοκτονούσα χώρα κατέστη μια ισχυρότατη βιομηχανία σε σημείο που, ενώ επί Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Ελληνες επιστρατεύονταν διά της βίας για να δουλέψουν για το Γ' Ράιχ, μεταπολεμικά πήγαιναν μόνοι τους εκεί προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, ιδίως τις δεκαετίες του '50 και του '60.
Το θέμα της μετανάστευσης Ελλήνων εργατών θα χρησιμοποιηθεί ως εκβιαστικό δίλημμα από τον καγκελάριο Αντενάουερ: «Αν θέλετε να δεχόμαστε Ελληνες εργάτες και να αγοράζουμε τα καπνά σας, πρέπει να ελευθερώσετε τον Μαξ Μέρτεν (ναζί εγκληματία)».Θα τελειώσω με κάτι που αναδεικνύει τη «μεγαλοψυχία» των Γερμανών (σε αντιδιαστολή με την «αχαριστία» των Ελλήνων). Στις 27/2/1953, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Λονδίνου, σχετικής με το εξωτερικό χρέος της (Δυτικής) Γερμανίας, 20 χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενες, αποφάσισαν να αναβάλουν για ευθετότερο χρόνο τις απαιτήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς καθώς και να παραιτηθούν της αξίωσης για πλήρη εξόφληση του γερμανικού χρέους. Τα 30 δισεκατομμύρια μάρκα του χρέους μειώθηκαν σε 15.Θα μπορούσε να πράξει ανάλογα στην παρόμοια περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία; (σε ό,τι αφορά το «δάνειο», τουλάχιστον, που δεν είναι καν αποζημίωση;) Σοβαρολογείτε;
Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
