Στο κλεινόν άστυ οι εκσυγχρονιστές αποκαλούσαν τον Ερντογάν ως τον
Ανδρέα Παπανδρέου της Τουρκίας και οραματιστή, ο οποίος θα οδηγούσε τη
χώρα του στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη, καθώς και ότι θα την
απάλλασσε από τον στρατό και τη διαφθορά. Ανάλογους διθυράμβους είχαμε
και στην Κύπρο. Μάλιστα, κάποιοι από τους κυριότερους τροβαδούρους του
Ερντογάν βρίσκονται δίπλα στον νυν Πρόεδρο, όπως και στον προηγούμενο.
Οι ιστορικές και πολιτικές τους εκτιμήσεις και αναλύσεις αποδεικνύονται
εκτός τόπου και χρόνου, ενώ, ταυτοχρόνως, παραμένουν οπαδοί του σχεδίου
Ανάν όπως και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, που σπρώχνει τον Πρόεδρο να δεχθεί τα
δώρα της προηγούμενης διακυβέρνησης και να προσφέρει νέα για να τον
στηρίξει. Δίδεται, μάλιστα, η εντύπωση ότι πάσχουν από το σύνδρομο της
Στοκχόλμης. Δείχνουν να έχουν μια σχέση πολιτικού και διπλωματικού
ερωτισμού με τον βιαστή μας.
Όσο, δε, για την αντιπολίτευση του λεγόμενου «απορριπτικού χώρου», δεν έχει τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο να παρουσιάσει, εκτός από τη λαϊκίστικη αντίληψη περί της καλής ομοσπονδίας. Που δεν υπάρχει. Είναι κατασκεύασμα της αδυναμίας διατύπωσης εναλλακτικής πρότασης και των ζυγών που δημιούργησαν επί σειράν ετών μέσω λανθασμένων θέσεων, όπως η στήριξη στις Συμφωνίες Κορυφής του '77 και του '79, καθώς και οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του '89 και αργότερα για ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό. Για τον απεγκλωβισμό από τα πολιτικά αμαρτήματα, που ήταν και είναι ενταγμένα στο παιχνίδι της εξουσίας, θέλει τόλμη. Χρειάζεται ειλικρίνεια και αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πρόδηλη: Η ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνην του σχεδίου Ανάν ή παραλλαγών της, με την οποία από αυτές τις στήλες πολλάκις και με νομικά, οικονομικά και γεωπολιτικά επιχειρήματα διαφωνήσαμε. Και θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε. Άλλωστε, επί μακρόν, στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου, προτάξαμε εναλλακτική στρατηγική με συμμαχίες από το Ισραήλ ώς την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ για την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων και τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή. Και για ν' αποτραπεί αφενός η υφιστάμενη de facto διχοτόμηση και, αφετέρου, η μετατροπή της σε de jure, όπως υποστήριζαν στον παρελθόν οι Κεμαλιστές και σήμερα οι Ισλαμιστές του Ερντογάν μέσω της ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών.
Τα σύνδρομα του λεγόμενου «συμβιβασμού» της διχοτομικής ομοσπονδίας, τα οποία η Τουρκία εκλαμβάνει ως υποταγή, κατατρύχουν το κομματικό μας σύστημα ως αποτέλεσμα του κενού γνώσης περί του τρόπου λειτουργίας του διεθνούς συστήματος και της ίδιας της Τουρκίας ως κράτους και ως πολιτικής κουλτούρας. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι πολιτικοί μας και οι πολιτικές τους πιάνουν πάτο στις δημοσκοπήσεις. Και στην αποτελεσματικότητα. Είναι πλέον κανόνας η εύκολη λύση του διπλωματικού εξευμενισμού με την ψευδαίσθηση ότι θα τσιμπήσουν οι ξένοι και οι Τούρκοι. Πλανώνται. Όταν διαβάσει κάποιος την τουρκική ιστορία των Ισλαμιστών του AKP, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών, που συγκατοικούν επί μακρόν στην εξουσία, κατανοεί ότι αγαπούν την προδοσία, μισούν τους προδότες, σέβονται τους πατριώτες και απαξιούν και δεν λαμβάνουν υπόψη σοβαρά τον πολιτικό σαλιγκαρισμό!
Όσο, δε, για την αντιπολίτευση του λεγόμενου «απορριπτικού χώρου», δεν έχει τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο να παρουσιάσει, εκτός από τη λαϊκίστικη αντίληψη περί της καλής ομοσπονδίας. Που δεν υπάρχει. Είναι κατασκεύασμα της αδυναμίας διατύπωσης εναλλακτικής πρότασης και των ζυγών που δημιούργησαν επί σειράν ετών μέσω λανθασμένων θέσεων, όπως η στήριξη στις Συμφωνίες Κορυφής του '77 και του '79, καθώς και οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του '89 και αργότερα για ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό. Για τον απεγκλωβισμό από τα πολιτικά αμαρτήματα, που ήταν και είναι ενταγμένα στο παιχνίδι της εξουσίας, θέλει τόλμη. Χρειάζεται ειλικρίνεια και αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πρόδηλη: Η ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνην του σχεδίου Ανάν ή παραλλαγών της, με την οποία από αυτές τις στήλες πολλάκις και με νομικά, οικονομικά και γεωπολιτικά επιχειρήματα διαφωνήσαμε. Και θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε. Άλλωστε, επί μακρόν, στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου, προτάξαμε εναλλακτική στρατηγική με συμμαχίες από το Ισραήλ ώς την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ για την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων και τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή. Και για ν' αποτραπεί αφενός η υφιστάμενη de facto διχοτόμηση και, αφετέρου, η μετατροπή της σε de jure, όπως υποστήριζαν στον παρελθόν οι Κεμαλιστές και σήμερα οι Ισλαμιστές του Ερντογάν μέσω της ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών.
Τα σύνδρομα του λεγόμενου «συμβιβασμού» της διχοτομικής ομοσπονδίας, τα οποία η Τουρκία εκλαμβάνει ως υποταγή, κατατρύχουν το κομματικό μας σύστημα ως αποτέλεσμα του κενού γνώσης περί του τρόπου λειτουργίας του διεθνούς συστήματος και της ίδιας της Τουρκίας ως κράτους και ως πολιτικής κουλτούρας. Γι’ αυτό, άλλωστε, οι πολιτικοί μας και οι πολιτικές τους πιάνουν πάτο στις δημοσκοπήσεις. Και στην αποτελεσματικότητα. Είναι πλέον κανόνας η εύκολη λύση του διπλωματικού εξευμενισμού με την ψευδαίσθηση ότι θα τσιμπήσουν οι ξένοι και οι Τούρκοι. Πλανώνται. Όταν διαβάσει κάποιος την τουρκική ιστορία των Ισλαμιστών του AKP, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών, που συγκατοικούν επί μακρόν στην εξουσία, κατανοεί ότι αγαπούν την προδοσία, μισούν τους προδότες, σέβονται τους πατριώτες και απαξιούν και δεν λαμβάνουν υπόψη σοβαρά τον πολιτικό σαλιγκαρισμό!
