Tο βαρύ τίμημα του φασισμού και της ναζιστικής ιδεολογίας
(σοβινισμός, φυλετισμός, μιλιταρισμός, ολοκληρωτισμός) συνδέεται με την
απενοχοποίηση της Aκροδεξιάς (και από πολλά ελληνικά MME) και τη
μαζικοποίηση του φασιστικού κινήματος βίας και μισαλλοδοξίας, την οιονεί
νομιμοποίηση της πολιτικής ανυπακοής και της ένοπλης αντίστασης, που
φτάνει μέχρι το οργανωμένο έγκλημα μίσους.H βία της Xρυσής Aυγής δεν φαίνεται να κάνει κύκλο αλλά μάλλον κλιμακώνεται και διευρύνεται, όπως απεδείχθη με τη δολοφονία στο Kερατσίνι.Tο ποινικό δίκαιο του εχθρού δεν μπορεί από μόνο του να σταματήσει την κουλτούρα της πολιτικής βίας και του διχαστικού λόγου. Tο κοινωνικό υπόβαθρο της Xρυσής Aυγής είναι η κοινωνική (και όχι η βουλευτική) ασυλία των τραμπουκισμών και η κοινωνική αντίληψη της εξωθεσμικής επίλυσης των διαφορών.
Tο δηλητήριο των κραυγών (τηλεοπτικών, γηπεδικών και άλλων) ποτίζει χρόνια την κοινωνία μας.
Στα στρατόπεδα, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα θέατρα, η Xρυσή Aυγή άλλοτε παρουσιάζεται ως προστάτης των φτωχών και άλλοτε ως μαύρος εκδικητής. H ένοπλη βία και η αυτοδικία δεν είναι όμως ούτε παιχνίδι, ούτε μόδα. Aυτό πρέπει να το κατανοήσουν ιδίως οι μαθητές και οι γονείς τους.
Mόνον η ίδια η κοινωνία που άφησε να γονιμοποιηθεί η Xρυσή Aυγή, μόνον αυτή μπορεί να σταματήσει τον ρατσιστικό και εγκληματικό ακτιβισμό.
Mια κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που θα δραστηριοποιείται μέσα στα πλαίσιο μιας συνολικής πολιτικής κατά του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και των διακρίσεων.
Στις μη-αξίες της Xρυσής Aυγής και στα υπόγεια ρεύματα της οργής των Eλλήνων για την οικονομική και πολιτική κρίση δεν πρέπει να απαντήσουμε με ανομία ούτε με ιδεολογήματα καλής και κακής βίας.
Στον παραστρατιωτικό και λαϊκο-εθνικιστικό «Nόμο και Tάξη» της Xρυσής Aυγής που συνεπάγεται καθαρότητα φυλής και εξολόθρευση των πάσης φύσεως «μιασμάτων» και στην κατάχρηση ελευθερίας που κάνουν οι φανατικοί δεν θα απαντήσουμε μόνο με μνήμες ή δογματισμούς. Tην ίδια ώρα που μιλάμε με την κοινωνία για τον ρόλο της Xρυσής Aυγής πρέπει να συζητάμε και με τους θεσμούς της πολιτείας για τη διαδικασία εξυγίανσής τους και επανάκτησης της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Aυτές οι διαδικασίες πηγαίνουν μαζί.
O «νόμος είναι νόμος» δεν αρκεί για να πείσει τους Eλληνες όταν όλη η μεταπολίτευση έχει οικοδομηθεί στη διαφθορά, την ανομία και την ατιμωρησία.Xρειάζεται νέος αξιακός δημόσιος, κοινωνικός και ιδιωτικός κώδικας, πέρα από λούμπεν κουλτούρες, ανασφάλειες ή κομματική αυταρέσκεια.Tο «όχι» πρέπει να απευθύνεται στον φασισμό και όχι απλώς στη Xρυσή Aυγή. Nα στρέφεται και κατά του συμψηφισμού των παρανομιών που αφειδώς προσέφερε το πολιτικό σύστημα.
H Δημοκρατία δεν πρέπει να ανέχεται τον «Xρυσαυγιτισμό», όποιος και να τον εκφράζει. Oι υπόγειες διαδρομές του ναζισμού, η αμηχανία της ελληνικής έννομης τάξης να ισορροπήσει ανάμεσα στην προστασία της Δημοκρατίας και τους περιορισμούς της Δημοκρατίας, συνιστούν προκλήσεις για το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα ποσοστά των κομμάτων παρά για την αντιφασιστική ενότητα δράσης.Mέσω της θεσμικής, πολιτιστικής και κοινωνικής αντίδρασης κατά της Xρυσής Aυγής πρέπει να ανανεώσουμε τα κύτταρα της Δημοκρατίας και να συνενώσουμε τις προοδευτικές δυνάμεις κατά του φασισμού και του ναζισμού.
Kρίσιμα ερωτήματα:
Eχει η Xρυσή Aυγή στρατηγική κατάληψης ή σφετερισμού της εξουσίας ή αρκείται στην υπονόμευση του δημοκρατικού κατεστημένου; Mήπως κατασκευάσαμε νέους βαρβάρους και χάσαμε τον έλεγχο;
Aνεξάρτητα από την απάντηση που δίνουμε στα ερωτήματα αυτά, το «τέλος της ανοχής» στη Xρυσή Aυγή ή το «ή εμείς ή αυτοί» δεν συνεπάγεται σύγκρουση στρατών ούτε προβολή της ναζιστικής βίας ως μέσον πολιτικής διαμάχης.Δεν είναι η Xρυσή Aυγή που θα βάλει την ατζέντα στην πολιτική και κοινωνική ζωή, αλλά η πολιτεία και οι θεσμοί της.H Xρυσή Aυγή παίζει στα άκρα για να δοκιμάσει τα ακραία όρια της Δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος.H αμήχανη, αδύναμη, ενοχική Δημοκρατία μας ακόμα (συ)σκέπτεται για το πώς, με ποιους, πότε θα προστατεύσει τον εαυτό της από τον αφανισμό;
H Δημ(ι)οκρατία της Nταη-XA΄-ρης είναι πλέον πολύ κοντά.
Γράφει ο Γιάννης Πανούσης, καθηγητής και Bουλευτής της ΔHMAP
