Πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, η
αξιωματική αντιπολίτευση στην Τουρκία (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα)
επιχειρεί να ξεπεράσει το χαρακτηρισμό τής «αιώνιας αντιπολίτευσης».
Και το κάνει σε ένα χώρο όπου η κυβέρνηση Ερντογάν φαίνεται να
χάνει έδαφος τόσο στην περιοχή όσο και ενώπιον των δυτικών.
Τα ανοίγματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο χώρο της εξωτερικής πολιτικής συνιστούν κινήσεις αφ'ενός αντίθετες προς τη γραμμή Ερντογάν και αφ'ετέρου σύμφωνες με το πνεύμα που τείνει να επικρατήσει στη Δύση.
Ο λόγος για τις τρεις σημαντικές επισκέψεις που έκαναν αντιπροσωπείες του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, κατά σειρά στο Ιράκ, στη Συρία και στην Αίγυπτο. Εντονη ήταν η αντίδραση του Ερντογάν στα ταξίδια αυτά, απλούστατα επειδή η αντιπολίτευση κλέβει ρόλο από την κυβέρνηση και εμφανίζεται να κινείται σε μια γραμμή ειρήνευσης, τη στιγμή που η κυβέρνηση Ερντογάν βρίσκεται σε θέση θιασώτη του πολέμου, ειδικά στο θέμα της Συρίας.
Πριν από μερικά χρόνια το ζητούμενο για την Αγκυρα ήταν να αναπτύξει σχέσεις με χώρες της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Ιράν, Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος) και αυτό έγινε διά χειρός Ερντογάν. Η φάση όμως των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες έχει παρέλθει για τον Ερντογάν. Το ζητούμενο των σχέσεων στην περιοχή δεν μπορεί να επιτευχθεί με μια κυβέρνηση που έχει ένα τέτοιο προφίλ. Και δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε για λογαριασμό της Αγκυρας ούτε και στο όνομα των δυτικών συμφερόντων.
Τη στιγμή λοιπόν που ο Ερντογάν αφήνει ένα τεράστιο κενό, εμφανίζεται το ΡΛΚ του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Και το παρασκήνιο μάλιστα λέει ότι διάφοροι στο χώρο του ΡΛΚ συμβουλεύουν την ηγεσία να επεκτείνει τα ανοίγματα και σε άλλους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα τα ελληνοτουρκικά, οι σχέσεις με τη Ρωσία, το Αρμενικό κ.λπ.Το καυτό θέμα, όμως, είναι η καυτή Μέση Ανατολή. Η Συρία κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια η Αίγυπτος, το Ιράν και το Ιράκ.
Στους κόλπους του ΡΛΚ αρχίζει σιγά σιγά να διαμορφώνεται προσδοκία επίδρασης των ανοιγμάτων αυτών στην εσωτερική πολιτική. Οπως ακριβώς είχε συμβεί και με τον Ερντογάν, οι χειρισμοί του οποίου κατά περιόδους αύξησαν τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος. Με τη διαφορά όμως ότι πρώτον, ο Ερντογάν ήταν ήδη κυβέρνηση και ασκούσε εξωτερική πολιτική και δεύτερον, και το πιο σημαντικό, οι χειρισμοί του στα εξωτερικά ανέβασαν τα ποσοστά εξαιτίας περισσότερο εναντίωσης και όχι συμφιλίωσης. Το αποκορύφωμα ήταν η σημαντική αύξηση που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις αμέσως μετά το κατσάδιασμα του Ερντογάν στον Ισραηλινό πρόεδρο Πέρες το 2009 στο Νταβός.
