Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν κουνιέται φύλλο. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι μάλλον «όνειρο θερινής νυκτός», «ανάγνωσμα- προσκλητήριο- έκκληση»
όχι όμως ζώσα πραγματικότητα. Εκτός αν πρόκειται για συμμετοχή, ενίοτε
μόνο μαζική, στους γνωστούς περιπάτους Ομόνοια-Σύνταγμα «με σημαίες και με ταμπούρλα» κομματικών προδιαγραφών. Πρέπει, λένε κάποιοι, να μεταγγίζει κανείς αισιοδοξία στο «Κίνημα»
αλλά προέχει η αλήθεια, όταν μάλιστα βοά. Άλλωστε ο κόσμος ξέρει πολύ
καλά τι γίνεται, αφού αυτός ο ίδιος αρνείται πεισματικά να κατέβει
στους δρόμους. Κανείς δεν ξέρει αν φταίει το κακό το ριζικό μας, το
κρασί ή ο θεός που μας μισεί. Όπως και να ’χει, όσοι πιστεύουν ότι χωρίς ενεργό λαϊκό Κίνημα τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει, έχουν πρόβλημα. Και οι θεωρούμενοι «ρεφορμιστές» και οι «ανατρεπτικοί». Μοιράζονται από κοινού την αδυναμία να συνεγείρουν τον κόσμο.
Δεν συζητιέται ότι ο κόσμος είναι αντίθετος με όσα γίνονται, ότι είναι εξοργισμένος. Φαίνεται από την καγκελόφραχτη Βουλή, την εκτόξευση της ΧΑ, την υπαρκτή ή υποτιθέμενη γροθιά στον κ. Γεωργιάδη-και η πρόθεση αποτελεί απόδειξη της οργής. Γιατί λοιπόν η αδράνεια; Το ερώτημα είναι προφανές ότι αφορά τους αντιμνημονιακούς της Αριστεράς και μόνο αυτούς, δηλαδή ιδιαιτέρως τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το ΚΚΕ, απολύτως πειθαρχημένο, εκδηλώνεται όταν το κρίνει σκόπιμο. Και η τριχοτόμηση της συντηρητικής παράταξης αποδεικνύει ότι οι οπαδοί της έχουν εκδηλώσει, με τον τρόπο τους, την αντίδρασή τους στα δρώμενα, αν λογαριάσουμε ότι δεν συνηθίζουν τα κατεβαίνουν στους δρόμους…. αν και θα μπορούσαν, υπό όρους θα μπορούσαν.
Στο εσωτερικό λείπει η αγωνιστική διάθεση, στο εξωτερικό το περιβάλλον είναι αρνητικό, εχθρικό. Μερικοί κατηγορούν όσους τα λένε αυτά ότι είναι ηττοπαθείς,
προτρέπουν στην αδράνεια. Βλέπουν άραγε να κινείται στους δρόμους κάτι
άλλο εκτός από τις επιθυμίες τους; Και την ανεπιθύμητη Χρυσή Αυγή;
Ο ημιεπίσημος καυγάς ΗΠΑ-Γερμανίας έχει κοινό παρονομαστή ότι δεν αφήνει σπουδαία περιθώρια ελιγμών στην Ελλάδα, αντίθετα, ίσως, από τις ελπίδες της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυο επικυρίαρχοι συμφωνούν απολύτως στο ότι η χώρα μας παραμένει αμετακίνητα «στη Δύση» και καυγαδίζουν για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Άλλες, εκτός Δύσης, συμμαχίες γίνονται ως εκ τούτου λίαν δυσχερείς, στην καλύτερη περίπτωση. Η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και εκεί θέλουν να παραμείνει επί ποινή θανάτου, λέω. Αντίστροφα πχ η Συρία είναι αμφισβητούμενη, δηλαδή διαπραγματεύσιμη, περιοχή και έχει την πολυτέλεια (πληρωμένη με αίμα) να διεκδικεί τη σχετική της ανεξαρτησία, αποβλέποντας στη στήριξη Ρωσίας/Κίνας-αυτή η αναφορά στη Συρία είναι απολύτως κατανοητή για τα καθ’ ημάς;
Είναι αξιοσημείωτο ότι όσοι μιλούν για διεθνείς συμμαχίες, είτε της πλειοψηφίας είτε της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, καταφεύγουν σε αοριστίες περί των λαών του ευρωπαϊκού Νότου αποφεύγοντας επιμελώς να κατονομάσουν χώρες (δηλαδή κυβερνήσεις) ισχυρές και ικανές να προσφέρουν πρακτική βοήθεια.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι ένα ευρύ, ρωμαλέο λαϊκό Κίνημα, είναι το μόνο σωτήριο εφαλτήριο κυβερνητικής δράσης με στοιχειώδεις ελπίδες-αναγκαία αν και όχι επαρκής συνθήκη επιβίωσης. Ο κοινός νους διαπιστώνει την κοινή δυστυχία των όποιων προλεταρίων, των μικρών και των μεσαίων, δηλαδή της πατρίδας. Αλλά είναι λάθος να μιλάμε για φτωχοποίηση, έτσι γενικώς. Σημασία έχει ότι στόχος δεν είναι η περίφημη «εργατική τάξη» αλλά ο πλούτος και, ως εκ τούτου, η πολιτική ισχύς που είχε αποκτήσει η μικρο/μεσαία αστική τάξη. Η αδυναμία της Αριστεράς να κατανοήσει το φαινόμενο, να αναγνωρίσει το στόχο (και όχι μόνο τις επιπτώσεις) να γεφυρώσει τις δυο πλευρές και να ηγεμονεύσει, πολιτικά και ιδεολογικά, είναι προφανής. Αντί ηγεμονίας αποβλέπει στην εκλογική συσπείρωση προσφέροντας λύσεις της «μέσης οδού», σοσιαλδημοκρατία αδιέξοδη, λένε κάποιοι και σωστά. Αντίστροφα οι, συχνά οργισμένες, ταξικές προσεγγίσεις δεν προσφέρουν, εξ ίσου προφανώς, κίνητρα ενότητας κανενός με κανέναν.
Θα επαναλάβω (για τρίτη φορά) το συνοπτικό απόφθεγμα του Λαοκράτη Βάση: όταν το πρόβλημα είναι εθνικό, οι λύσεις είναι εθνικές. Απαντά στο ερώτημα τι μπορεί να μας ενώσει. Στόχος μπορεί να είναι οι μεσαίοι αλλά τις επιπτώσεις τις ζούμε όλοι. Όλοι εμείς που συγκροτούμε την Πατρίδα. Ποια άλλη επίκληση εκτός από τη σωτηρία της πατρίδας θα μπορούσε να αφυπνίσει τους απαθείς νέους, να κινήσει τους μεσαίους σε ηλικία και τάξη, να συγκινήσει και τον τελευταίο, έστω σταδιακά, έως ότου ανακτήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη; Και αν αυτή (προ)υπάρξει τότε όλοι οι χειρισμοί θα είναι επιτρεπτοί όπου και αν οδηγούν, εντός ή εκτός ευρώ. Αλλά, είπαμε, όσα αφορούν στην πατρίδα, όσα μας απασχολούν, η Εθνική Άμυνα, η Εξωτερική Πολιτική, (δηλαδή οι διεθνείς συμμαχίες για τις οποίες όλοι κόπτονται), το Μεταναστευτικό, οι εσωτερικές ταξικές συμμαχίες, όλα αυτά δεν συζητήθηκαν στο Συνέδριο.
Η κατάληξη: Ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησε το όνειρο όσων επιθυμούν μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακριβέστερα μια κυβέρνηση των αριστερών. Δεν απόκτησε η χώρα μια τέτοια κυβέρνηση. Την απόκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συνέργεια όλων, ανεξαιρέτως. Τα περί «λάθους» ή τα περί ελεύθερης, δηλαδή ανεξέλεγκτης, ψήφου είναι αστειότητες.
Όχι επειδή ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το
Ταμείο. Αλλά επειδή δεν ήταν λάθος. Ήταν αποτέλεσμα της μανιακής εμμονής
στα «οργανωτικά», ο εξοβελισμός της Πολιτικής, άρα η απόλυτη αδυναμία
να συνειδητοποιήσουν οι Σύνεδροι, ως σύνολο, τι σημαίνει, στο κομματικό
πλαίσιο, η συγκρότηση Συμμαχίας, η δημιουργία κοινωνικού/πολιτικού Μετώπου. Ως υπόδειγμα από μέσα προς τα έξω, προς τον κόσμο. Το Κίνημα σε εκκρεμότητα.
Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013.
