Δεν απαιτείται ιδιαίτερη
προβλεπτική δεινότης για να προεικασθεί ότι ένα νέο σχέδιο Ανάν (με
διαφορετικό πατρώνυμο) βρίσκεται ήδη καθ' οδόν για επίλυση του
Κυπριακού. Αυτή τη φορά με περισσότερη βεβαιότητα ότι αυτό «θα περάσει».
Δεδομένων των κυπριακών αγκυλώσεων και της απομειώσεως των αντιστάσεων
του Ελληνισμού γενικότερα, ως αποτέλεσμα των χρεοκοπικών συνθηκών που
βαναύσως καθηλώνουν δυνατότητες και αποδομούν αντιστάσεις.Και όχι μόνο. Γιατί, πέραν αυτών, συνεξελίσσονται νέες
στρατηγικές πραγματικότητες στην περιοχή. Οπου η ανακατανομή ρόλων,
ισοζυγίων και συμμαχιών τείνουν να διαμορφώσουν ένα εντελώς νέο
περιβάλλον σ' αυτή τη γεωγραφία. Και όπου, πέραν της ρευστότητος που
εμφανίζεται, προάγονται νέα δεδομένα και διευθετούνται προσεγγίσεις οι
οποίες τείνουν ν' αλλάξουν το χάρτη, όσον αφορά τις προοπτικές. Και σ'
αυτά προέχουν οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ για στρατηγική επανασυνάρτηση
Τουρκίας-Ισραήλ. Υπό το φως όσων δραματικών επισυμβαίνουν στη Συρία και
ταυτοχρόνως των ενεργειών που προεξοφλούνται σε ό,τι αφορά το Ιράν.
Θα ήτο λάθος ακριβώς και για τη Λευκωσία και για την Αθήνα να μη συνεντάξουν τα επερχόμενα που τις αφορούν σ' αυτό το ευρύτερο πλαίσιο γεγονότων που τείνουν να διαμορφωθούν, εμπεδώνοντας μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Και που με τη σειρά τους διαμορφώνουν με μη αναστρέψιμες δυναμικές τις επιλογές της υπερδυνάμεως και των ακολούθων της.
Προκειμένου να θέσουν υπό επαρκή έλεγχο την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αφ' ενός, και της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής, ευρύτερα. Καθώς στην πρώτη αναδύεται νέο ενεργειακό πεδίο με τα εκτεταμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η οσμή των οποίων διεγείρει και κινητοποιεί επώνυμα συμφέροντα και διαπλοκές ισχύος. Ενώ στην επέκεινα γεωπολιτική ζώνη επικρατεί αναβράζουσα ρευστότητα με άδηλες ακόμη καταλήξεις. Αλλά και βέβαιες παρεμβάσεις.
Οσα κυοφορούνται είναι αρκούντως ενδεικτικά. Με βασικό άξονα τις έως κι εσπευσμένες αμερικανικές ενέργειες, που ήδη έχουν επιτύχει (και κατ' ακρίβειαν, επιβάλει) σύγκλιση στις τραυματισμένες τουρκοϊσραηλινές σχέσεις. Με στοχευμένες υποδείξεις της Ουάσιγκτον, που άρχισαν με την παρεμβολή Αμερικανών αξιωματούχων, κορυφώθηκαν με την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ και προεκτείνονται: αφ' ενός με την αποστολή του Αμερικανού ΥΠΕΞ στις δύο χώρες και αφ' ετέρου με την επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον ως προσκεκλημένου του Λευκού Οίκου.
Να λεχθεί ακόμη πως τόσο οι κρίσιμες αγκυλώσεις στην Ευρωζώνη όσο και η κατακόρυφη εν πολλοίς ανάταξη της τουρκικής ισχύος (με την Αγκυρα να επανακτά τον παλαιότερο στρατηγικό της ρόλο) ευνοούν το τουρκικό παιχνίδι στην περιοχή. Οπου ο Ερντογάν διεκδικεί ρόλο περιφερειάρχου! Επιδιώκοντας, διά του στρατηγικού προγεφυρώματος του ψευδοκράτους, αφ' ενός θέση προνομιακού παίκτη στην ενεργειακή σκακιέρα της μεσογειακής λεκάνης και αφ' ετέρου κηδεμόνευση των προοπτικών στον ευρύτερο χώρο, εφ' όσον το συριακό καθεστώς πέσει. Οπόταν και η Αγκυρα θ' αποτέλεσει το βασικό κέντρο επιρροής κι ελέγχου της μουσουλμανικής περιφέρειας. Κάτι που το Ισραήλ δεν μπορεί να πράξει, για λόγους αυτόδηλους.
Σ' αυτό το νέο ακριβώς περιβάλλον, Ελλάδα και Κύπρος, ως οι δύο κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού, θ' αντιμετωπίσουν αυξημένη πίεση. Με τα τουρκικά βουλιμικά σύνδρομα ν' αποκτούν πρόσθετη επιθετικότητα και τα ενδεχόμενα για νέα γεωστρατηγικά τετελεσμένα ν' αποκτούν νέα δυναμική με πιο επικίνδυνες παραμέτρους. Οι οποίες πρωταρχικά περνούν:
1. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, μέσα από επιβολή σχεδίων λύσεως που να ευνοούν μοντέλο τουρκικής κηδεμονίας για την περιοχή. Κάτι που προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν, όπως είχε τελικά διαμορφωθεί. Με λύση δύο κρατών κάτω από συνομοσπονδιακή ομπρέλα. Και με την Τουρκία κυρίαρχη στο ένα σκέλος κι επικυρίαρχη στο άλλο.
2. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μέσα από το σφετερισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων αφ' ενός (ΑΟΖ στο Καστελόριζο) και αφ' ετέρου με συντήρηση των αμφισβητήσεων συγκεκριμένων γεωγραφικών ζωνών της ελληνικής επικράτειας, κατά το πρότυπο των Ιμίων και με προφανείς σκοπούς.
Υπό το φως αυτών των εν πολλοίς αυτονοήτων (και προβλεπτών) και ανεξαρτήτως αδυναμιών που απορρέουν από τη χρεοκοπική κατάσταση που ενέσκηψε, Αθήνα και Λευκωσία είναι υποχρεωμένες να συνδιαχειρισθούν τα επερχόμενα. Με αποτρεπτικές στρατηγικές και συντονισμένες πολιτικές οι οποίες αφ' ενός να μην επιτρέψουν επιβολή δοτών ρυθμίσεων που δεν θα είναι αναστρέψιμες, και αφ' ετέρου να διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία όπως αυτή αποτυπώνεται στις δεδομένες γεωπολιτικές παραμέτρους, όπως αυτές αναγνωρίζονται από τη διεθνή νομιμότητα.
Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Για να μη μας βρει το τέλος της επαχθούς χρεοκοπικής κρίσεως με ακρωτηριασμένα όρια εθνικής επικράτειας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
* Δημοσιογράφος-συγγραφέας
Θα ήτο λάθος ακριβώς και για τη Λευκωσία και για την Αθήνα να μη συνεντάξουν τα επερχόμενα που τις αφορούν σ' αυτό το ευρύτερο πλαίσιο γεγονότων που τείνουν να διαμορφωθούν, εμπεδώνοντας μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Και που με τη σειρά τους διαμορφώνουν με μη αναστρέψιμες δυναμικές τις επιλογές της υπερδυνάμεως και των ακολούθων της.
Προκειμένου να θέσουν υπό επαρκή έλεγχο την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αφ' ενός, και της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής, ευρύτερα. Καθώς στην πρώτη αναδύεται νέο ενεργειακό πεδίο με τα εκτεταμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η οσμή των οποίων διεγείρει και κινητοποιεί επώνυμα συμφέροντα και διαπλοκές ισχύος. Ενώ στην επέκεινα γεωπολιτική ζώνη επικρατεί αναβράζουσα ρευστότητα με άδηλες ακόμη καταλήξεις. Αλλά και βέβαιες παρεμβάσεις.
Οσα κυοφορούνται είναι αρκούντως ενδεικτικά. Με βασικό άξονα τις έως κι εσπευσμένες αμερικανικές ενέργειες, που ήδη έχουν επιτύχει (και κατ' ακρίβειαν, επιβάλει) σύγκλιση στις τραυματισμένες τουρκοϊσραηλινές σχέσεις. Με στοχευμένες υποδείξεις της Ουάσιγκτον, που άρχισαν με την παρεμβολή Αμερικανών αξιωματούχων, κορυφώθηκαν με την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ και προεκτείνονται: αφ' ενός με την αποστολή του Αμερικανού ΥΠΕΞ στις δύο χώρες και αφ' ετέρου με την επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον ως προσκεκλημένου του Λευκού Οίκου.
Να λεχθεί ακόμη πως τόσο οι κρίσιμες αγκυλώσεις στην Ευρωζώνη όσο και η κατακόρυφη εν πολλοίς ανάταξη της τουρκικής ισχύος (με την Αγκυρα να επανακτά τον παλαιότερο στρατηγικό της ρόλο) ευνοούν το τουρκικό παιχνίδι στην περιοχή. Οπου ο Ερντογάν διεκδικεί ρόλο περιφερειάρχου! Επιδιώκοντας, διά του στρατηγικού προγεφυρώματος του ψευδοκράτους, αφ' ενός θέση προνομιακού παίκτη στην ενεργειακή σκακιέρα της μεσογειακής λεκάνης και αφ' ετέρου κηδεμόνευση των προοπτικών στον ευρύτερο χώρο, εφ' όσον το συριακό καθεστώς πέσει. Οπόταν και η Αγκυρα θ' αποτέλεσει το βασικό κέντρο επιρροής κι ελέγχου της μουσουλμανικής περιφέρειας. Κάτι που το Ισραήλ δεν μπορεί να πράξει, για λόγους αυτόδηλους.
Σ' αυτό το νέο ακριβώς περιβάλλον, Ελλάδα και Κύπρος, ως οι δύο κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού, θ' αντιμετωπίσουν αυξημένη πίεση. Με τα τουρκικά βουλιμικά σύνδρομα ν' αποκτούν πρόσθετη επιθετικότητα και τα ενδεχόμενα για νέα γεωστρατηγικά τετελεσμένα ν' αποκτούν νέα δυναμική με πιο επικίνδυνες παραμέτρους. Οι οποίες πρωταρχικά περνούν:
1. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, μέσα από επιβολή σχεδίων λύσεως που να ευνοούν μοντέλο τουρκικής κηδεμονίας για την περιοχή. Κάτι που προέβλεπε και το σχέδιο Ανάν, όπως είχε τελικά διαμορφωθεί. Με λύση δύο κρατών κάτω από συνομοσπονδιακή ομπρέλα. Και με την Τουρκία κυρίαρχη στο ένα σκέλος κι επικυρίαρχη στο άλλο.
2. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, μέσα από το σφετερισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων αφ' ενός (ΑΟΖ στο Καστελόριζο) και αφ' ετέρου με συντήρηση των αμφισβητήσεων συγκεκριμένων γεωγραφικών ζωνών της ελληνικής επικράτειας, κατά το πρότυπο των Ιμίων και με προφανείς σκοπούς.
Υπό το φως αυτών των εν πολλοίς αυτονοήτων (και προβλεπτών) και ανεξαρτήτως αδυναμιών που απορρέουν από τη χρεοκοπική κατάσταση που ενέσκηψε, Αθήνα και Λευκωσία είναι υποχρεωμένες να συνδιαχειρισθούν τα επερχόμενα. Με αποτρεπτικές στρατηγικές και συντονισμένες πολιτικές οι οποίες αφ' ενός να μην επιτρέψουν επιβολή δοτών ρυθμίσεων που δεν θα είναι αναστρέψιμες, και αφ' ετέρου να διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία όπως αυτή αποτυπώνεται στις δεδομένες γεωπολιτικές παραμέτρους, όπως αυτές αναγνωρίζονται από τη διεθνή νομιμότητα.
Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Για να μη μας βρει το τέλος της επαχθούς χρεοκοπικής κρίσεως με ακρωτηριασμένα όρια εθνικής επικράτειας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
* Δημοσιογράφος-συγγραφέας
