? Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν ως προτεραιότητα μέσω της καθεστωτικής αλλαγής στη Δαμασκό να χάσει η Τεχεράνη το μοναδικό κράτος-σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, που δίνει πρόσβαση στο de facto κράτος της Σιιτικής Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο. Χωρίς πρόσβαση στην Κεντρική Σκηνή του Μεσανατολικού το Ιράν προσδοκάται ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα.
? Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ αλλά και άλλα κράτη του Κόλπου βλέπουν στην ανατροπή του Ασαντ την πρώτη πραγματική ευκαιρία να επηρεάσουν καθεστωτική αλλαγή εκτός Αραβικής Χερσονήσου, μια εξέλιξη που θα τους επιτρέψει πρώτον, να προβάλουν ως προστάτες των Σουνιτών έναν ρόλο που διεκδικούν σήμερα κατά κύριο λόγο η Τουρκία του Ερντογάν και κατά δεύτερο η Αίγυπτος του Μόρσι, και δεύτερον, μέσω της εξαγωγής εκτός συνόρων θα εκτονώσει την πίεση που ασκούν στο Ριάντ και την Ντόχα οι εξτρεμιστές βαχαμπίτες και σαλαφίτες.
Ολοι διστάζουν μπροστά στο κόστος και τις επιπτώσεις μιας επέμβασης. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ομπάμα χειρίσθηκε το θέμα της χρήσης χημικών όπλων δείχνει ότι φοβάται απευθείας εμπλοκή στη Συρία, το Ισραήλ θα προτιμούσε η Ουάσιγκτον να αναλάβει την ευθύνη, ενώ η Γαλλία παλαιά αποικιακή δύναμη στη Συρία και στον Λίβανο στην περίοδο 1918-1943 φοβάται εν μέσω της κρίσης στην Ευρωζώνη, αλλά και της εν εξελίξει επέμβασης στο Μαλί, να ανοίξει και άλλο μέτωπο.
Εξίσου επίφοβη είναι η πρόκληση της εμπλοκής στη Συρία, της Τουρκίας του Ερντογάν, καθώς σήμερα η προτεραιότητα της Άγκυρας είναι η προώθηση της πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού με κεντρικό άξονα τη συνεργασία με το ΡΚΚ και τον Οτσαλάν. Μια μη ελέγξιμη εμπλοκή στη Συρία θα περιέπλεκε τα δεδομένα του κουρδικού προβλήματος και επί πλέον θα δημιουργούσε τον κίνδυνο επέκτασης της δράσης των ακραίων σουνιτών φονταμενταλιστών εντός της τουρκικής επικράτειας.
Η ανατροπή Ασαντ θα παράξει αποσταθεροποίηση που δεν θα συγκρίνεται με αυτήν που ακολούθησε την πτώση του Σαντάμ την Άνοιξη του 2003, καθώς τότε υπήρχε έστω και ως ατελής νέα τάξη πραγμάτων το καθεστώς της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής.
Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι μετά την πτώση του Ασαντ δεν θα ακολουθήσει μια συνολική εθνοκάθαρση των μειονοτήτων-αλαουιτών μουσουλμάνων, χριστιανών διαφόρων δογμάτων, Κούρδων και δρούζων, και ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι οι παραπάνω μειονότητες δεν θα κινηθούν προληπτικά με την ανακήρυξη δικών τους κρατικών οντοτήτων, μια εξέλιξη που θα δυναμιτίσει τη σταθερότητα και ενότητα τόσο στο Ιράκ όσο και στον Λίβανο.
Σήμερα το αδιέξοδο είναι πλήρες, καθώς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ομαλής αποχώρησης- συμπεφωνημένης αναδίπλωσης του καθεστώτος Ασαντ από τη Δαμασκό, αλλά ούτε φόρμουλα και μεθόδευση ελέγχου των ακραίων ενόπλων φονταμενταλιστών.
Αν υπάρξει άτακτη και ασύντακτη καθεστωτική κατάρρευση στη Δαμασκό αλλά και χαώδης επόμενη μέρα, τότε είναι αμφίβολο αν θα έχει επιτευχθεί έστω και εν μέρει ο αρχικός στόχος ΗΠΑ-Ισραήλ, η αποδυνάμωση του Ιράν. Αντίθετα, το χάος στη Μέση Ανατολή περιπλέκει, αν δεν απομακρύνει ενδεχόμενα πλήγματα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης.
Ασαντ και Σαντάμ
Η ανατροπή Ασαντ θα παράξει αποσταθεροποίηση που δεν θα συγκρίνεται με αυτήν που ακολούθησε την πτώση του Σαντάμ την Άνοιξη του 2003, καθώς τότε υπήρχε έστω και ως ατελής νέα τάξη πραγμάτων, το καθεστώς της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής.
