Οι δε άνθρωποι αυτοί με έμαθαν να διαφωνώ, να τεκμηριώνω, να σκέφτομαι κριτικά και με επιβράβευσαν για αυτό ακόμα και όταν η διαφωνία μας ήταν οξεία καθώς δεν ανήκαμε στα ίδια ιδεολογικά στρατόπεδα.Το οποίο χάσμα υπήρχε ανάμεσα μας, την οποία απόσταση μας χώριζε, την όποια ανισότητα δεν την θεώρησαν ως δεδομένη, ως αγεφύρωτη ασκούσαν δημιουργική εξουσία.
Αδιανόητο να ασκήσουν βία και μπορεί ο γράφων να μιλά για την βία της Αριστεράς ξεχνά όμως ότι τραμπούκοι υπάρχουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας μας και τραμπούκος είναι και αυτός που ασκεί βία και σε άλλες μορφές όχι μόνο στην φυσική της διάσταση, αλλά και αυτός που προκαλεί φανατισμό.Απέναντι στην γλωσσική, την λεκτική βία του κατ'επίφασην αρθρογράφου-στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις-απαντώ δεν έχω ανάγκη κανένα είδωλο, κανέναν καθρέφτη καμιά βιτρίνα.Είμαι οτι είμαι ένα απλό παιδί του Ελληνικού λαού, μαχητής ως Έλληνας, και χωριατόπαιδο.Δεν έχω τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό να αντιπαρατεθώ απέναντι στην οποία αυθεντία γιατί η προσφορά γεννήθηκε σε τούτα τα ακρογιάλια του Αιγαίου και μάλιστα και χωρίς αμοιβή ,χωρίς κανένα οικονομικό όφελος απέναντι σε χρηματιζούμενους επαγγελματίες "ιδεολόγους".
Σε μια εποχή μαζικής αποχαύνωσης και μαζικής κομματικής υστερίας το να βλέπεις ανθρώπους να μάχονται για ιδέες να αντιπαρατίθενται δημιουργικά με επιχειρήματα δημιουργεί βάσιμες ελπίδες πώς πως αν οι συμπεριφορές αυτές αποκτήσουν καθολικό χαρακτήρα θα ανατραπεί το αξιακό διαπαραταξιακό σύστημα που επιβλήθηκε στην μεταπολίτευσης και το όποιο ήταν θλιβερό και ευθύνεται και αυτό για την υστέρηση της Ελληνικής κοινωνίας.Σε αυτό ανήκει και ο κατ'επίφασην αρθρογράφος ο οποίος αποτελεί ιδεολογικό σκελετό εμποτισμένος βαθιά με το εμφυλιακό μίσος.
