Βασίλης Σ. ΚανέλληςΟ πληθυντικός της ευγενείας ήταν κανόνας ενώ ούτε που μπορούσε κανείς να διανοηθεί να φωνάξει στον εκπαιδευτικό «αγόρι μου, ηλίθιε, ρε φίλε» και άλλα τέτοια. Λογικά κάπως έτσι συμβαίνει σε άλλες χώρες και πανεπιστήμια. Ποιος μπορεί να διανοηθεί έναν 20χρονο φοιτητή να μιλάει στον πρύτανη του Χάρβαρντ και να του λέει «Ρε Τζον, δεν φοράς παντελόνια»; «Ποιο είναι το όραμά σου αγόρι μου; Δε σε θέλουμε Σωκράτη. Φοράς παντελόνια ρε; Παραιτήσου ρε φίλε πριν ξανάρθουμε».
Δεν είναι λόγια... κολλητών σε κάποια συνέλευση ή στην καφετέρια μεταξύ καφέ και τσιγάρου. Είναι οι φράσεις των φοιτητών του ΤΕΙ Πάτρας που απευθύνονται στον πρόεδρο του τμήματος και τους καθηγητές που ήταν επί δέκα ώρες όμηροι την προηγούμενη εβδομάδα.
Αμούστακα παιδιά και κοριτσάκια με την οργή στο βλέμμα και με απίστευτες ύβρεις που δεν γράφονται, μιλούν σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου, πρόεδρο τμήματος και ηλικιωμένο άνθρωπο λες και μιλούν με τον «κολλητό» τους. Οποιος δει τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να αισθανθεί παρά μόνο ντροπή για όσα ειπώθηκαν και όσα έγιναν στην Πάτρα. Αλλά όποιος είναι υποψιασμένος για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στα Πανεπιστήμια δεν θα απορήσει για το ύφος των παιδιών αυτών, που θεωρητικά αποτελούν το μέλλον της χώρας.
Η βία, που στην περίπτωση της Πάτρας δεν ήταν μόνο λεκτική, έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα έδρανα των Πανεπιστημίων με ευθύνη τόσο των φοιτητών όσο και των καθηγητών αλλά και του υπουργείου Παιδείας. Ομως, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
Αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι η ωμότητα των νέων ανθρώπων. Που βρίζουν καθηγητές, τους κλείνουν επί δέκα ώρες σε μια αίθουσα και τους «λούζουν» με κοσμητικά επίθετα, που τσιμεντώνουν την πόρτα του γραφείου τους, που απειλούν ότι θα ξανάρθουν και θα λογαριαστούν. Είναι η οργή των φοιτητών, το θολωμένο βλέμμα, οι λέξεις-μαχαίρια που χρησιμοποιούν για να κατατροπώσουν τον? εχθρό, τον καθηγητή, τον πρόεδρο, τον υπουργό, την εξουσία γενικότερα.
Κι αν κάποτε οι αγώνες στα φοιτητικά έδρανα γίνονταν τις περισσότερες φορές για ύψιστα ιδανικά, όπως η ελευθερία του λόγου, σήμερα που αυτή η ελευθερία θεωρείται δεδομένη οι αγώνες γίνονται για τα? παντελόνια του Σωκράτη, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο πρόεδρος του ΤΕΙ, Σωκράτης Καπλάνης.
Κάποτε, όχι στο μακρινό παρελθόν, όλοι όσοι πέρασαν από τα θρανία, μαθητικά, γυμνασιακά, πανεπιστημιακά, δεν τολμούσαν καν να αντικρίσουν τον καθηγητή τους. Υπήρχε ένας σεβασμός, ακόμη κι αν οι διαφωνίες ήταν μεγάλες και το χάσμα των γενεών αγεφύρωτο. Ο πληθυντικός της ευγενείας ήταν κανόνας, ενώ ούτε που μπορούσε κανείς να διανοηθεί να φωνάξει στον εκπαιδευτικό «αγόρι μου, ηλίθιε, ρε φίλε» και άλλα τέτοια. Λογικά κάπως έτσι συμβαίνει σε άλλες χώρες και πανεπιστήμια. Ποιος μπορεί να διανοηθεί έναν εικοσάχρονο φοιτητή να μιλάει στον πρύτανη του Χάρβαρντ και να του λέει «Ρε Τζον, δεν φοράς παντελόνια»;
Κι όμως, στην Ελλάδα της κρίσης, οι πανεπιστημιακοί χώροι έχουν γίνει καφενεία που ο καθένας μπουκάρει, σπάει, βρίζει, κρατά ομήρους, απειλεί στο όνομα κάποιου αδιόρατου φοιτητικού δικαίου, που όμως δεν μπορεί να προσδιορίσει τυφλωμένος από το μίσος για την κάθε μορφής εξουσία. Αλλά θα πει κανείς ότι αυτά τα παιδιά με το θολωμένο βλέμμα είναι τα παιδιά της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής απαξίας. Που έχει αποθεώσει τη βία, που έχει απονομιμοποιήσει τους ξυλοδαρμούς, τις ομηρείες, τους βασανισμούς, που ανέχεται τους ακροδεξιούς να έχουν γίνει κράτος εν κράτει.
Αλλά είναι και παιδιά που βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι άδηλο. Που παίρνουν πτυχία ανεργίας, χωρίς αντίκρισμα και που μοιάζουν περισσότερο με εισιτήρια μετανάστευσης σε κάποια άλλη χώρα. Αυτά τα παιδιά, παιδιά όλων μας, είναι η οργισμένη γενιά που η λέξη σεβασμός δεν χωρά στον αξιακό τους κανόνα.
Οι εικόνες από το ΤΕΙ Πάτρας είναι ντροπιαστικές διότι είναι ο καθρέφτης της σύγχρονης Ελλάδας. Κι αν δεν υπάρξει άμεσα μια μεγάλη αλλαγή στην ελληνική κοινωνία τότε είναι σίγουρο ότι η χώρα θα χαθεί χωρίς να βάλουν το χέρι τους η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
