Μία από τις δηλωτικές φράσεις της
κρίσης και του μέλλοντός μας είναι «δεν έχει σωτηρία αυτός ο τόπος».
Ακούγεται καθημερινώς, άλλοτε με διαπρύσιο στόμφο, άλλοτε ως
απογοητευτικό ξεφύσημα συνοδευόμενο από ελαφρά ταλάντωση του κεφαλιού.
Αν από τη φύση σου έχεις περισσευούμενη έστω και μια στάλα αισιοδοξίας,
δεν το βάζεις εύκολα κάτω. Αλλά τις τελευταίες ημέρες συμβαίνει κάτι που
μπορεί να εξανεμίσει ακόμα και αυτήν τη στάλα. Η βία στα ελληνικά
πανεπιστήμια.
Είτε λεκτική, τύπου «αν δεν παραιτηθείς, δεν θα βγεις από εδώ
μέσα», όπως στο ΤΕΙ της Πάτρας, είτε σωματική, όπως στο Πανεπιστήμιο
Πειραιά, με τη χουλιγκανική επίθεση, τους τραυματίες και τις συλλήψεις.Είτε όλες τις άλλες, τις καθημερινές αναπαραγωγές μιας ξεπατικωμένης και υποτιθέμενης οργισμένης στάσης απέναντι σε ένα σύστημα που είτε θέλουμε είτε όχι κόβει τις ζωές και τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Αλλά από εκεί μέχρι την τελική μετάφραση της κατάστασης στη γλώσσα της βίας και του τραμπουκισμού υπάρχει μεγάλη απόσταση και σ' αυτήν οφείλεται ο πολλαπλασιασμός της απογοήτευσης.
Το φοιτητικό κίνημα ουδέποτε έπαψε να ταυτίζεται με την εξέλιξη, τη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών, τη γόνιμη επεξεργασία και διακίνηση ιδεών, εξ ου και το άσυλο - για να μην ισοπεδώνουμε διάφορα, παρασυρμένοι από σύγχρονες μόδες. Ηταν και είναι -και εδώ είναι το δύσκολο- ο καθρέφτης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι που συμπυκνώνει μέσα του δύο άκρως αντίθετες έννοιες. Και ελπιδοφόρο και θλιβερό μαζί. Και δεν είναι μόνο στα χέρια των παιδιών να αποφασίσουν σε ποιο δρόμο θα το στρέψουν. Τα λόγια της νεαρής κοπέλας προς τον πρόεδρο του ΤΕΙ Πάτρας θα μπορούσαν να είναι αντικείμενο θαυμασμού, αν δεν ήταν τυχαίες αναπαραγωγές και συμπιλήματα μιας κληροδοτημένης νοοτροπίας μηδενισμού και σύγκρουσης.
Είναι ελπιδοφόρο στις εποχές της μαζικής αποχαύνωσης να βλέπεις παιδιά να μάχονται για ιδέες, αλλά άλλο τόσο θλιβερό είναι να τα βλέπεις να μάχονται χωρίς επιχείρημα που να βλέπει, όσο είναι δυνατόν, μπροστά. Να προτείνει ή να αποπειράται έστω να δημιουργήσει αφήνοντας πίσω, και αυτό όσο είναι δυνατόν, το κομμάτι των συμπεριφορών που βοήθησαν το σύστημα να σφίγγει, όλα αυτά τα χρόνια, ολοένα και περισσότερο τα πλοκάμια του.
Δεν μας αφορά το ποιόν του ανθρώπου που θέλησαν οι φοιτητές ν' αποκλείσουν μιαν ολόκληρη νύχτα ή άλλων που τους έχτισαν τα γραφεία. Ούτε η επιστημονική τους επάρκεια, άλλωστε τη διαφυλάσσουν και οι ίδιοι σθεναρώς με όλους τους τρόπους που το ίδιο το σύστημα τους δίδαξε. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η βία, στους χώρους όπου θεωρητικά προετοιμάζεται το πρωτοπόρο κομμάτι κάθε κοινωνίας. Και το οποίο δεν προετοιμάζεται ανεπηρέαστο από το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο η βία είναι πανταχού παρούσα, υπό όλες της τις μορφές και εκδοχές. Ανησύχησε πολλούς, επίσης, η πιθανή κάθοδος της Χρυσής Αυγής, της κατ' εξοχήν βίαιης ομάδας, στις φοιτητικές εκλογές. Η οποία φυσικά αν ανεβεί στο καρουζέλ της ενδοπανεπιστημιακής βίας, θα νιώσει και αυτή πιο άνετα αλλά και το ίδιο το καρουζέλ θα δουλέψει πιο γρήγορα και... διασκεδαστικά για όσους είναι πάνω και γυρίζουν γύρω γύρω δίχως σκοπό...
k.kyriakopoulos@eleftherotypia.net
