Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Πώς οι Γερμανοί γίνονται, από «εχθροί», φίλοι - Τα ταμπού της λύσης και του ΝΑΤΟ, η οικονομική κρίση, οι εκβιασμοί και το σενάριο σύνδεσης του Κυπριακού με χάρισμα χρεών και εξαγορά συνειδήσεων
- Η ΣΗΜΑΣΙΑ του δημοψηφίσματος και ποια είναι η πλάνη των Προέδρων
Η οικονομική κρίση εμφανίστηκε ως μια ατομική βόμβα, που έσκασε στα χέρια της Κυβέρνησης. Και τίναξε το κράτος και τους πολίτες στον αέρα. Όσο δε για τον αποπυροδοτικό μηχανισμό των εταίρων, απεδείχθη κάλπικος. Το ζητούμενο σήμερα είναι κατά πόσον αυτή η ατομική βόμβα στην οικονομία είναι η μοναδική και κατά πόσον υπάρχει, ή όχι ακόμη, μια που βρίσκεται στα σκαριά. Και αφορά βεβαίως στο Κυπριακό.
Επαρχία της Τουρκίας
Ο ηγέτης των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Ντανιέλ Κομπετί, κατά τη διάρκεια της συζήτησης που έγινε την περασμένη Τετάρτη στην ολομέλεια του Σώματος με αντικείμενο την οικονομική κρίση στην Κύπρο, ήταν σαφής. Πιο σαφής δεν μπορούσε να ήταν. Συνέδεσε την οικονομική κρίση με τη λύση του Κυπριακού, την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και τις επενδύσεις της Άγκυρας στην Κύπρο και στην Ελλάδα ως φόρμουλα επίλυσης της οικονομικής μας κρίσης. Στην ουσία η πρόταση Κομπετί είναι απλή: Κύπρος και Ελλάδα θα πρέπει να γίνουν δορυφόροι, άλλως επαρχίες, της Τουρκίας! Ό,τι, δηλαδή, προ ημερών είχαμε από αυτές τις στήλες αναφέρει ότι σχεδιάζει ο Ντάουνερ. Ομού μετά της Άγκυρας και των Βρετανών.
Βεβαίως, ο κ. Κομπετί στο πακέτο της δικής του λύσης, όπως ήταν φυσιολογικό, περιέλαβε και το φυσικό αέριο. Είναι δε γνωστό ότι ο ηγέτης των Πρασίνων στην Ευρωβουλή, όπως και η πολιτική του ομάδα έχουν άριστες σχέσεις με την Τουρκία και προωθούν, χωρίς να το κρύβουν, τα συμφέροντά της εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αλλού. Συνεπώς, ό,τι λέει δεν θα πρέπει να το προσπερνούμε απροβλημάτιστα.
Άλλωστε, λίγες μόνο ώρες αργότερα, την ίδια δηλαδή μέρα, κατά τη διάρκεια συζήτησης στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με θέμα την έκθεση για την αξιολόγηση της τουρκικής ενταξιακής πορείας, ο Επίτροπος Αρμόδιος για θέματα Διεύρυνσης Στέφαν Φούλε ήταν συμπληρωματικός των όσων είπε ο κ. Κομπετί, τονίζοντας ότι θα πρέπει να επαναρχίσουν οι συνομιλίες το συντομότερο δυνατό και να εξευρεθεί λύση το συντομότερο δυνατό. Και τα είπε αυτά, παρότι -όπως δήλωσε- κατανοεί πως, στην παρούσα φάση, η κύρια προτεραιότητα της κυπριακής Κυβέρνησης είναι η οικονομική κρίση. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι η αναφορά του Επιτρόπου Φούλε στη λύση του Κυπριακού και στη σύνδεσή της με την οικονομική κρίση.
Επισήμανε συγκεκριμένα ότι θα πρέπει να εξευρεθεί «λύση χωρίς ταμπού». Δηλαδή μια λύση που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Και όταν αναφέρεται σε ταμπού, προφανώς εννοεί το σχέδιο Ανάν ή μιαν ανάλογη μορφή πολιτειακής λύσης, όπως αυτήν την οποία συζητούσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στις συνομιλίες. Βεβαίως, ο Επίτροπος Φούλε προχώρησε ακόμη ένα βήμα και τόνισε ότι η λύση του Κυπριακού θα βοηθήσει στη διαμόρφωση θετικού κλίματος στην οικονομία και στο θέμα του φυσικού αερίου.
Δίλημμα και εξαγορά συνειδήσεων
Το μήνυμα ελήφθη: Σύνδεση της οικονομικής κρίσης με το φυσικό αέριο και τη λύση του Κυπριακού. Είναι το νέο πακέτο, εντός του οποίου θα ενταχθεί η ατομική βόμβα νούμερο 2 και το οποίο θα συνοδεύεται με το ακόλουθο εκβιαστικό δίλημμα: Ή θα δεχθείτε μια λύση ανάλογη με εκείνη του σχεδίου Ανά, για να ανοίξει ο δρόμος στην τουρκική ένταξη και να συνεκμεταλλευθείτε το φυσικό αέριο, ή θα πάτε σε διχοτόμηση, μέσω της ταϊβανοποίησης ή και της απευθείας αναγνώρισης, ενώ ταυτοχρόνως θα τεθεί εν αμφιβόλω η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
Επειδή δε, η διετία 2013-14, θα είναι τραγική από οικονομικής απόψεως αφού, με βάση την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (9 Απιρλίου), το ΑΕΠ της Κύπρου θα συρρικνωθεί κατά 12,5%, ενώ η ύφεση θα φτάσει 20% περίπου επί του ΑΕΠ, η Κυβέρνηση θα είναι με δεμένα τα χέρια και πλήρως εξαρτώμενη από τις Βρυξέλλες και τους δανειστές, δηλαδή την Τρόικα.
Ως εκ τούτου, με συντελεστές ισχύος να είναι εκμηδενισμένοι, δηλαδή χωρίς άμυνα και οικονομία, χωρίς κανόνια και βούτυρο, δεν μπορεί να πας ξυπόλητος στ΄ αγκάθια των συνομιλιών, διότι θα σκάσει εν μέσω νέων εκβιασμών η δεύτερη ατομική βόμβα που θα διαλύσει ό,τι άφησε η πρώτη. Ή, κατά το ορθότερον, όπως το περιγράφουν Κομπετί και Φούλε, θα διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, θα τη βγάλουν από την ΕΕ και θα εντάξουν τα δύο συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το υφιστάμενο ψευδοκράτος. Είναι πιθανόν οι δόσεις για τη στήριξη της κυπριακής οικονομίας να συνδεθούν το επόμενο διάστημα με τη λύση του Κυπριακού.
Και ως εκ τούτου, οι τροϊκανοί, οι οποίοι εκτελούν εντολές άλλων, να βρίσκουν νέα εμπόδια, τα οποία για να αρθούν και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, θα πρέπει να λέει η Κυβέρνηση ναι στην οικοδόμηση της λύσης του σχεδίου Ανάν, δηλαδή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία ο λαός απέρριψε το 2004. Υπάρχει, συνεπώς, ο κίνδυνος για την ανατροπή τού «όχι» του 2004 και της ίδιας της ιστορίας μας, καθώς και της πλήρους επιβολής του βρετανικού και τουρκικού στόχου όπως αυτός καθορίστηκε το 1956 και αποτυπώνεται στη διχοτομική μορφή μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και να αποκλείεται μάλιστα να συμβεί το εξής: Εφόσον φορτωθήκαμε χρέη, να μας πουν ότι, εκτός του ότι θα μας επιτρέψουν με τη λύση να εκμεταλλευθούμε το φυσικό αέριο, για χάρη τού «ναι» θα μας χαρίσουν μέρος του χρέους. Δηλαδή, διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναγνώριση του ψευδοκράτους με εκβιασμούς και εξαγορές κυριαρχίας και συνειδήσεων.
Η εναλλακτική στρατηγική
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ μια νέα στρατηγική επί δύο πυλώνων: Του απεγκλωβισμού μας από την Τρόικα το συντομότερο δυνατόν και του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών μας για το τι λύση θέλουμε και ποια στρατηγική θα εφαρμόσουμε για να την πετύχουμε. Και αν χρειαστεί για να λυθούν και τα χέρια του Προέδρου, το ζήτημα της μορφής της λύσης θα πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα. Αυτό είναι το όπλο του: Η άμεση λαϊκή εντολή. Το θέμα είναι απλό: Με κανέναν τρόπο δεν πρέπει η κατοχή της Τρόικας να οδηγήσει στην πλήρη κατοχή της Τουρκίας! Επί τούτου θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:
1. Η αποτροπή της μετατροπής της Κύπρου σε επαρχία της Τουρκίας, μπορεί να επιτευχθεί με την ανάκαμψη της οικονομίας και με τη χρήση του φυσικού αερίου ως εργαλείου ισχύος και συμμαχιών και δη ανάδειξης της Κύπρου ως τμήματος μιας τριμερούς περιφερειακής δύναμης με το Ισραήλ και την Ελλάδα, στη λογική της γεωπολιτικής σύζευξης. Αυτή είναι η ανατροπή της φιλοσοφίας της Τουρκίας και της Βρετανίας, όπως την εκφράζουν Κομπετί και Φούλε. Δηλαδή τη μετατροπή του φυσικού αερίου από εργαλείο ισχύος σε εργαλείο υποταγής.
2. Η Γερμανία, όντως, έχει μετατρέψει την ΕΕ σε γερμανική Ευρώπη και όντως η στάση της ήταν σκληρή έναντι της Κύπρου, διότι εμείς της δώσαμε το δικαίωμα, αφού ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε το ίδιο ιδεολογικό λάθος που έκανε και ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Ο μεν Πρόεδρος Χριστόφιας εκτιμούσε ότι επειδή ήταν φίλος με τον κ. Ταλάτ και επειδή ήταν και οι δύο αριστεροί θα έλυναν το Κυπριακό.
Ο δε Πρόεδρος Αναστασιάδης πίστευε ότι επειδή είχε φιλική σχέση με τη δεξιά κ. Μέρκελ θα διευθετούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το οικονομικό μας πρόβλημα. Πλανήθηκαν αμφότεροι πλάνην οικτράν. Οι διεθνείς σχέσεις δεν στηρίζονται σε φιλίες και ιδεολογίες μόνο, αλλά κυρίως σε συμφέροντα. Ο μεν κ. Ταλάτ ήθελε να μας κάνει πολιτειακά πειραματόζωα της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι δε Γερμανοί πειραματόζωα της ευρωζώνης. Επιμένουμε όμως ότι και στις δύο περιπτώσεις εμείς τους δώσαμε δικαιώματα με την ελλειμματική μας πολιτική. Συνεπώς, ας βγούμε από το κουτί που μας εγκλώβισε η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά και η Τρόικα.
Η συμμαχία με τους Γερμανούς
Η ΛΟΓΙΚΗ επιβάλλει ότι ένας καλός στρατηγιστής θα πρέπει να έχει την ικανότητα ακόμη και τα μειονεκτήματα ή τα αρνητικά να μετατρέπει σε θετικά και να μην πέφτει θύμα του πανικού και των παγίδων, που του στήνουν. ‘Ετσι, λοιπόν, επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
Επισήμανση πρώτη: Οι Γερμανοί και δη η δεξιά της κ. Μέρκελ μπορεί να ήταν σκληροί μαζί μας στην οικονομία αλλά είναι θετικοί μαζί μας στο Κυπριακό, διότι δεν θέλουν να δουν την Τουρκία να εντάσσεται στην ΕΕ ως πλήρες κράτος-μέλος. Είναι ενδεικτική η στάση του ΕΛΚ εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και δη των Γερμανών, οι οποίοι τάχθηκαν εναντίον της παρουσίας Τούρκων παρατηρητών σε αντίθεση με τους Σοσιαλιστές, που μπορεί μεν να απέσυραν την υστάτη τη σχετική με το θέμα τροπολογία τους, αλλά άφησαν το θέμα ανοικτό.
Διότι, όπως δήλωσε ο επικεφαλής τους, Χ. Σβόποτα, θα εισηγηθεί στη Διάσκεψη των Προέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπως ο Πρόεδρος Μάρτιν Σουλτς έχει επαφές με τον Νίκο Αναστασιάδη, για να εξεταστούν τρόποι συμμετοχής Τουρκοκύπριων παρατηρητών στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Και αυτό παρότι η νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας επιτρέπει την κατάθεση υποψηφιοτήτων από τους Τουρκοκύπριους, τους οποίους, όμως, αποτρέπουν Τουρκία και κατοχικές «Αρχές» να συμμετάσχουν στις ευρωεκλογές. Διότι, εάν το πράξουν θα σημαίνει αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Συνεπώς, προτιμούν τους παρατηρητές, οι οποίοι είναι εμφανές ότι με την πρόταση Σβόποτα -ασχέτως εάν ο ίδιος έχει ή όχι πρόθεση- θα αποτελέσουν μαζί με το θέμα του «απευθείας εμπορίου» μοχλούς πίεσης επί του Προέδρου. Για να αποφύγει το πρόβλημα θα πρέπει να παραμείνει πιστός επί του θέματος δημοκρατικής αρχής και νομοθεσίας, καθώς και σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και του Κοινοτικού Κεκτημένου. Και υπάρχουν ακλόνητα επιχειρήματα: Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 ήταν σαφής και αποδέχεται ως μόνη νόμιμη Αρχή, ως μόνο κράτος στο νησί, την Κυπριακή Δημοκρατία.
Συνεπώς, Τουρκοκύπριοι εκπρόσωποι στην Ευρωβουλή μπορούν να παρευρίσκονται μόνο μέσω εκλογών και όχι από το παράθυρο ως εκπρόσωποι του ψευδοκράτους. Στο διά ταύτα, λοιπόν, επί του Κυπριακού, η γερμανική δεξιά είναι πιο σκληρή από την κυπριακή Κυβέρνηση στα ζητήματα που αφορούν την Τουρκία και δη στο Κυπριακό. Είναι ενδεικτικός ο τρόπος που μίλησαν ενώπιον της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Γερμανός Β. Μποσέλτ (εκ των στελεχών πρώτης γραμμής της δεξιάς) και η επίσης Γερμανίδα Ρενάτα Ζόμερ, η οποία μάλιστα μάζεψε υπογραφές για την καταψήφιση της παραγράφου που αφορά στα τουρκικά ενταξιακά κεφάλαια 23, 24 και 15. (το τελευταίο αφορά στην ενέργεια). Οι Γερμανοί δεξιοί, όπως και οι Αυστριακοί, και άλλοι, δεν θέλουν να δουν την Τουρκία στην ΕΕ είτε απευθείας είτε μέσω Κύπρου. Μπορούν να είναι επί του Κυπριακού και επί θεμάτων αρχών, αλλά και συμφερόντων, σύμμαχοί μας. Χωρίς αυτό να εμποδίζει τις καλές σχέσεις της Κύπρου με τη Ρωσία ή τις ΗΠΑ.
Ποιον συμφέρει η αποδυνάμωση της Κύπρου στην ΕΕ
Επισήμανση δεύτερη: Ποιον συμφέρει, πρωτίστως, η έξοδός μας από την ευρωζώνη ή ακόμη και από την ΕΕ ή η μη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ; Η απάντηση είναι απλή: Την Τουρκία και τη Βρετανία. Όσο δε για τους Γερμανούς, στη χειρότερη για μας περίπτωση είναι αδιάφοροι. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι πώς θα οικοδομήσουμε κυρίως επί του Κυπριακού συμμαχία με τους Γερμανούς, που είναι οι ισχυροί της Ευρώπης, μέσω κοινωνίας συμφερόντων και δη μέσω φυσικού αερίου. Τόσο η Βρετανία όσο και η Τουρκία φωνασκούσαν και φωνασκούν ότι κακώς η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ χωρίς τη λύση του Κυπριακού.
Διότι, οι Βρετανοί δεν υποστήριζαν όταν αναφέρονταν προ του 2004 για ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, αλλά για την εισδοχή μέσω του σχεδίου Ανάν των δύο συνιστώντων κρατών, εκ των οποίων το ένα θα ήταν το ψευδοκράτος. Το ίδιο σενάριο, όπως έχουμε ήδη πει, επανέρχεται. Κομπετί και Φούλε, όπως και άλλοι διπλωμάτες, είναι επί τούτου ξεκάθαροι. Ως εκ τούτου, η έξοδος από το ευρώ χωρίς σχεδιασμό και αντισταθμιστικές, οικονομικές, πολιτικές και στρατηγικές επιλογές θα οδηγήσει σε πολύ πιο τραγικές οικονομικές συνέπειες από τις υφιστάμενες, ενώ θα μας αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο εντός της ΕΕ. Και θα υλοποιήσει τους τουρκικούς και βρετανικούς σχεδιασμούς.
Εάν χρεοκοπήσαμε και εάν ήρθε η Τρόικα ή εάν δεν εκμεταλλευθήκαμε την ΕΕ για την ορθή λύση στο Κυπριακό, δεν φταίνε οι εταίροι μας. Ή, και αν φταίνε, την κύρια ευθύνη φέρουμε εμείς, οι οποίοι στη μεν οικονομία δεν λάβαμε έγκαιρα μέτρα, στο δε Κυπριακό η ηγεσία μας έχει ως σημαία της την τουρκο-βρετανική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Είναι πρόδηλο ότι ο τουρκο-βρετανικός σχεδιασμός έχει ως στόχο να μας οδηγήσει είτε σε έξοδο από το ευρώ και αποδυνάμωσή μας εντός της ΕΕ (ακόμη και μελέτη για έξοδό μας από την ΕΕ, όπως στελέχη του ΑΚΕΛ υποστηρίζουν), ή έξοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας και ένταξη του ψευδοκράτους ως τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Ο σχεδιασμός συμπληρώνεται με ό,τι έχει πει ο κ. Κομπετί: Με τις εκ Τουρκίας επενδύσεις στην Κύπρο και τον πλήρη γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό μας έλεγχο από την Άγκυρα μέσω: ι) της Τουρκίας, η οποία συμμετέχει στο ΝΑΤΟ ενώ είμαστε εκτός. ιι) Μέσω της συνεκμετάλλευσης του φυσικού αερίου και ενός αγωγού από την Κύπρο στην Τουρκία.
Δημοκρατικές αρχές και ισχύς
Επισήμανση τρίτη: Η μεθοδολογία στο Κυπριακό πρέπει να αλλάξει. Αντί να είναι από πάνω προς τα κάτω (top down), η διαδικασία εξεύρεσης λύσης, θα πρέπει να είναι από κάτω προς τα πάνω (bottom up). Δηλαδή, οι δημοκρατικές αρχές να καθορίσουν τη λύση και όχι η ισχύς των τουρκικών τανκς. Για να είναι όμως το σκέλος της μεθοδολογίας συμβατό με τους κανόνες του ρεαλισμού, επιβάλλεται η απόκτηση ισχύος και η ενίσχυση των μηδενικών λόγω της κρίσης συντελεστών της Κύπρου και του έθνους. Η εμπλοκή σήμερα στις συνομιλίες, είτε θα οδηγήσει στην επιβολή τουρκικής λύσης είτε σε αδιέξοδο και σε ανάλογες διχοτομικές περιπέτειες. Είτε, λοιπόν, από τώρα η Κυβέρνηση αποπυροδοτεί την ατομική βόμβα νούμερο 2, ή θα σκάσει και αυτή στα χέρια της με πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από τις υφιστάμενες.
Η σημασία του ΝΑΤΟ
ΣΧΕΤΙΚΑ με το ΝΑΤΟ, όντως δεν θα πρέπει να έχουμε ταμπού, διότι με τον αμυντικό βραχίονα της ΕΕ είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Άλλωστε, η Κύπρος είναι ούτως ή άλλως ΝΑΤΟ, λόγω Βάσεων και εγγυητριών δυνάμεων. Και είναι καλύτερα να είμαστε μέσα παρά έξω, αφού έτσι σπάζει η μονοπωλιακή σχέση που έχουν σήμερα Βρετανοί και Τούρκοι με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία στην περιοχή. Ταυτοχρόνως, δεν υπάρχει λόγος για ξένες εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και στρατούς. Εάν η Τουρκία είναι αρνητική, αυτή θα έχει την ευθύνη.
