ΚΟΙΝΑ μοτίβα πανομοιότυπου λεκτικού:
—Τώρα να δούμε τι κάνουμε!
—Δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών!
—Το ποιοι φταιν γιατί κατρακυλήσαμε στη χρεοκοπία και βρεθήκαμε στη μέγκενη της Τρόικας, δεν είναι της ώρας!
Ακούονται λογικοφανή τα ανωτέρω, αλλά...
Πρώτον:
—Υπάρχει περίπτωση αποκατάστασης και αποθεραπείας, χωρίς ακριβή διάγνωση της νόσου;
Δεύτερον:
—Με τους τραγικά ανίκανους, ανεύθυνους και επικίνδυνους διαχειριστές
-ίδιους στα ίδια πόστα και στα ίδια αξιώματα- που μάς έσυραν στη
χρεοκοπία και στην αναξιοπιστία, πώς είναι δυνατόν να
...επανεκκινήσουμε;
(Και η επανεκκίνηση στις λέξεις που ...πολυ-σερβιρίστηκαν τις
τελευταίες ημέρες, χωρίς -έστω νοητό- προσδιορισμό αφετηρίας και
τερματισμού).
Τρίτον:
—Ανάγκη να ειπωθεί η τραγική αλήθεια: Και για να... βήξει ακόμα
οποιοσδήποτε πολιτειακός αξιωματούχος -άσχετα αν είναι αιρετός ή
διορισμένος- πρέπει να τού το ...επιτρέψει τροϊκανός εκπρόσωπος
-πλειστάκις υπαλληλίσκος τρίτης διαλογής, με ύφος αγέρωχο και αλαζονικό
ως συμβαίνει, πάντα, να συμπεριφέρονται δανειστές έναντι χρεοκοπημένων.
Τέταρτον:
—Εάν -κατελάχιστον- η γλωσσοδιάρροια στα τηλεοπτικά παράθυρα ασχέτων
και ...σχετικών -το τελευταίο δεκαήμερο- είχε ανάλογη μεθοδικότητα και
προνοητικότητα στα χρόνια που προηγήθηκαν, ουδέποτε θα βρισκόμασταν σε
τέτοια θέση αναξιοπρέπειας.
—Ευτυχώς που οι πολλοί -πολυπαθόντες και πολυτραυματισμένοι- είναι
αρκούντως προπονημένοι, αναγιωμένοι με τη «Δραπετσώνα» και ξέροντας καλά
από το «Δίχτυ», πως αν πιαστούν στα βρόχια του, μονάχοι θα βρουν την
άκρη της κλωστής, για να ξεκινήσουν πάλιν.
