Οι Γερμανοί και οι Μήλιοι

Μαντικίδης ΤάσοςΓια τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, η απόφαση που ελήφθη για την Κύπρο είναι μία «δίκαιη» λύση. Το «περί δικαίου αίσθημα», έχει εξάλλου αναλυθεί πριν από 2,5 χιλιετίες, όταν ο Θουκυδίδης κατέγραψε τον διάλογο των Αθηναίων και των Μήλιων όταν το 416 π.Χ.οι πρώτοι αποβιβάστηκαν στο μικρό νησί του Αιγαίου, για να τους «πείσουν» να μπουν στο άρμα της «Αθηναϊκής Συμμαχίας».Με το «πιστόλι στον κρόταφο» τους εξήγησαν ότι «κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων, το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, ενώ ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».

Ενώ λοιπόν μεταξύ άλλων οι επενδυτές και οι καταθέτες ορισμένων τραπεζών στην ευρωζώνη θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πλέον τις συνέπειες των άστοχων χειρισμών τους, ο κ. Σόιμπλε «ξέχασε» τον τρόπο με τον οποίο, μόλις πριν από μερικά χρόνια, οι γερμανικές τράπεζες «γλίτωσαν δίκαια» από την επενδυτική τους επιλογή να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα «σκουπίδια».

Προτού η ελληνική κρίση αρχίσει να ξεδιπλώνεται, οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν στην κατοχή τους, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (ΒΙS) και της BofAML, ελληνικά ομόλογα αξίας 186 δισ. δολαρίων, δηλαδή περίπου 143 δισ. ευρώ.

Από αυτά τα 45 δις. ήταν στα χέρια των Γερμανικών τραπεζών με αποτέλεσμα μία ελληνική χρεοκοπία να συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάρρευση τους. Τότε ο κ. Σόιμπλε δεν θεώρησε «δίκαιο» να τιμωρηθούν οι καταθέτες των γερμανικών τραπεζών ή να διαχωριστούν σε «καλές» και «κακές» τράπεζες. Η δίκαιοι λύση ήταν η ΕΚΤ να αγοράζει ελληνικούς τίτλους που πωλούνταν στην ελεύθερη αγορά, τους οποίους «ξεφορτώνονταν» και οι γερμανικές τράπεζες, την ώρα μάλιστα που οι ελληνικές ήταν αναγκαστικά από την πλευρά των «αγοραστών» κάτι που τις οδήγησε μία ώρα νωρίτερα στην κατάρρευση. Τα παραπάνω δεν αναιρούν όπως ανέφερε και ο κ. Σόιμπλε την τεράστια ευθύνη για την κατάντια μας των ελίτ της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση πάντως αντί να αναλαμβάνει ο Ότο Ρεχάγκελ (το οποίο είναι καλύτερα να τον θυμόμαστε ως το αξιοπρεπή «Ρεχακλή» που οδήγησε την εθνική Ελλάδος στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου) μετά από παρότρυνση και της καγκελαρίου Ανγκελα Δωροθέα Μέρκελ να βελτιώσει τις ελληνογερμανικές σχέσεις, η κυπριακή κρίση βάζει ένα ακόμη λιθαράκι σε μία Γερμανική Ευρώπη που δείχνει να οικοδομείται κυρίως από τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολιτικών και των αξιωματούχων του Βερολίνου.

Αυτό σημαίνει όμως πως απομακρυνόμαστε από το «κοινό πεπρωμένο» («Schicksalsgemeinschaft»), μία έκφραση που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί για να περάσουν την ιδέα ότι η δημιουργία του ευρώ δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να γίνει κομμάτια, καθώς όποιος ανέβαινε στο «τρένο του ευρώ» υποτίθεται ότι έκλεινε πίσω του ερμητικά την πόρτα και πετούσε μακριά το κλειδί, αφού επιβιβαζόταν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Σήμερα, με τους Γερμανούς να αποφασίζουν κατά βάση και από θέση ισχύος για το μέλλον της ευρωζώνης και τις απειλές πως μπορεί πλέον κάποιος που έχει ανέβει ήδη στο τρένο να κατεβεί απότομα, το πεπρωμένο δεν δείχνει να είναι ίδιο για όλους.