Ελληνοτουρκικές Σχέσεις -Κυπριακό Ζήτημα και Αριστερά

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του πως αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και τις εξελίξεις στην Κύπρο περιέχει το άρθρο με τίλτο  ΠΩΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΤΡΟΪΚΕΣ 
Των Κ. ΦΟΥΣΚΑ & Κ. ΔΗΜΟΥΛΑ*

Η Ελλάδα κατέχει εξαρτημένη/δυναστευόμενη θέση στην νέα ιμπεριαλιστική αλυσίδα που εγκαινιάστηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σε οικονομικό επίπεδο, αυτή η νέα θέση χαρακτηρίζεται από την αδυναμία της εγχώριας ολιγαρχίας να οργανώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις της χώρας με τρόπο αυτόνομο/ισοδύναμο σε σχέση με τα μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ (αυτό, βέβαια, είναι ιστορικό/δομικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας).

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό μεταφράζεται σε μια βαθειά εξάρτηση των πολιτικών ελίτ από ξένα κέντρα εξουσίας τα οποία και γίνονται ρυθμιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής σε κρίσιμες φάσεις της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας. Σε ιδεολογικό επίπεδο, η Ελλάδα ταλαντεύεται μεταξύ του "ανήκωμεν εις την Δύσιν" και του "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Σ' αυτή τη συνάφεια, θα πρέπει να προστεθεί και η γεω-πολιτική/γεω-στρατηγική παράμετρος. Η Ελλάδα, είχε και έχει πάντοτε μια αναβαθμισμένη γεω-πολιτική/γεω-στρατηγική "υπεραξία" σε σχέση με τη νωχελική καπιταλιστική οικονομία της, την οποία όμως οι κατά καιρούς άρχουσες ελίτ ουδέποτε αξιοποίησαν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η "υπεραξία" της Ελλάδας ουδέποτε υπερκέρασε αυτή της Τουρκίας. Σ' αυτό το πλαίσιο, και λόγο του ότι και Ελλάδα και Τουρκία καθορίζουν τις πολιτικές τους μέσα στο ΝΑΤΟ, οι άρχουσες ελίτ των δύο χωρών συχνά υποκύπτουν σε ΝΑΤΟϊκές πιέσεις και παίρνουν αποφάσεις ενάντια στους λαούς τους προκειμένου να διασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό των χωρών τους. Θέλουμε να πούμε ότι, στο επίπεδο της διεφθαρμένης "υψηλής πολιτικής" των εξαρτημένων ελίτ, τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία ενδέχεται ακόμα και να συνεργαστούν προκειμένου να πολεμήσουν τον "εσωτερικό εχθρό". Το παράδειγμα της Κύπρου τη δεκαετία του 1960, αλλά και το καλοκαίρι του 1974 είναι ένα παράδειγμα προς αυτή τη κατεύθυνση. Το επεισόδειο στα Ίμια το 1996 είναι ένα άλλο παράδειγμα που αποτυπώνει τη σημασία των εσωτερικών παραγόντων στην εκπόνηση τυχοδιωκτικής εξωτερικής πολιτικής.

Στο κυπριακό, ο εχθρός ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα και ο "κόκκινος παπάς" (Μακάριος), ενώ το 1974 θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός των μεγάλων αναταραχών και αντι-καθεστωτικών εκδηλώσεων στη Τουρκία, που είχαν παραλύσει το πολιτικό σύστημα. Η απόβαση στη Κύπρο αναζωπύρωσε το Τουρκικό εθνικισμό, συσπείρωσε τις πολιτικές δυνάμεις και ατόνησε το κίνημα της Αριστεράς, και όλα αυτά έγιναν με το κατευόδιο των ΗΠΑ και της ΣΙΑ. Στα Ίμια, η τουρκική πολιτική ηγεσία με τη Τσιλέρ, προσπαθούσε να σταθεροποιήσει ένα εσωτερικό πολιτικό καθεστώς του οποίου οι εκλογές δεν απέδιδαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Όμως, η επίδειξη δύναμης κατά της Ελλάδας συσπείρωσαν τον τουρκικό εθνικισμό και το πολιτικό σύστημα πίσω από τις καθεστωτικές δυνάμεις, και ο τουρκικός λαός ψήφισε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Κάθε φορά, οι κινητήριες δυνάμεις αυτών των κρίσιμων γεγονότων έχουν να κάνουν με την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας και της Ελλάδας, η οποία είναι συνήθως κρίσιμη και ασταθής και χρειάζεται μια "διορθωτική" κίνηση. Η κίνηση αυτή έρχεται με τη βοήθεια δημιουργίας ενός επισφαλούς επεισοδίου, το οποίο μπορεί και να οδηγήσει σε πολεμική περιπέτεια (όπως έγινε στη Κύπρο το 1974). ΟΙ ΗΠΑ, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, είναι ενεργοί μέτοχοι, γνώστες και, ακόμα, παρατηρητές. Ταυτόχρονα, όμως, και λόγω της γεω-στρατηγικής ανωτερότητας της Τουρκίας, στο τέλος κάθε τέτοιου επεισοδίου, κερδισμένη δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Τουρκία (χάσιμο της μισής Κύπρου το 1974, δημιουργία "γκρίζων ζωνών" στο Αιγαίο μετά τα Ίμια). 

Κοντολογής, για να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά ενός κράτους, και μάλιστα της Τουρκίας, καλό είναι να προστρέχουμε πρώτα στις εσωτερικές αντιφάσεις του κοινωνικο-πολιτικού της συστήματος και στο πλαίσιο ασφάλειας που το καθορίζει (ΝΑΤΟ/ΗΠΑ), παρά στο τι γενικούς στόχους και επιδιώξεις έχει αυτό το κράτος εναντίον μας. Οι ίδιοι οι στόχοι και επιδιώξεις, ακόμα κι όταν παραμένουν απλές διακηρύξεις, χρησιμοποιούνται για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και απόκτηση εκλογικών και ευρύτερων γραφειοκρατικών συναινέσεων. 

Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να ειδωθούν οι σημερινές προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτές οι προκλήσεις αποτελούν συνέχιση των παιγνίων ηγεμονίας και υπεροχής που έχει η Τουρκία μέσα στη Νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ έναντι της Ελλάδας, και η οποία είναι στην υπηρεσία των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ντόπια τρόϊκα των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. 

Αυτή τη στιγμή, η Τουρκική ηγεσία προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στις ντόπιες και ξένες τρόϊκες διότι με το να προκαλεί μ' αυτό το τρόπο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο σε θέματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, ενισχύει συνειδητά τον ελληνικό εθνικισμό, συσπειρώνοντας τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της ντόπιας τρόϊκας γύρω από το ρατσισμό και εθνικισμό της Χρυσής Αυγής, παρέχοντας ταυτόχρονα δυνατότητες επιμήκυνσης της κυβέρνησης Σαμαρά, που ήδη άρχισε να παίζει το εθνικιστικό της χαρτί. Αυτός είνα, βέβαια, ο καλύτερος τρόπος για να περνάν τα μέτρα λιτότητας, το ένα μετά το άλλο, χωρίς ουσιαστική αντίσταση.

 Άρα, οι Τουρκικές ελίτ έχουν ως στόχο την αποτροπή σχηματισμού μιας Αριστερής κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, και αυτό είναι σίγουρα μια πολιτική που βρίσκει στήριξη στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, κι όταν αυτή η κυβέρνηση τελικά σχηματιστεί, τότε δεν θα πρέπει να αποκλειστεί επεισόδιο σε Αιγαίο ή Κύπρο που στόχο θα έχει το κλονισμό της σταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εκβιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, προκειμένου να παραιτηθεί της θέσης που έχει περί "αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ".

Ο ελληνικός λαός, όμως, έχει και μνήμη και γνώση. Ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά ότι η προδοσία της Κύπρου ήρθε απ' αυτούς που κόπτονταν για την "ένωση" με την Ελλάδα, διότι ήταν αυτοί που ήθελαν την εξολόθρευση των Τουρκο-κυπρίων και πριμοδοτούσαν τη διχοτόμηση με διάφορα μυστικά σχέδια σε συνεργασία με τη ΣΙΑ και το ξένο παράγοντα. Επίσης, ο ελληνικός λαός ξέρει ότι γη, αέρας και θάλασσες είναι ιδιοκτησία των λαών κι όχι των διεφθαρμένων ηγεσιών οι οποίες σήμερα είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της τρόϊκας. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας και υπέθαλψαν σκάνδαλα όπως αυτά της Ζήμενς και του Βατοπεδίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει εντολή απ' το λαό να αμυνθεί της χώρας, αλλά ταυτόχρονα έχει και εντολή απ' το λαό και υποχρέωση από την αποστολή του ως κόμμα της Αριστεράς και των εργαζομένων να ενημερώσει το τουρκικό λαό ποιος είναι ακριβώς ο στόχος των νέων προκλήσεων στο Αιγαίο: η στήριξη της ντόπιας τροϊκανής δικτατορίας και η υπονόμευση της φιλίας των δύο λαών οι οποίοι, ακόμα και όταν πολεμούσαν, όπως το 1919-22, ήταν φίλοι. [1]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Αναφέρουμε μόνο εδώ μαρτυρίες της Βασιλικής Μπουντούκη (1906-2001) και Αγγελικής Λημναίου (1880-1971), και οι δύο Μικρασιάτισες, η οποία μάλιστα η τελευταία έχασε τον σύζυγό της στη περίφημη μάχη του Καλέ Γκρότο (ύψωμα που πάρθηκε με τη ξιφολόγχη και που αναφέρεται στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη - μνημείο το οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να μετονομάσει σε μνημείο του Άγνωστου Εργαζόμενου). Η Λημναίου ανέφερε συχνά στους γονείς του Βασίλη Φούσκα ότι η σύζυγός της, Ιωάννης Λημναίος, πολεμούσε το τουρκικό στρατό την ημέρα όντας υπό στρατιωτική εντολή, ενώ το βράδυ ανάβαν φωτιές και συναντιότουσαν όλοι μαζί, Τούρκοι και Έλληνες, για να καπνίσουν και να πλύνουν μαζί τα ρούχα τους στο Σαγγάριο. Οι λαοί είναι φίλοι. Τα κράτη και οι αστικές πολιτικές ηγεσίες και γραφειοκρατίες είναι αυτοί που τους θέλουν χώρια.

*Δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών" την Τρίτη 5 Μαρτίου 2013.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013.