Του Πανίκου Παναγιώτουwww.philenews.com Η ιστορία του Μιχαλάκη Μιχαηλίδη, που έφυγε την περασμένη Κυριακή για το μεγάλο ταξίδι, δεν είναι καταγεγραμμένη στα μητρώα της τραγωδίας του τόπου μας. Είναι μια από τις χιλιάδες άγνωστες ιστορίες των ανθρώπων που συμπυκνώνουν τον απλωμένο πόνο στην κυπριώτικη γη. Ήταν αγέννητος όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα στο μεταλλείο του Αμιάντου. Πέντε αδέλφια σκορπίστηκαν μες στην ορφάνια και τη φτώχεια για να κρατηθούν όρθια. Πριν ακόμα γίνει είκοσι χρονών, φυλακίστηκε από τους Άγγλους αποικιοκράτες γιατί κουβαλούσε στους ώμους του το συμβόλαιο για την ελευθερία της πατρίδας του.
Το 1963 έγινε για πρώτη φορά πρόσφυγας λόγω των δικοινοτικών συγκρούσεων σε περιοχή της Λευκωσίας. Στη συνέχεια, για αρκετά χρόνια ξενιτεύτηκε και στερήθηκε την οικογένειά του ως εργαζόμενος σε κυπριακή εργοληπτική εταιρεία που δραστηριοποιείτο στο εξωτερικό. Δούλεψε σκληρά στο καμίνι του Αραβικού Κόλπου και οκτώ μήνες πριν τον καταραμένο Ιούλη του 1974 εγκαταστάθηκε με την σύζυγό του Παρασκευούλα και τις τρεις κόρες τους στο νεόκτιστο σπίτι τους, κοντά στον Γερόλακκο. Το πρωινό της 20ής Ιουλίου πήραν ξανά τον δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς και τους κατακτητές. Κυνηγημένοι και ξυπόλυτοι μέσα στο αγριεμένο καλοκαίρι, βίωσαν στο πετσί τους το δράμα ενός ολόκληρου Έθνους. Ενός Έθνους που άρχισε να ξεχνά τους προδότες και τους κλέφτες που συνεχίζουν από τότε να ατιμάζουν τα χώματά μας και τον πολιτισμό μας.
Δώδεκα χρόνια μετά τον ξεριζωμό, ο συμπατριώτης μας αγωνιστής έχασε τη μεγάλη του κόρη από λευχαιμία σε ηλικία 26 ετών. Ήταν ένα κορίτσι που μετέφερε με τέχνη και ποίηση το παράπονο και τη σιωπή τής γενιάς που τής έκλεψαν τις παιδικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μαζί με τις αγάπες και τα όνειρα. Οι καινούργιες δυστυχίες δεν υπόταξαν τον Μιχαλάκη Μιχαηλίδη, γιατί έμαθε να γιατρεύει τη λύπη με χαμόγελο σαν τα θαλασσοπούλια που αναζητούν τη γαλήνη ανάμεσα σε ανέμους και κύματα. Η ιστορία του είναι η ιστορία του κόσμου της Κύπρου. Του δικού μας ανυπότακτου κόσμου που ακόμα και με τον θάνατό του μάς δίνει ελπίδα αιωνιότητας.
Πηγή: Η ιστορία του Μιχαλάκη Μιχαηλίδη: Ο απλωμένος πόνος στη γη της Κύπρου http://mignatiou.com/2016/08/i-istoria-tou-michalaki-michailidi-o-aplomenos-ponos-sti-gi-tis-kiprou/
