Η περασμένη εβδομάδα άρχισε με τη μετωπική επίθεση
του Σόιμπλε στον Ντράγκι για τις παρενέργειες της πολιτικής των
αρνητικών επιτοκίων και τις αρνητικές επιπτώσεις νέων μέτρων στήριξης
της ποσοτικής χαλάρωσης.Η εβδομάδα έκλεισε με τη Λαγκάρντ και τα αρμόδια θεσμικά όργανα του ΔΝΤ όχι μόνο να αποδοκιμάζουν εμμέσως πλην σαφώς τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, αλλά να ζητούν πέραν της συνέχισης της ποσοτικής χαλάρωσης και μέτρα δημοσιονομικής χαλάρωσης, ενισχυτικά της ζήτησης.
Ετσι η συμμαχία κατά των αρνητικών επιτοκίων, που ονειρευόταν να δημιουργήσει ο Σόιμπλε, όχι μόνο δεν προέκυψε, αλλά αντίθετα κυριάρχησε η εικόνα μιας Γερμανίας μόνης απέναντι σε όλους στη Δύση και τη Διατλαντική Σχέση. Η παγίωση της αντιπαράθεσης είναι σχοινοβασία σε τεντωμένο σκοινί: Με το ΔΝΤ να αναθεωρεί συνεχώς προς τα κάτω τις προβλέψεις για την παγκόσμια ανάπτυξη και την Κίνα και τις περισσότερες BRICS να σταθεροποιούνται για το ορατό μέλλον σε χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, η έμμονη της Γερμανίας σε επιλογές που έχουν ρίξει τη βαριά σκιά του σπιράλ αποπληθωρισμού πάνω από την Ευρωζώνη δεν είναι πλέον παράγων επιβράδυνσης και περιπλοκής, αλλά θρυαλλίδα αποσταθεροποίησης για την παγκόσμια οικονομία.
Το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό - γεωπολιτικό:
• Αν το Βερολίνο εγκαταλείψει την πολιτική μόνιμης, άκαμπτης και αστυνομευόμενης δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη, τότε χάνει το βασικό εργαλείο χάρη στο οποίο αξιοποίησε μετά το 2008 τις παρενέργειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στη Γηραιά Ηπειρο, για να κυριαρχήσει στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ συνολικά. Με άλλα λόγια η πρόκληση δεν είναι η διόρθωση πορείας, αλλά στροφή 180%, με τη Γερμανία όχι μόνο να μη θέτει το πλαίσιο στο οποίο καλούνται να συγκλίνουν οι εταίροι της, αλλά να πρέπει η ίδια να συγκλίνει με πολιτικές που είναι ταμπού και ανάθεμα στην κοινή γνώμη της.
• Η εσωτερική πολιτική συγκυρία στη Γερμανία, όπως φωτίστηκε στις πρόσφατες τρεις τοπικές αναμετρήσεις, έχει μια δυναμική πολυδιάσπασης της πολιτικής σκηνής που παραπέμπει περισσότερο στην αστάθεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, παρά στη σταθερότητα της Δημοκρατίας της Βόννης. Ετσι, κάθε ολοκληρωμένη αποφασιστική στροφή είναι από δύσκολη έως αδύνατη.
Οι επιλογές της Γερμανίας δεν συμπιέζουν μόνο σε οριακό σημείο τον Νότο και τη Γαλλία, έχουν πλέον αναδειχθεί σήμερα σε παράγοντα αβεβαιότητας της παγκόσμιας οικονομίας.
Τον 19ο αιώνα άρχισαν να μιλούν για γερμανικό πρόβλημα μετά το 1890, είκοσι χρόνια μετά την ενοποίηση του 1871. Η ίδια χρονική απόσταση μας χωρίζει σήμερα από τη δεύτερη ενοποίηση του 1990...
kapopoulos@pegasus.gr
