Εδώ και τρεις ημέρες, η Τουρκία επιτίθεται εναντίον της Συρίας,
διαπράττοντας ίσως το σοβαρότερο έγκλημα διεθνώς, αυτό της ένοπλης
επίθεσης εναντίον κυρίαρχου κράτους. Δεν επιτίθεται εναντίον του
Ισλαμικού Κράτους, ούτε απαντά σε κάποια επιθετική ενέργεια που
στρέφεται εναντίον της.
Χτυπά το συριακό στρατό, προκαλούν τη Ρωσία και βομβαρδίζουν τους Κούρδους μαχητές που δρουν εντός της Συρίας και εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, διότι θεωρεί ότι συνιστούν απειλή για την ίδια. Το καθεστώς Ερντογάν ανάγει το δόγμα Μπους περί προληπτικής άμυνας σε ένα ολότελα νέο επίπεδο, βάσει του οποίου μπορεί να επιτίθεται σε οποιοδήποτε άλλο κράτος κατά το δοκούν, εάν το ίδιο κρίνει ότι εντός του τελευταίου δραστηριοποιούνται δυνάμεις, που κάποια στιγμή, οποτεδήποτε στο μέλλον ίσως αποτελέσουν απειλή.
Επεκτείνει δηλαδή την εθνική της ασφάλεια στο χώρο και στο χρόνο αυθαίρετα, στο πλαίσιο μιας επιθετικότητας που δε γνωρίζει κανένα όριο παρά μόνο εκείνο που η ισχύς της ίδιας της Τουρκίας ή των αντιπάλων της θέτει. Πρόκειται για ομολογημένο δόγμα, που ο κόσμος δεν είχε ξανασυναντήσει σε τέτοια έκταση και προφάνεια, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επιπλέον όμως και από κοινού με τη Σ. Αραβία, επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, στο πλαίσιο του παράνομου δόγματος των ΗΠΑ “Assad must go”, το ρόλο του “εγγυητή” της αλλαγής καθεστώτος στην ίδια τη Συρία, επίσης κατά βαρύτατη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Οι κινήσεις του Ερντογάν και του οίκου των Σαούδ πραγματικά τείνουν να ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου σε πλανητική κλίμακα. Διακινδυνεύουν μια άμεση, θερμή σύγκρουση με Ρωσία, Ιράν και άλλους, η οποία θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το ΝΑΤΟ, ωθώντας σε γενικευμένη σύγκρουση.
Οι προειδοποιήσεις Μεντβέντεφ περί ολοκληρωτικού πολέμου δεν πρέπει να θεωρηθούν απλά ρητορικά πυροτεχνήματα. Δείχνουν την ανησυχία της ρωσικής ηγεσίας αλλά και την πίεση που δέχεται μέσα από τις ολοένα πιο προβοκατόρικες κινήσεις των συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή.
Είναι πιθανό ότι ο Ερντογάν και η Σ. Αραβία θέλουν να εκμεταλλευθούν τις επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ, προκειμένου εν τω μεταξύ να σύρουν τις τελευταίες πιο κοντά στις περιφερειακές τους επιδιώξεις. Είναι όμως εξίσου πιθανό να διαδραματίζουν ρόλο χωροφύλακα και αιχμής του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, όπως πολύ συχνά έχουν πράξει στο παρελθόν.
Άλλωστε, ακόμα και σήμερα οι ΗΠΑ περιορίζονται σε εκκλήσεις, παρότι ακόμα και αυτές προκαλούν την οργή του Ερντογάν, ενώ οι θλιβερές ηγεσίες της ΕΕ, με πρώτη την καγκελάριο Μέρκελ, κάνουν τα στραβά μάτια προκειμένου να εξαγοράσουν τη συνενοχή της Τουρκίας στο προσφυγικό, για λόγους εσωτερικούς, ψηφοθηρικούς και βεβαίως προκειμένου να έχουν έξω από την πόρτα τους, στη “βαλκανική αποθήκη”, πάμφθηνο και άφθονο εργατικό δυναμικό προς αξιοποίηση.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κατά τις οποίες περίπλοκες συμμαχίες και διαφορετικά επίπεδα ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων αιματοκύλησαν τον πλανήτη. Η λεγόμενη Δύση δείχνει πιο ανώριμη από ποτέ μέσα στην παρούσα ιστορική συγκυρία.
Η δε Ελλάδα, αυτήν την Τουρκία, αυτό το ΝΑΤΟ και αυτή τη Γερμανία τους αναγορεύει με αφορμή το προσφυγικό σε συνδιαχειριστές του Αιγαίου, ταυτιζόμενη με τον πλέον σκληρό ιμπεριαλισμό, στην πλέον επικίνδυνη εδώ και δεκαετίες φάση του. Η Τουρκία και η Σ. Αραβία με τις πλάτες, αντικειμενικά, του ΝΑΤΟ ανοίγουν την πόρτα του φρενοκομείου κι εμείς τρέχουμε πίσω τους.
Θέμης Τζήμας
Χτυπά το συριακό στρατό, προκαλούν τη Ρωσία και βομβαρδίζουν τους Κούρδους μαχητές που δρουν εντός της Συρίας και εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, διότι θεωρεί ότι συνιστούν απειλή για την ίδια. Το καθεστώς Ερντογάν ανάγει το δόγμα Μπους περί προληπτικής άμυνας σε ένα ολότελα νέο επίπεδο, βάσει του οποίου μπορεί να επιτίθεται σε οποιοδήποτε άλλο κράτος κατά το δοκούν, εάν το ίδιο κρίνει ότι εντός του τελευταίου δραστηριοποιούνται δυνάμεις, που κάποια στιγμή, οποτεδήποτε στο μέλλον ίσως αποτελέσουν απειλή.
Επεκτείνει δηλαδή την εθνική της ασφάλεια στο χώρο και στο χρόνο αυθαίρετα, στο πλαίσιο μιας επιθετικότητας που δε γνωρίζει κανένα όριο παρά μόνο εκείνο που η ισχύς της ίδιας της Τουρκίας ή των αντιπάλων της θέτει. Πρόκειται για ομολογημένο δόγμα, που ο κόσμος δεν είχε ξανασυναντήσει σε τέτοια έκταση και προφάνεια, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επιπλέον όμως και από κοινού με τη Σ. Αραβία, επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, στο πλαίσιο του παράνομου δόγματος των ΗΠΑ “Assad must go”, το ρόλο του “εγγυητή” της αλλαγής καθεστώτος στην ίδια τη Συρία, επίσης κατά βαρύτατη παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Οι κινήσεις του Ερντογάν και του οίκου των Σαούδ πραγματικά τείνουν να ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου σε πλανητική κλίμακα. Διακινδυνεύουν μια άμεση, θερμή σύγκρουση με Ρωσία, Ιράν και άλλους, η οποία θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το ΝΑΤΟ, ωθώντας σε γενικευμένη σύγκρουση.
Οι προειδοποιήσεις Μεντβέντεφ περί ολοκληρωτικού πολέμου δεν πρέπει να θεωρηθούν απλά ρητορικά πυροτεχνήματα. Δείχνουν την ανησυχία της ρωσικής ηγεσίας αλλά και την πίεση που δέχεται μέσα από τις ολοένα πιο προβοκατόρικες κινήσεις των συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή.
Είναι πιθανό ότι ο Ερντογάν και η Σ. Αραβία θέλουν να εκμεταλλευθούν τις επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ, προκειμένου εν τω μεταξύ να σύρουν τις τελευταίες πιο κοντά στις περιφερειακές τους επιδιώξεις. Είναι όμως εξίσου πιθανό να διαδραματίζουν ρόλο χωροφύλακα και αιχμής του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, όπως πολύ συχνά έχουν πράξει στο παρελθόν.
Άλλωστε, ακόμα και σήμερα οι ΗΠΑ περιορίζονται σε εκκλήσεις, παρότι ακόμα και αυτές προκαλούν την οργή του Ερντογάν, ενώ οι θλιβερές ηγεσίες της ΕΕ, με πρώτη την καγκελάριο Μέρκελ, κάνουν τα στραβά μάτια προκειμένου να εξαγοράσουν τη συνενοχή της Τουρκίας στο προσφυγικό, για λόγους εσωτερικούς, ψηφοθηρικούς και βεβαίως προκειμένου να έχουν έξω από την πόρτα τους, στη “βαλκανική αποθήκη”, πάμφθηνο και άφθονο εργατικό δυναμικό προς αξιοποίηση.
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κατά τις οποίες περίπλοκες συμμαχίες και διαφορετικά επίπεδα ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων αιματοκύλησαν τον πλανήτη. Η λεγόμενη Δύση δείχνει πιο ανώριμη από ποτέ μέσα στην παρούσα ιστορική συγκυρία.
Η δε Ελλάδα, αυτήν την Τουρκία, αυτό το ΝΑΤΟ και αυτή τη Γερμανία τους αναγορεύει με αφορμή το προσφυγικό σε συνδιαχειριστές του Αιγαίου, ταυτιζόμενη με τον πλέον σκληρό ιμπεριαλισμό, στην πλέον επικίνδυνη εδώ και δεκαετίες φάση του. Η Τουρκία και η Σ. Αραβία με τις πλάτες, αντικειμενικά, του ΝΑΤΟ ανοίγουν την πόρτα του φρενοκομείου κι εμείς τρέχουμε πίσω τους.
Θέμης Τζήμας
