«Έχετε ακούσει την ιστορία για τον τύπο που έπεσε από
ουρανοξύστη; Όσο έπεφτε, έλεγε συνέχεια στον εαυτό του: μέχρι εδώ όλα
πάνε καλά, μέχρι εδώ όλα πάνε καλά, μέχρι εδώ όλα πάνε καλά...Σημασία
όμως δεν έχει το πως πέφτει κανείς, αλλά το πως σκάει στο έδαφος». Με
αυτές τις φράσεις ξεκινάει η ταινία «Το μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς, η
οποία αποτυπώνει με σκληρό τρόπο τα αδιέξοδα της γαλλικής κοινωνίας στα
μέσα της δεκαετίας του 90. Καταγράφει την ιστορία τριών νεαρών
μεταναστών, οι αποζητούν εκδίκηση για λογαριασμό φίλου τους που έπεσε
θύμα αστυνομικής βίας, περιφερόμενοι στις φτωχογειτονιές των προαστίων
του Παρισιού με ένα κλεμμένο πιστόλι.
Η εν λόγω ταινία, αν κι έχει γυριστεί πριν από 20 χρόνια, μάλλον μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς αποδεικνύει πως το γαλλικό πολιτικό σύστημα καθώς κι η γαλλική κοινωνία εξακολουθούν να μη μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος. Κάτι τέτοιο συμπεραίνει κανείς βλέποντας την ανακούφιση με την οποία υποδέχτηκαν πολλοί την πολιτική «νεκρανάσταση» του Νικολά Σαρκοζί. Και μπορεί ο κίνδυνος να ήταν πράγματι θανατηφόρος, καθώς μια ενδεχόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς της Μαρί Λεπέν θα άλλαζε άρδην επί τα χείρω τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, δε φαίνεται όμως να έχει κανείς διάθεση να δει τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. Φαίνεται να θεωρούν ως λύση εκείνον τον πολιτικό που ήταν απόλυτα πιστός στο δόγμα της σκληρής λιτότητας της Άνγκελα Μέρκελ, φροντίζοντας να βαθύνει ακόμη περισσότερο τις ανισότητες στο εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας. Ήταν ο ίδιος που ως υπουργός Εσωτερικών χαρακτήριζε «αποβράσματα» τους εξεγερμένους νεαρούς των πλέον φτωχών κι απομονωμένων προαστίων της γαλλικής πρωτεύουσας κατά την «εξέγερση των καταραμένων» το 2005, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας στις περισσότερες γαλλικές πόλεις. Δε σας φαίνεται, λοιπόν, να του είναι σχετικά εύκολο να υιοθετήσει εν καιρώ πλήρως κάποιες από τις βασικές θέσεις της Μαρί Λεπέν;
Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει την παροιμιώδη αδυναμία των υπόλοιπων προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να απαντήσουν πειστικά σε αυτή την ατζέντα, η οποία ανέδειξε ουσιαστικά το Σαρκοζί στην προεδρία της Γαλλίας το 2007. Είναι ακόμη προφανής η ανικανότητα του Φρανσουά Ολάντ να αναδείξει μια στοιχειώδη κοινωνική ατζέντα, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στο να γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό η ακροδεξιά της Λεπέν, ώστε να προβάλλεται η δεξιά του Νικολά Σαρκοζί ως το αναγκαίο κακό.
Από την άλλη, είναι πασιφανές πλέον πως η ευρωπαϊκή ελίτ δε χαμπαριάζει ιδιαίτερα, παρότι οι καμπάνες έχουν αρχίσει να βαράνε πλέον απ' όλες τις μπάντες. Η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών υψώνουν φράχτες στα σύνορά τους μην τυχόν και περάσουν μετανάστες, η Άνγκελα Μέρκελ δίνει συγχαρητήρια στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την επιβολή ακραίων πολιτικών λιτότητας στις χώρες του Νότου κι όλοι μαζί ετοιμάζονται να αδειάσουν το οπλοστάσιό τους πάνω στη Συρία. Ίσως κάποιοι και να μην το καταλαβαίνουν, αλλά κάπως έτσι η ατζέντα της Μαρί Λεπέν όχι μόνο ουσιαστικά εφαρμόζεται, αλλά κι αβαντάρεται διαρκώς, αποκτώντας πολιτική κι ιδεολογική ηγεμονία.
Οι χαρές και τα πανηγύρια, λοιπόν, για την ήττα της ακροδεξιάς στη Γαλλία μάλλον αποδεικνύουν την αδυναμία κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας που έχει φέρει τα πράγματα σε αυτό το σημείο. «Ως εδώ όλα πάνε καλά» μπορεί και να σκέφτονται αρκετοί. Μόνο που, ας μην ξεχνάμε, δεν είναι η πτώση αλλά η πρόσκρουση στο έδαφος εκείνη που τσακίζει.http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/poios-xairetai-gia-ti-nekranastasi-sarkozi
Η εν λόγω ταινία, αν κι έχει γυριστεί πριν από 20 χρόνια, μάλλον μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς αποδεικνύει πως το γαλλικό πολιτικό σύστημα καθώς κι η γαλλική κοινωνία εξακολουθούν να μη μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος. Κάτι τέτοιο συμπεραίνει κανείς βλέποντας την ανακούφιση με την οποία υποδέχτηκαν πολλοί την πολιτική «νεκρανάσταση» του Νικολά Σαρκοζί. Και μπορεί ο κίνδυνος να ήταν πράγματι θανατηφόρος, καθώς μια ενδεχόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς της Μαρί Λεπέν θα άλλαζε άρδην επί τα χείρω τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, δε φαίνεται όμως να έχει κανείς διάθεση να δει τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. Φαίνεται να θεωρούν ως λύση εκείνον τον πολιτικό που ήταν απόλυτα πιστός στο δόγμα της σκληρής λιτότητας της Άνγκελα Μέρκελ, φροντίζοντας να βαθύνει ακόμη περισσότερο τις ανισότητες στο εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας. Ήταν ο ίδιος που ως υπουργός Εσωτερικών χαρακτήριζε «αποβράσματα» τους εξεγερμένους νεαρούς των πλέον φτωχών κι απομονωμένων προαστίων της γαλλικής πρωτεύουσας κατά την «εξέγερση των καταραμένων» το 2005, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας στις περισσότερες γαλλικές πόλεις. Δε σας φαίνεται, λοιπόν, να του είναι σχετικά εύκολο να υιοθετήσει εν καιρώ πλήρως κάποιες από τις βασικές θέσεις της Μαρί Λεπέν;
Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει την παροιμιώδη αδυναμία των υπόλοιπων προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να απαντήσουν πειστικά σε αυτή την ατζέντα, η οποία ανέδειξε ουσιαστικά το Σαρκοζί στην προεδρία της Γαλλίας το 2007. Είναι ακόμη προφανής η ανικανότητα του Φρανσουά Ολάντ να αναδείξει μια στοιχειώδη κοινωνική ατζέντα, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στο να γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό η ακροδεξιά της Λεπέν, ώστε να προβάλλεται η δεξιά του Νικολά Σαρκοζί ως το αναγκαίο κακό.
Από την άλλη, είναι πασιφανές πλέον πως η ευρωπαϊκή ελίτ δε χαμπαριάζει ιδιαίτερα, παρότι οι καμπάνες έχουν αρχίσει να βαράνε πλέον απ' όλες τις μπάντες. Η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών υψώνουν φράχτες στα σύνορά τους μην τυχόν και περάσουν μετανάστες, η Άνγκελα Μέρκελ δίνει συγχαρητήρια στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την επιβολή ακραίων πολιτικών λιτότητας στις χώρες του Νότου κι όλοι μαζί ετοιμάζονται να αδειάσουν το οπλοστάσιό τους πάνω στη Συρία. Ίσως κάποιοι και να μην το καταλαβαίνουν, αλλά κάπως έτσι η ατζέντα της Μαρί Λεπέν όχι μόνο ουσιαστικά εφαρμόζεται, αλλά κι αβαντάρεται διαρκώς, αποκτώντας πολιτική κι ιδεολογική ηγεμονία.
Οι χαρές και τα πανηγύρια, λοιπόν, για την ήττα της ακροδεξιάς στη Γαλλία μάλλον αποδεικνύουν την αδυναμία κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας που έχει φέρει τα πράγματα σε αυτό το σημείο. «Ως εδώ όλα πάνε καλά» μπορεί και να σκέφτονται αρκετοί. Μόνο που, ας μην ξεχνάμε, δεν είναι η πτώση αλλά η πρόσκρουση στο έδαφος εκείνη που τσακίζει.http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/poios-xairetai-gia-ti-nekranastasi-sarkozi
