Η
κυβερνητική αλλαγή μετά τις πρόσφατες εκλογές στην Πορτογαλία ήταν η
πρώτη προειδοποίηση για τις πολιτικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής
λιτότητας στην Ευρωζώνη: Το success story της χώρας δεν το είχε
διεκδικήσει η κυβέρνηση Κοέλιο, αλλά ήταν ένα εύσημο που της είχαν
απονείμει το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Ακολούθησε το αναμενόμενο και
προεξοφλημένο σοκ της πρωτιάς του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Λεπέν
στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών στην Γαλλία και ακολουθεί η
επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών της Κυριακής 20/12 στην Ισπανία.Στις κάλπες της 20/12 δεν τελειώνει μόνο η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος υπό τον Ραχόι, τελειώνει ο δικομματισμός που ήταν η σταθερά της πολιτικής σκηνής από τον εκδημοκρατισμό της περιόδου 1976-77 μέχρι και σήμερα. Το Λαϊκό Κόμμα προηγείται και ακολουθούν με μικρή διαφορά μεταξύ τους το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι Podemos και οι Ciudadanos. Ας αφήσουμε τις εύκολες λύσεις αντιστοίχησης των δύο αυτών μορφωμάτων με ελληνικά πολιτικά κόμματα, ας μην προχωρήσουμε σε μετεκλογική σεναριολογία που θα μπορούσε να χωρέσει κάθε δυνατή εκδοχή, από την κυβέρνηση μειοψηφίας μέχρι όλες τις παραλλαγές κυβερνητικού συνασπισμού.
Να κρατήσουμε το ότι δύο πρωτοεμφανιζόμενα μορφώματα, οι Podemos και οι Ciudadanos, βρίσκονται πολύ κοντά στο 20% και διαγκωνίζονται στα όρια του στατιστικού λάθους με τους Σοσιαλιστές για τη δεύτερη θέση. Αν ένας από τους δύο νεοφερμένους στην πολιτική σκηνή κατακτήσει τη δεύτερη θέση, εκ των πραγμάτων θα πριμοδοτήσει και τον άλλο στη μετεκλογική περίοδο.
Ciudadanos - Podemos στη θέση του διδύμου Λαϊκό Κόμμα - Σοσιαλιστές; Το σενάριο αυτό που έμοιαζε με μυθοπλασία πριν από μερικούς μήνες προβάλλει πλέον ως σοβαρή μετεκλογική πιθανότητα και δυναμική.
Παρόμοιας βαρύτητας και ευρύτητας αλλαγή δεν έχει καταγραφεί στη μεταπολεμική περίοδο στην Ευρώπη αλλά και εκτός της Γηραιάς Ηπείρου. Μόνο η μεγάλη ανατροπή των εκλογών στην Τουρκία στις αρχές Νοεμβρίου του 2002 μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τη δυναμική συνολικής ανατροπής της πολιτικής σκηνής στην Ισπανία. Τότε, ύστερα από τρία χρόνια σκληρής δημοσιονομικής εξυγίανσης υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ και με «τσάρο» της Οικονομίας τον Κεμάλ Ντερβίς, που είχε διεθνώς πάρει όλα τα εύσημα του success story, τρία κόμματα εξαερώθηκαν στις κάλπες: το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του απελθόντος πρωθυπουργού Ετζεβίτ, το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας του Γιλμάζ, και το Κόμμα του Ορθού Δρόμου της Τσιλέρ.
kapopoulos@pegasus.gr
