Η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από την
Τουρκία στις 24 Νοεμβρίου 2015 και οι προειδοποιήσεις της Άγκυρας προς
τη Μόσχα για να τερματίσει τους βομβαρδισμούς στις συριακές περιοχές που
κατοικούνται από Τουρκομάνους, ανέδειξαν την πραγματική διάσταση της
παράνομης ανάμιξης της Άγκυρας στο συριακό εμφύλιο, μέσω της υποστήριξη
που παρέχει στους Τουρκομάνους αντάρτες. Σημειώνεται ότι οι Τουρκομάνοι
ήταν εκ των πρώτων «ομάδων» που πήραν τα όπλα κατά της νόμιμης συριακής
κυβέρνησης στα τέλη του 2012 και έκτοτε μάχονται στο πλευρό του
«Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και του ούτω καλούμενου «Ισλαμικού
Κράτους», με στόχο την ανατροπή του Άσαντ.
Σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) και
ειδικότερα την απόφαση-σταθμός στην υπόθεση «Νικαράγουα εναντίον ΗΠΑ»
(1986), περί των στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δραστηριοτήτων των
ΗΠΑ στη Νικαράγουα και κατά αυτής, απαγορεύεται η συνδρομή σε αντάρτες
που μάχονται εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης μιας χώρας. Στην εν λόγω
υπόθεση, οι ΗΠΑ καταδικάσθηκαν από το ΔΔΧ για τη συνδρομή τους στην
υλική και ηθική ενίσχυση των αντικαθεστωτικών ανταρτών «Κόντρας», που
μάχονταν εναντίον της τότε -πρώτης- κυβέρνησης των «Σαντινίστας» υπό τον
Ντανιέλ Ορτέγα, με το αιτιολογικό ότι η συνδρομή αυτή αποτελούσε
παραβίαση του εθιμικού κανόνα της μη επεμβάσεως στις εσωτερικές
υποθέσεις άλλου κράτους. Η επίκληση του εθιμικού χαρακτήρα του κανόνα
της μη επεμβάσεως από το ΔΔΧ, και όχι του συμβατικού κανόνα -με το ίδιο
περιεχόμενο- που απορρέει από το άρθρο 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη
των Ηνωμένων Εθνών, επαναβεβαίωσε την καθολικότητα του κανόνα και
συνεπώς την υποχρέωση όλων των κρατών να απέχουν από οποιεσδήποτε άμεσες
ή έμμεσες ενέργειες στρέφονται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας και/ή
της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους.
Σήμερα, 30 σχεδόν χρόνια από τη ανωτέρω -ιστορικής σημασίας- απόφαση
του ΔΔΧ, η Τουρκία χρησιμοποιεί τους Τουρκομάνους αντάρτες όπως ακριβώς
οι ΗΠΑ τους «Κόντρας» στις αρχές της δεκαετίας του '80. Την ίδια ώρα που
η ΕΕ, με οδηγό την πρόσφατη (ομόφωνη) απόφαση της Συνόδου Κορυφής,
προωθεί την «επανενεργοποίηση της ενταξιακής πορείας» της Τουρκίας, του
ενοχλητικότερου διεθνούς παραβάτη της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής
Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ειδικότερα, δρομολογείται η συναίνεση
της Λευκωσίας για το «άνοιγμα», μεταξύ άλλων, των Κεφαλαίων 23, 24 και
31, τα οποία αφορούν τα Θεμελιώδη Δικαιώματα, τη Δικαιοσύνη και την
Εξωτερική Πολιτική αντίστοιχα.
Στον βωμό της «διαχείρισης» της προσφυγικής κρίσης, η ΕΕ ετοιμάζεται να
«εξαγνίσει» ένα ακόμα διεθνές έγκλημα που διαπράττει -επί τριετία- η
Τουρκία, αφού με τη συνδρομή που παρέχει στους Τουρκομάνους αντάρτες
παραβιάζει την αρχή της μη επεμβάσεως στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου
κράτους. Η πολιτικά ασπόνδυλη ΕΕ κινδυνεύει να καταστεί το «χωνευτήρι»
των διαχρονικών τουρκικών παραβιάσεων θεμελιωδών αρχών του διεθνούς
δικαίου, που αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» της σύγχρονης διεθνούς οργάνωσης
των κρατών, μετά το 1945 και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο
αρχικός στόχος περί εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας ακούγεται, πλέον, ως
σύνθημα χωρίς περιεχόμενο και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους
ευρωπαίους ηγέτες.
*Ο Χρίστος Κ. Σενέκης είναι διεθνολόγος.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
