Μανώλης Κοττάκης - Σήμερα
διεξάγονται, καλώς εχόντων των πραγμάτων, εσωκομματικές εκλογές για την
ανάδειξη νέου αρχηγού στη Ν.Δ., αλλά -τι περίεργο!- κεντρικό θέμα
συζήτησης όλη την τελευταία εβδομάδα ήταν οι σχέσεις της Κεντροδεξιάς με
τον ΣΥΡΙΖΑ! Δεν θα κάνω προβλέψεις για το αποτέλεσμα, δεν τρελάθηκα
άλλωστε από τις θέσεις των υποψήφιων αρχηγών κατά τη διάρκεια της
προεκλογικής περιόδου -πλην ενός-, ωστόσο δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω
τα εξής:
Πρώτον, ο λαϊκισμός, τον οποίο κατά τα λοιπά οι «μορφές» της
παράταξης πολεμούν, προέλασε στην κούρσα για τη διαδοχή. Εζησε μεγάλες
δόξες. Ποτέ άλλοτε δεν ειπώθηκαν με τόση ένταση τόσα πολλά ψέματα σε μια
προεκλογική εκστρατεία με κυρίαρχο το μότο «καμία συναίνεση στον
ΣΥΡΙΖΑ». Κρατήστε, σας παρακαλώ, το σημερινό σημείωμα, σημειώστε την
ημερομηνία και θα δείτε ότι σύντομα θα δικαιωθώ. Είναι τόσο μεγάλη η
ανικανότητα της παρούσας κυβέρνησης που όποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός, θα
έρθει η μέρα που θα υποχρεωθεί από τις συνθήκες σε εθνική συνεννόηση,
ακόμη κι αν μισεί τον Τσίπρα. Θα το φέρουν έτσι τα πράγματα.
Αν άλλωστε διαφέρει σε κάτι η κεντροδεξιά παράταξη από την Αριστερά, είναι ακριβώς σε αυτό: Στην αίσθηση της εθνικής ευθύνης. Τι άραγε θα κάνει όποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός, αν οι Τούρκοι μετατρέψουν την τριμερή για το Προσφυγικό σε απευθείας διάλογο για τα ελληνοτουρκικά; Δεν θα συνεννοηθεί με την κυβέρνηση; Θα αφήσει να ανατραπεί το status quo στο Αιγαίο και θα πολιτευτεί ενάντια στην πατρίδα, γιατί μισεί τον ΣΥΡΙΖΑ; Είμαι βέβαιος πως όχι. Γι' αυτό όσοι σήμερα μαζεύουν ψηφαλάκια χαϊδεύοντας τα αυτιά των οπαδών της Ν.Δ., γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι ο λαϊκισμός σε καιρούς κρίσης καταστρέφει.
Δεύτερον, η βάση της παράταξης έχει μετακινηθεί δεξιότερα του συνήθους, εξαιτίας της σκληρής γραμμής που ακολούθησε -δικαιολογημένα ως ένα σημείο- η ηγεσία Σαμαρά. Το εκλογικό σώμα είναι κυρίως «δεξιό» και λιγότερο «κεντροδεξιό». Η μετάλλαξη αυτή αποτελεί στην πραγματικότητα μεγάλο στρατηγικό πρόβλημα για την επόμενη ηγεσία του κόμματος. Και τούτο διότι οδηγεί στην περιχαράκωση και δυσκολεύει τους χειρισμούς. Οχι μόνο σε περίπτωση που χρειαστεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση με τους «δαίμονες», αλλά και στην όποια απόπειρα κάνει ο επόμενος αρχηγός της Κεντροδεξιάς να γοητεύσει αριστερούς κοψοχέρηδες. Η εκλογική γεωγραφία στην Ελλάδα είναι γνωστή από χρόνια: Η Δεξιά κάποτε αποτελούσε το 40% του εκλογικού σώματος, τώρα με την πολυδιάσπαση με το ζόρι φτάνει το 30%.
Πλειοψηφία χωρίς άνοιγμα σε άλλους χώρους δεν γίνεσαι. Αν όμως η βάση της παράταξης είναι όμηρος της θεωρίας των δύο άκρων και έχει ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με αντικομουνισμό, πώς άραγε θα επιτρέψει τα ανοίγματα της ηγεσίας της στο Κέντρο; Ζώντας από τρία διαφορετικά μέσα και κοινά τις αντιδράσεις των Ελλήνων -εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση- παρατηρώ την Ελλάδα να αλλάζει. Ετσι όμως που εγκλωβίζεται η Ν.Δ., δυσκολεύομαι να διακρίνω πώς θα καταφέρει μέσα από την παρούσα μορφή της να συντονιστεί με τις νέες πλειοψηφίες.
Μανώλης Κοττάκης
Αν άλλωστε διαφέρει σε κάτι η κεντροδεξιά παράταξη από την Αριστερά, είναι ακριβώς σε αυτό: Στην αίσθηση της εθνικής ευθύνης. Τι άραγε θα κάνει όποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός, αν οι Τούρκοι μετατρέψουν την τριμερή για το Προσφυγικό σε απευθείας διάλογο για τα ελληνοτουρκικά; Δεν θα συνεννοηθεί με την κυβέρνηση; Θα αφήσει να ανατραπεί το status quo στο Αιγαίο και θα πολιτευτεί ενάντια στην πατρίδα, γιατί μισεί τον ΣΥΡΙΖΑ; Είμαι βέβαιος πως όχι. Γι' αυτό όσοι σήμερα μαζεύουν ψηφαλάκια χαϊδεύοντας τα αυτιά των οπαδών της Ν.Δ., γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι ο λαϊκισμός σε καιρούς κρίσης καταστρέφει.
Δεύτερον, η βάση της παράταξης έχει μετακινηθεί δεξιότερα του συνήθους, εξαιτίας της σκληρής γραμμής που ακολούθησε -δικαιολογημένα ως ένα σημείο- η ηγεσία Σαμαρά. Το εκλογικό σώμα είναι κυρίως «δεξιό» και λιγότερο «κεντροδεξιό». Η μετάλλαξη αυτή αποτελεί στην πραγματικότητα μεγάλο στρατηγικό πρόβλημα για την επόμενη ηγεσία του κόμματος. Και τούτο διότι οδηγεί στην περιχαράκωση και δυσκολεύει τους χειρισμούς. Οχι μόνο σε περίπτωση που χρειαστεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση με τους «δαίμονες», αλλά και στην όποια απόπειρα κάνει ο επόμενος αρχηγός της Κεντροδεξιάς να γοητεύσει αριστερούς κοψοχέρηδες. Η εκλογική γεωγραφία στην Ελλάδα είναι γνωστή από χρόνια: Η Δεξιά κάποτε αποτελούσε το 40% του εκλογικού σώματος, τώρα με την πολυδιάσπαση με το ζόρι φτάνει το 30%.
Πλειοψηφία χωρίς άνοιγμα σε άλλους χώρους δεν γίνεσαι. Αν όμως η βάση της παράταξης είναι όμηρος της θεωρίας των δύο άκρων και έχει ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με αντικομουνισμό, πώς άραγε θα επιτρέψει τα ανοίγματα της ηγεσίας της στο Κέντρο; Ζώντας από τρία διαφορετικά μέσα και κοινά τις αντιδράσεις των Ελλήνων -εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση- παρατηρώ την Ελλάδα να αλλάζει. Ετσι όμως που εγκλωβίζεται η Ν.Δ., δυσκολεύομαι να διακρίνω πώς θα καταφέρει μέσα από την παρούσα μορφή της να συντονιστεί με τις νέες πλειοψηφίες.
Μανώλης Κοττάκης
