Γράφει: Αλέξης Πολίτης Στα παλαιότερα των υποδημάτων σου έγραφες ανέκαθεν πρωτεία, σημαίες και αριστεία. «Αυτά είναι για τους πρώτους» έλεγες ταπεινά, «και μπράβο στα παιδιά που τα καταφέρνουν τόσο καλά». «Αυτά είναι για τους ματαιόδοξους και τους έχοντες σκοπιμότητα» λέω εγώ. Αυτά εσένα δεν σε αφορούν, γέλαγες κι αδιαφορούσες βλέποντάς τα.
Διάβασμα τρελό, παντελόνια λιωμένα από κόπους και θυσίες, ξενύχτια και άπειροι βαθμοί μυωπίας ως παράσημα, για να θυμάσαι δια βίου όλο το βάσανο, όλη τη δύσκολη διαδρομή. Βάσανο για τους άλλους, δύσκολη διαδρομή για αυτούς που ποτέ δεν πήραν το δρόμο τον δύσβατο, τον δύσκολο, τον στρωμένο με αγκάθια κι όχι ροδοπέταλα.
Γιατί για σένα αυτό είναι η ζωή, το νόημά της, ο λόγος παραμονής στον μάταιο τούτο κόσμο για μερικές δεκάδες καλοκαίρια και χειμώνες.
Μάθηση, μεταλαμπάδευσή αυτής, προσφορά, αγάπη και ανθρωπιά. Μια και μόνο επαγγελματική δραστηριότητα μπορούσε μοιραία να σε αφορά, όχι από ψώνιο ή από μεταπολιτευτική μικροαστική υποκουλτούρα. Ιατρική του Ιπποκράτη, αγάπη αγνή. Προσφορά αμέτρητη. Έτσι κι έγινε.
Στο πανεπιστήμιο μια από τα ίδια ήσουνα ρε μάγκα. Ο πιο μετριοπαθής φοιτητής ιατρικής, ο καθόλου εμπαθής, ο πιο απλός, λιτός και απέρριτος. Λιτός βίος όνομα και πράγμα, όχι Βαρουφάκιες μαλακίες του στυλ να χαμε να λέγαμε. Στη σχολή η παρουσία μόνιμα διακριτική, άφαντος, ακούραστος ήρωας στα μαθήματα, προσφορά και σκυλίσια δουλειά στις κλινικές. Η ίδια δουλειά και λάντζα που έβγαλες λίγα χρόνια μετά ως ειδικευόμενος ιατρός σε κάποιο νοσοκομείο του άρρωστου Εθνικού Συστήματος Υγείας που τόσο έντιμα επέλεξες να υπηρετήσεις.
Έγινες ειδικός γιατρός, επιστήμονας με όλα τα γράμματα κεφαλαία, με ιατρικά κοχόνες δυσεύρετα. Φτύνοντας αίμα, λιώνοντας παντελόνια, γερνώντας βιολογικά και πνευματικά. Επειδή είσαι υγιώς διεστραμμένος και εθισμένος στην γαμημένη την αλτρουιστική προσφορά. Επειδή για σένα ο κάθε φουκαράς μετανάστης είναι αδερφός και ο κάθε αναξιοπαθούντας είναι εν δυνάμει πατέρας.
Κι εδώ που όλοι πιστέψαμε ότι έφτασε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου να ανταμοιφθείς για όλες τις διαχρονικές στερήσεις και τους μύριους κόπους, να δρέψεις τους καρπούς των προσπαθειών σου, να ξεκινήσεις την απόσβεση των έργων σου, χτίζοντας μια λαμπρή επαγγελματική καριέρα, φτιάχνοντας οικογένεια, αγοράζοντας το αμάξι των ονείρων σου, εσύ μας διέψευσες ξανά και τα άφησες όλα πίσω σου.
Άκουσες τη γενναιόδωρη και γενναία καρδία σου κι έγινες «Γιατρός Χωρίς Σύνορα». Λεφτά, και καριέρες δεν σε άγγιξαν ποτέ. Φροντίδα και βοήθεια στον συνάνθρωπό ήθελες να δώσεις και αυτό πήγες ρε άτιμε να υπηρετήσεις σαν πιστός στρατιώτης, φορέας τόνων αγάπης, μποφόρ αλληλεγγύης.
Πήρες σε ένα μικρό βαλιτσάκι τα Υπερόοπλα σου, με προμετωπίδα αυτών το στηθοσκόπιό σου, και την έκανες ρε φίλε για την πολύπαθη ανατολή, για την φτωχή και δύσμοιρη Αφρική.
Όπου εμπόλεμη ζώνη μέσα κι εσύ, όπου ακρωτηριασμένα κι άρρωστα παιδάκια από γαμημένες βόμβες, ξεφτιλισμένες ύπουλες νάρκες που μας επέβαλε ο παγκόσμιος φασισμός που ακούει στο όνομα «Χρήμα», «Κέρδος» ή «Κονόμα» , εσύ δίπλα. Παράδειγμα προς μίμηση ήσουν ρε φίλε, ερινύα ατελείωτη για την μικρότητα του είναι όλων εμάς των βολεμένων στη σιγουριά της ευρωπαϊκής θαλπωρής, ήρωας στα μάτια των παιδιών μας.
Και μια ωραία πρωία, μια γαμημένη στρατιωτική επιχείρηση στα τυφλά, ρίχνει μπουρλότο στο άβατο του νοσοκομείο του τρίτου κόσμου που θαυματουργούσες ρε αλάνι και σε σκότωσε. Ισοπεδώνοντας την θεάρεστη κυριολεκτικά προσφορά σου και σμπαραλιάζοντας όλες τις τελευταίες υφέρπουσες κόκκινες γραμμές που διέπουν διαχρονικά ακόμα και μάχες μεταξύ βαρβάρων: Δεν χτυπάμε αρρώστους, άμαχους, γυναίκες και παιδιά ρε αλήτες. Και ακτιβιστές ρε. Και αγίους ρε. Γιατί τέτοιος ήσουν να πάρει.
Πέθανες φίλε. Αηδιάζω και ντρέπομαι. Δεν σου άξιζε ο κόσμος τούτος κι αυτό είναι η μόνη μου παρηγοριά. Λένε ότι αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄ αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ ΓΙΑΤΡΕ μου, ΓΙΑΤΡΕ χωρίς σύνορα αγάπης.
Ένας συνάδελφός σου.
*Follow on twitter: @AlexisPolitis
