• Για τον Λευκό Οίκο η Γερμανία θα έπρεπε ως συνεταίρος στην ηγεμονία -μια φράση που χρησιμοποίησαν και ο Μπους πατήρ και ο Κλίντον- να εναρμονίζεται παντού και πάντοτε με την αμερικανική πολιτική στο πλαίσιο ενός ηγετικού διδύμου, στο οποίο θα ήταν ο ήσσων εταίρος.
• Για την καγκελαρία η προσέγγιση ήταν σταθερή από τον Κολ και τον Σρέντερ μέχρι τη Μέρκελ. Η Γερμανία ενδιάμεσος, μεσολαβητής και διευκολυντής της υπέρβασης της καχυποψίας ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, με άλλα λόγια ρυθμιστής των ισορροπιών της μεταψυχροπολεμικής εποχής.
• Για το Κρεμλίνο από τα τελευταία χρόνια του Γκορμπατσόφ, την περίοδο Γέλτσιν αλλά και στη μακρά θητεία Πούτιν η στενή συνεργασία Μόσχας - Βερολίνου είναι η προϋπόθεση για τη σταθερότητα και την αποτροπή νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη.
Κατά παράδοση η Γερμανία, που κατά κύριο λόγο εξαντλεί το ενδιαφέρον της στους συσχετισμούς στην ηπειρωτική Ευρώπη, ήταν γενναιόδωρη στις βλέψεις άλλων εκτός Ευρώπης: Μετά την ήττα της Γαλλίας το 1870-71 ο καγκελάριος Μπίσμαρκ στήριξε ανεπιφύλακτα τις αποικιακές βλέψεις του Παρισιού, ενώ μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο τον Αύγουστο του 1939 ο Ρίμπεντροπ συμβούλευε τον Μολότοφ να επικεντρωθεί η ΕΣΣΔ στην Κεντρική Ασία και την Ινδία ως τον φυσικό χώρο επέκτασης της επιρροής της.
Σε κάθε περίπτωση ο Σταϊνμάγερ φώτισε εμμέσως πλην σαφώς τις υπαρκτές αντιφάσεις της πολιτικής των ΗΠΑ, οι οποίες την ίδια στιγμή ρίχνουν από αέρος όπλα στους Κούρδους της Συρίας που είναι το μακρύ χέρι του Ασαντ και ενισχύονται και από τη Μόσχα, και ταυτόχρονα εξοπλίζουν σε άλλο σημείο της χώρας αντικυβερνητικές οργανώσεις που πλήττουν κυρίως τις κυβερνητικές δυνάμεις! Με άλλα λόγια, η προειδοποίηση του Βερολίνου επί της ουσίας έχει ως πραγματικό αποδέκτη τις ΗΠΑ.
kapopoulos@pegasus.gr
