Μαριαννα Πυργιωτη Aυτή την Κυριακή δεν «σταυρώνονται» υποψήφιοι, επιλέγεται μόνον κόμμα. Οπότε μπορείτε άνετα να κοιτάξετε τη λίστα των εκπροσώπων του λαού σε πολιτικό «κενό»…
Συμβουλή; Αφήστε τους pompous πολιτικούς αναλυτές και τους
μουχλιασμένους διανοούμενους να τα λένε μεταξύ τους για την κατάπτωση
της δημόσιας ζωής και της πολιτικής εκπροσώπησης.Αφήστε
τους να αναρωτιούνται με τις ώρες χαμένοι στους αναστοχασμούς τους αν η
συστημική κότα έκανε το κλούβιο αυγό ή το κλούβιο αυγό τη συστημική
κότα…Αφήστε τους να αναπολούν το παρελθόν και να θυμούνται με
αναστεναγμούς παλιούς βουλευτές με ένα τεσσάρι κι αυτό «προικώον» μετά
από 20 και βάλε χρόνια στη Βουλή. Αφήστε τους να θυμούνται συζητήσεις σε
συνεδριάσεις της ολομέλειας που άφησαν εποχή και να ξεθάβουν πρακτικά
σε μια γλώσσα ακατανόητη σήμερα, κάτι σαν πολιτικά σανσκριτικά. Αφήστε
τους να αναρωτιούνται με τις ώρες χαμένοι στους αναστοχασμούς τους αν η
συστημική κότα έκανε το κλούβιο αυγό ή το κλούβιο αυγό τη συστημική
κότα…
Αλλωστε η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Κι αν κάτι έμαθα μετά από 30 χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να έχει ούτε όρια. Πρέπει να εκφράζει τη βούληση του κυρίαρχου λαού αυθεντικά, αντιπροσωπευτικά. Nα είναι το ακριβές είδωλο της κοινωνίας όταν αυτή κοιτάζεται στον πολιτικό καθρέφτη και μάλιστα αφού βγάλει τους κορσέδες και τα ψηλοτάκουνα, το μακιγιάζ και τα extensions της. Κι ό,τι είναι στα αλήθεια, αυτό να αντικατοπτρισθεί.Παλιά όταν καθόντουσαν κάτω τα επιτελεία των κομμάτων να συγκροτήσουν ψηφοδέλτια η κρισάρα ήταν στο τραπέζι. Τα όρια ξεκινούσαν από εκεί, από την αναζήτηση των προσώπων που έπρεπε να πληρούν στοιχειώδη προαπαιτούμενα όπως να μιλάνε… την ελληνική γλώσσα ή να μην είναι… τα νούμερα της τοπικής κοινωνίας. Θεωρούσαν δηλαδή ότι έπρεπε να υπάρχει μια στοιχειώδης, βασική προεπιλογή ξεκινώντας από το ιδανικό τους άριστους από κάθε άποψη και σταδιακά να καταλήγουν συμβιβαζόμενοι στο κάτι λιγότερο.Να μην το κουράζουμε άλλο με τις οιμωγές και τις κατάρες για το πώς καταντήσαμε και πόσο ακόμη θα σερνόμαστε παραζαλισμένοι από κάλπη σε κάλπη
Λάθος! Η σύγχρονη μέθοδος επιλογής προσώπων είναι αυτή που εκφράζει πολύ πιο αυθεντικά τη λαϊκή βούληση. Όπως αποδείχτηκε η λαϊκή βούληση θέλει μέχρι και σήμερα και μετά από έξι χρόνια κρίσης την persona της, το τηλεαστέρι της, την ξανθιά ή την μελαχρινή της. Η λαϊκή βούληση θέλει τον ηθοποιό της, τον μπαλαδόρο της, τον διασκεδαστή της. Η λαϊκή βούληση θέλει αστέρια που λάμπουν, παλικάρια που αγριεύουν και σκίζουν τον αντίπαλο -ενίοτε και… κυριολεκτικά- θέλει τον σοβαροφανή της, τον γόη της, την κουκλάρα της. Η λαϊκή βούληση θέλει τον αερολόγο της, τον καφενόβειο, τον «ό,τι δηλώσεις είσαι», θέλει τον αγενή της, την γλωσσοκοπάνα της, τον ξερόλα της, τον κακεντρεχή, τον είρωνα, τον αχόρταγο, τον άξεστο, τον λασπολόγο της... Η πικρή αλήθεια; Θέλει όλα όσα αναγνωρίζει κι όλα όσα είναι στην πραγματικότητα η ίδια, σαν ένα τεράστιο μωσαϊκό.
Κι αυτό που θέλει αυτό της δίνουν, κρατώντας φυσικά μια παραδοσιακή αναλογία στα ψηφοδέλτια με μια elite να κανοναρχεί. Οι γόνοι που κληρονομούν, οι ολίγοι με περγαμηνές που είναι γύρω από τον αρχηγό, οι κομματικοί ιερολοχίτες, οι επίλεκτοι των εξωθεσμικών. Οι υπόλοιποι χάρισμα μας, όλοι δικοί μας κι όλοι με την ψήφο μας. Στην τελική αναλώσιμοι είναι να τους χαιρόμαστε για όσο λάμπουν στην πολιτική αρένα με άρτον οίνον και τηλεθεάματα. Απλά να μην το κουράζουμε άλλο με τις οιμωγές και τις κατάρες για το πώς καταντήσαμε και πόσο ακόμη θα σερνόμαστε παραζαλισμένοι από κάλπη σε κάλπη.
Αλλωστε η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Κι αν κάτι έμαθα μετά από 30 χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να έχει ούτε όρια. Πρέπει να εκφράζει τη βούληση του κυρίαρχου λαού αυθεντικά, αντιπροσωπευτικά. Nα είναι το ακριβές είδωλο της κοινωνίας όταν αυτή κοιτάζεται στον πολιτικό καθρέφτη και μάλιστα αφού βγάλει τους κορσέδες και τα ψηλοτάκουνα, το μακιγιάζ και τα extensions της. Κι ό,τι είναι στα αλήθεια, αυτό να αντικατοπτρισθεί.Παλιά όταν καθόντουσαν κάτω τα επιτελεία των κομμάτων να συγκροτήσουν ψηφοδέλτια η κρισάρα ήταν στο τραπέζι. Τα όρια ξεκινούσαν από εκεί, από την αναζήτηση των προσώπων που έπρεπε να πληρούν στοιχειώδη προαπαιτούμενα όπως να μιλάνε… την ελληνική γλώσσα ή να μην είναι… τα νούμερα της τοπικής κοινωνίας. Θεωρούσαν δηλαδή ότι έπρεπε να υπάρχει μια στοιχειώδης, βασική προεπιλογή ξεκινώντας από το ιδανικό τους άριστους από κάθε άποψη και σταδιακά να καταλήγουν συμβιβαζόμενοι στο κάτι λιγότερο.Να μην το κουράζουμε άλλο με τις οιμωγές και τις κατάρες για το πώς καταντήσαμε και πόσο ακόμη θα σερνόμαστε παραζαλισμένοι από κάλπη σε κάλπη
Λάθος! Η σύγχρονη μέθοδος επιλογής προσώπων είναι αυτή που εκφράζει πολύ πιο αυθεντικά τη λαϊκή βούληση. Όπως αποδείχτηκε η λαϊκή βούληση θέλει μέχρι και σήμερα και μετά από έξι χρόνια κρίσης την persona της, το τηλεαστέρι της, την ξανθιά ή την μελαχρινή της. Η λαϊκή βούληση θέλει τον ηθοποιό της, τον μπαλαδόρο της, τον διασκεδαστή της. Η λαϊκή βούληση θέλει αστέρια που λάμπουν, παλικάρια που αγριεύουν και σκίζουν τον αντίπαλο -ενίοτε και… κυριολεκτικά- θέλει τον σοβαροφανή της, τον γόη της, την κουκλάρα της. Η λαϊκή βούληση θέλει τον αερολόγο της, τον καφενόβειο, τον «ό,τι δηλώσεις είσαι», θέλει τον αγενή της, την γλωσσοκοπάνα της, τον ξερόλα της, τον κακεντρεχή, τον είρωνα, τον αχόρταγο, τον άξεστο, τον λασπολόγο της... Η πικρή αλήθεια; Θέλει όλα όσα αναγνωρίζει κι όλα όσα είναι στην πραγματικότητα η ίδια, σαν ένα τεράστιο μωσαϊκό.
Κι αυτό που θέλει αυτό της δίνουν, κρατώντας φυσικά μια παραδοσιακή αναλογία στα ψηφοδέλτια με μια elite να κανοναρχεί. Οι γόνοι που κληρονομούν, οι ολίγοι με περγαμηνές που είναι γύρω από τον αρχηγό, οι κομματικοί ιερολοχίτες, οι επίλεκτοι των εξωθεσμικών. Οι υπόλοιποι χάρισμα μας, όλοι δικοί μας κι όλοι με την ψήφο μας. Στην τελική αναλώσιμοι είναι να τους χαιρόμαστε για όσο λάμπουν στην πολιτική αρένα με άρτον οίνον και τηλεθεάματα. Απλά να μην το κουράζουμε άλλο με τις οιμωγές και τις κατάρες για το πώς καταντήσαμε και πόσο ακόμη θα σερνόμαστε παραζαλισμένοι από κάλπη σε κάλπη.
