Του ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ*
«Εφοδο στον Ουρανό» είχε χαρακτηρίσει ο Μαρξ την Κομμούνα του Παρισιού του 1871. Μια γνήσια λαϊκή επανάσταση, που δεν μακροημέρευσε, άφησε, όμως, πίσω της ένα ανυπέρβλητο παράδειγμα κοινωνικής χειραφέτησης και αυτοδιοίκησης.
Συχνά η ιδεολογική αναζήτηση, η περιήγηση σε απελευθερωτικά οράματα απαιτεί την απογείωση από τη σκληρή πραγματικότητα. Οταν, όμως, αριστερές συλλογικότητες και άτομα αντιμετωπίζουν κρίσιμα πολιτικά καθήκοντα, δεν επιτρέπεται και δεν συγχωρείται η αγνόησή της. Οφείλει κάποιος να πατάει σταθερά στη γη για να την κινήσει. Η προσέγγιση αυτή συνοψίζεται με τη φράση που απαιτεί να πορευόμαστε «με λογισμό και μ’ όνειρο», να συνδέουμε το σήμερα με το αύριο, το όραμα με την πράξη. Η Ιστορία διδάσκει, αρκεί να τη μελετούμε σωστά, με όπλο τη διαλεκτική. Αυτό δεν έκανε -και δεν κάνει- ο δογματικός δήθεν κομμουνισμός, που ούτε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κάνει ούτε από την Ιστορία διδάσκεται.
Τα προαναφερθέντα παραπέμπουν, εμμέσως πλην σαφώς, σε κάποια από τα σοβαρά προβλήματα της σημερινής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το ποια Αριστερά θέλουμε, τι σημαίνει Αριστερά του 21ου αιώνα, τι σοσιαλισμός του 21ου αιώνα αποτελούν ερωτήματα, που μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έχει απαντήσει, ιδιαίτερα η Αριστερή Πλατφόρμα. Κρίνουν με δογματισμό και τη διαπραγμάτευση, καταστροφολογώντας και μη αναγνωρίζοντας τον αγώνα της κυβέρνησης, εδώ και επτά μήνες, για μια εθνικά συμφέρουσα συμφωνία, με το λιγότερο δυνατό κόστος για τους κοινωνικά αδύνατους. Το θετικό έργο της κυβέρνησης, π.χ. στην εξωτερική πολιτική και σε ζητήματα δικαιωμάτων, δεν το αναδεικνύει αυτή η μερίδα του κόμματος. Μιλούν μόνο για τη διαπραγμάτευση και τη δυσάρεστη, από πολλές απόψεις, έκβασή της. Ούτε καν για το μεγάλο κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό, που πυροδότησε ο αγώνας της κυβέρνησης, μιλούν οι διεθνιστές!
Γιατί όλα αυτά δεν τα βλέπουν και δεν τα αναγνωρίζουν; Απαντώ με μια κινέζικη παροιμία, που λέει ότι «Από τον πάτο του πηγαδιού ο βάτραχος βλέπει το μέγεθος του ουρανού ίσο με το πηγάδι». Η διάθεσή τους να ασκούν κριτική -συχνά μηδενιστική- στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό τούς κρύβει τον ορίζοντα.
Πώς, λοιπόν, ο «λαός του ΣΥΡΙΖΑ», τα μέλη και οι φίλοι του πρέπει να απαντήσουν μπροστά και στο ενδεχόμενο διάσπασης; Θα έλεγα με το βλέμμα στον δικό μας ουρανό, που δεν είναι ο ουρανός μιας ομάδας ή μιας συνιστώσας, αλλά ο ουρανός όλης της κοινωνίας και όλης της χώρας μας, ο ουρανός της άλλης Ευρώπης που διεκδικούμε, ο ουρανός ενός διαφορετικού κόσμου. Επιμένουμε ότι «TINA IS DEAD». Η ΤΙΝΑ ζει μόνο όταν εμείς αυτοτραυματιζόμαστε και ακυρώνουμε την Ελπίδα, με τις ίδιες μας τις πράξεις.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι Συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ
«Εφοδο στον Ουρανό» είχε χαρακτηρίσει ο Μαρξ την Κομμούνα του Παρισιού του 1871. Μια γνήσια λαϊκή επανάσταση, που δεν μακροημέρευσε, άφησε, όμως, πίσω της ένα ανυπέρβλητο παράδειγμα κοινωνικής χειραφέτησης και αυτοδιοίκησης.
Συχνά η ιδεολογική αναζήτηση, η περιήγηση σε απελευθερωτικά οράματα απαιτεί την απογείωση από τη σκληρή πραγματικότητα. Οταν, όμως, αριστερές συλλογικότητες και άτομα αντιμετωπίζουν κρίσιμα πολιτικά καθήκοντα, δεν επιτρέπεται και δεν συγχωρείται η αγνόησή της. Οφείλει κάποιος να πατάει σταθερά στη γη για να την κινήσει. Η προσέγγιση αυτή συνοψίζεται με τη φράση που απαιτεί να πορευόμαστε «με λογισμό και μ’ όνειρο», να συνδέουμε το σήμερα με το αύριο, το όραμα με την πράξη. Η Ιστορία διδάσκει, αρκεί να τη μελετούμε σωστά, με όπλο τη διαλεκτική. Αυτό δεν έκανε -και δεν κάνει- ο δογματικός δήθεν κομμουνισμός, που ούτε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κάνει ούτε από την Ιστορία διδάσκεται.
Τα προαναφερθέντα παραπέμπουν, εμμέσως πλην σαφώς, σε κάποια από τα σοβαρά προβλήματα της σημερινής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το ποια Αριστερά θέλουμε, τι σημαίνει Αριστερά του 21ου αιώνα, τι σοσιαλισμός του 21ου αιώνα αποτελούν ερωτήματα, που μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έχει απαντήσει, ιδιαίτερα η Αριστερή Πλατφόρμα. Κρίνουν με δογματισμό και τη διαπραγμάτευση, καταστροφολογώντας και μη αναγνωρίζοντας τον αγώνα της κυβέρνησης, εδώ και επτά μήνες, για μια εθνικά συμφέρουσα συμφωνία, με το λιγότερο δυνατό κόστος για τους κοινωνικά αδύνατους. Το θετικό έργο της κυβέρνησης, π.χ. στην εξωτερική πολιτική και σε ζητήματα δικαιωμάτων, δεν το αναδεικνύει αυτή η μερίδα του κόμματος. Μιλούν μόνο για τη διαπραγμάτευση και τη δυσάρεστη, από πολλές απόψεις, έκβασή της. Ούτε καν για το μεγάλο κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό, που πυροδότησε ο αγώνας της κυβέρνησης, μιλούν οι διεθνιστές!
Γιατί όλα αυτά δεν τα βλέπουν και δεν τα αναγνωρίζουν; Απαντώ με μια κινέζικη παροιμία, που λέει ότι «Από τον πάτο του πηγαδιού ο βάτραχος βλέπει το μέγεθος του ουρανού ίσο με το πηγάδι». Η διάθεσή τους να ασκούν κριτική -συχνά μηδενιστική- στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό τούς κρύβει τον ορίζοντα.
Πώς, λοιπόν, ο «λαός του ΣΥΡΙΖΑ», τα μέλη και οι φίλοι του πρέπει να απαντήσουν μπροστά και στο ενδεχόμενο διάσπασης; Θα έλεγα με το βλέμμα στον δικό μας ουρανό, που δεν είναι ο ουρανός μιας ομάδας ή μιας συνιστώσας, αλλά ο ουρανός όλης της κοινωνίας και όλης της χώρας μας, ο ουρανός της άλλης Ευρώπης που διεκδικούμε, ο ουρανός ενός διαφορετικού κόσμου. Επιμένουμε ότι «TINA IS DEAD». Η ΤΙΝΑ ζει μόνο όταν εμείς αυτοτραυματιζόμαστε και ακυρώνουμε την Ελπίδα, με τις ίδιες μας τις πράξεις.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι Συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ
