Στην πρώτη της αρχική μορφή, η κυβέρνηση της Ευρωζώνης ήταν μια πρόταση που συνέταξαν δύο think tanks, το Glienicker Gruppe στο Βερολίνο και το Eiffel Groupe στο Παρίσι, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Νοέμβριο του 2013 με τον τίτλο «Προς την Ενωση του Ευρώ», μια πρόταση που αφορούσε και τους 19 που έχουν σήμερα υιοθετήσει το κοινό νόμισμα. Το καινούργιο στην πρόταση Ολάντ βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα που αφήνει έξω τον Νότο πλην Ιταλίας αλλά και τη Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη, μια πρόταση που δύσκολα θα γίνει αποδεκτή από το Βερολίνο καθώς αποκαθιστά υπέρ της Γαλλίας τους πολιτικούς συσχετισμούς που υπήρχαν στην αρχική φάση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η Γερμανία προτάσσει τον συντονισμό των δημοσιονομικών πολιτικών -πιο αυστηρή δηλαδή λιτότητα- και στη συνέχεια δημοσιονομική ένωση ως πρώτο βήμα μιας πολιτικής ένωσης. Με το Βερολίνο, πριν καν αυτό αντιδράσει στη συνέντευξη Ολάντ, έσπευσε να ταυτισθεί ο Σαρκοζί, που υπογράμμισε ότι δεν χρειαζόμαστε μία ακόμη βουλή (το Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης) αλλά συντονισμό δημοσιονομικών πολιτικών.
Η κυβέρνηση της Ευρωζώνης, που σύμφωνα με τον Ολάντ θα πρέπει να διαθέτει δικό της προϋπολογισμό, είναι σαφές ότι από τη γενικόλογη αυτή περιγραφή των αρμοδιοτήτων και της λειτουργίας της παραβιάζει όλες τις κόκκινες γραμμές του Βερολίνου, την άρνηση αμοιβαιοποίησης του κινδύνου, τη μεταφορά πόρων και τον κοινό δανεισμό με μόνο αντίτιμο τον σκληρό πυρήνα.
Ο Ολάντ επιχειρεί να επισπεύσει την έναρξη της διαπραγμάτευσης για τη συγκρότηση σκληρού πυρήνα ως μια συνολική πρόταση, καθώς γνωρίζει ότι αν προταχθεί αποσπασματικά το σκέλος του συντονισμού των δημοσιονομικών πολιτικών, το εσωτερικό πολιτικό κόστος είναι απαγορευτικό όχι μόνο για τη χώρα του αλλά και για την Ιταλία και την Ισπανία.
kapopoulos@pegasus.gr
