Χθες, σε μια υπεραπλουστευτική ανάλυση στους «Financial Times», μάθαμε ότι ο Ομπάμα άλλαξε στρατόπεδο, εγκατέλειψε την Αθήνα και προσχώρησε στο στρατόπεδο των δανειστών της χώρας μας! Ας παραβλέψουμε την αυθαίρετη διόγκωση της πίεσης προς την Ελλάδα για μεταρρυθμίσεις και την ταυτόχρονη υποβάθμιση της πίεσης προς τους δανειστές για ευελιξία, η ανάλυση αγνοεί τη «μεγάλη εικόνα». Η διατλαντική σχέση στις αρχές Ιουνίου δεν είναι η ίδια με αυτήν των αρχών Φεβρουαρίου: Η Ουάσιγκτον έχει ως προτεραιότητα την ενιαία στάση της Δύσης απέναντι στη Μόσχα αλλά και προώθηση της διαπραγμάτευσης της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ).
Την ώρα της έκκλησης για συσπείρωση προηγούνται οι χειρονομίες καλής θέλησης, όπως η απόφαση της επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) Γιέλεν να αναβάλει την αύξηση των επιτοκίων που ήταν προγραμματισμένη να γίνει εντός του Ιουνίου. Στην παραπάνω επιλογή χαμηλών τόνων απέναντι στο Βερολίνο θα πρέπει να διαβάσουμε και να ερμηνεύσουμε την όντως για πρώτη φορά ισορροπημένη δήλωση Ομπάμα για το ελληνικό πρόβλημα που δεν ψέγει κυρίως την ευρωπαϊκή πλευρά. Οι τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του G7 δέχθηκαν χωρίς πρόβλημα να υιοθετήσουν το σκληρό ανακοινωθέν που απειλεί με νέες κυρώσεις τη Ρωσία, μια ρητορική σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική του γαλλογερμανικού διδύμου αλλά και της Ιταλίας απέναντι στο Κρεμλίνο.
Η θέση των ΗΠΑ κατά της λιτότητας γερμανικής κοπής και κατά των πλαφόν σε ελλείμματα και χρέος είναι σταθερή στρατηγική απόκλιση με την Γερμανία. Ανεξάρτητα από δηλώσεις και ρητορική, η Ουάσιγκτον ενισχύει εκ των πραγμάτων όλους όσοι στην Ευρωζώνη προσπαθούν να χαλαρώσουν τον δημοσιονομικό ζουρλομανδύα που επέβαλε το Βερολίνο μετά το 2010.
