Η σύνοδος του G7 δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εναρκτήρια
σκληρή διαπραγμάτευση Ουάσιγκτον - Βερολίνου για το θεσμικό πλαίσιο
μιας ενιαίας αγοράς Βόρειας Αμερικής και ΕΕ
Η Γερμανία
επείγεται για λύση με την Αθήνα και διευθέτηση με το Λονδίνο καθώς
είναι μπροστά της η πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ από την πτώση
του Τείχους το 1989 μέχρι και σήμερα. Το Βερολίνο, που αξιοποίησε την
κρίση της Ευρωζώνης για να κυριαρχήσει επί των εταίρων του, είχε γυρίσει
δυο φορές την πλάτη του όταν ο Μπους πατήρ και στη συνέχεια ο Κλίντον
πρότειναν στην ενιαία Γερμανία να γίνει συνέταιρος στην ηγεμονία
(Partner in Leadership) με τις ΗΠΑ. Η Γερμανία των Κολ, Σρέντερ και
Μέρκελ είχε βρει έναν καλύτερο ρόλο: με εφαλτήριο μια δεδομένη και
αναμφισβήτητη κυριαρχία στην ΕΕ-Ευρωζώνη, να διατηρεί ειδική σχέση και
με τη Βόρεια Αμερική και την Ευρασία, να είναι ταυτόχρονα συνέταιρος
στην ηγεμονία και του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου. Στις ΗΠΑ είχαν
άλλη άποψη. Αξιοποίησαν το κόστος των επιλογών του Βερολίνου στη
διαχείριση της κρίσης για να βάλλουν σταθερά κατά της μονομερούς
λιτότητας και της δημοσιονομικής ακαμψίας. Δεν είναι υπερβολή ότι στα
πέντε χρόνια της κρίσης στην Ευρωζώνη η μόνη ουσιαστική εναντίωση στο
Βερολίνο δεν ήλθε ούτε από το Παρίσι ούτε πολύ περισσότερο από τη Ρώμη
και τη Μαδρίτη, αλλά από την Ουάσιγκτον.
Η ολέθρια ανευθυνότητα του Βερολίνου και των Βρυξελλών απέναντι στην Ουκρανία επέτρεψε στις ΗΠΑ να ελέγχουν την εξέλιξη της σύγκρουσης και να την αξιοποιήσουν συσπειρώνοντας-εγκλωβίζοντας την ΕΕ απέναντι στην ρωσική απειλή, πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα το ειδύλλιο καγκελαρίας-Κρεμλίνου. Τώρα έρχεται η ώρα του τελικού διατλαντικού λογαριασμού, που για τη Γερμανία κινδυνεύει να είναι επιστροφή στην αφετηρία στα μέσα της δεκαετίας του '50, όταν ήταν το ισχυρότερο μέλος μιας συνεκτικής διατλαντικής συμμαχίας. Σήμερα, στον πύργο Ελμάου της Βαυαρίας, η σύνοδος της Ομάδας των 7 (G7) δεν είναι επί της ουσίας τίποτε άλλο παρά μια εναρκτήρια σκληρή διαπραγμάτευση Ουάσιγκτον-Βερολίνου για το θεσμικό πλαίσιο και τους κανόνες του παιχνιδιού της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership) μιας ενιαίας αγοράς Βόρειας Αμερικής και ΕΕ, στην ουσία ενός σκληρού δυτικού μπλοκ, καθώς θα συμπληρώνεται με μια ανάλογη συμφωνία για Ιαπωνία-Ειρηνικό, ενός οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού αναζωογονημένου ΝΑΤΟ με αντίπαλο την Κίνα, τη Ρωσία και κάθε προσπάθεια των χωρών BRICS για πλήρη χειραφέτηση από τη Δύση.
Στη δύσκολη αυτή διαπραγμάτευση, το Βερολίνο ξέρει ότι στο φόρουμ της Ομάδας των 7 οι Ευρωπαίοι εταίροι της έχουν μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών από ό,τι στην ΕΕ-Ευρωζώνη: Γαλλία και Βρετανία, στρατιωτικές δυνάμεις με πυρηνικά όπλα, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα έχουν το διευρυμένο περιθώριο ελιγμών που δεν έχουν στις Συνόδους Κορυφής ή στο Ecofin-Eurogroup, και το ίδιο ισχύει κατά μείζονα λόγο και για την Ιταλία. Με την Ιαπωνία και τον Καναδά να ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ και με τα παραπάνω δεδομένα για το Παρίσι, Λονδίνο και Ρώμη είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η κυρίαρχη στην ΕΕ-Ευρωζώνη Γερμανία είναι απομονωμένη στο άτυπο διευθυντήριο της Δύσης που είναι η ομάδα G7. Η Γερμανία θέλει τη στήριξη όλων των εταίρων της σε ΕΕ-Ευρωζώνη εν όψει της διατλαντικής διαπραγμάτευσης. Μια σκληρή πραγματικότητα που υπαγορεύει συναίνεση και συμβιβασμούς και αποκλείει κάθε μορφής αδιαλλαξία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
kapopoulos@pegasus.gr
Η ολέθρια ανευθυνότητα του Βερολίνου και των Βρυξελλών απέναντι στην Ουκρανία επέτρεψε στις ΗΠΑ να ελέγχουν την εξέλιξη της σύγκρουσης και να την αξιοποιήσουν συσπειρώνοντας-εγκλωβίζοντας την ΕΕ απέναντι στην ρωσική απειλή, πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα το ειδύλλιο καγκελαρίας-Κρεμλίνου. Τώρα έρχεται η ώρα του τελικού διατλαντικού λογαριασμού, που για τη Γερμανία κινδυνεύει να είναι επιστροφή στην αφετηρία στα μέσα της δεκαετίας του '50, όταν ήταν το ισχυρότερο μέλος μιας συνεκτικής διατλαντικής συμμαχίας. Σήμερα, στον πύργο Ελμάου της Βαυαρίας, η σύνοδος της Ομάδας των 7 (G7) δεν είναι επί της ουσίας τίποτε άλλο παρά μια εναρκτήρια σκληρή διαπραγμάτευση Ουάσιγκτον-Βερολίνου για το θεσμικό πλαίσιο και τους κανόνες του παιχνιδιού της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership) μιας ενιαίας αγοράς Βόρειας Αμερικής και ΕΕ, στην ουσία ενός σκληρού δυτικού μπλοκ, καθώς θα συμπληρώνεται με μια ανάλογη συμφωνία για Ιαπωνία-Ειρηνικό, ενός οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού αναζωογονημένου ΝΑΤΟ με αντίπαλο την Κίνα, τη Ρωσία και κάθε προσπάθεια των χωρών BRICS για πλήρη χειραφέτηση από τη Δύση.
Στη δύσκολη αυτή διαπραγμάτευση, το Βερολίνο ξέρει ότι στο φόρουμ της Ομάδας των 7 οι Ευρωπαίοι εταίροι της έχουν μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών από ό,τι στην ΕΕ-Ευρωζώνη: Γαλλία και Βρετανία, στρατιωτικές δυνάμεις με πυρηνικά όπλα, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα έχουν το διευρυμένο περιθώριο ελιγμών που δεν έχουν στις Συνόδους Κορυφής ή στο Ecofin-Eurogroup, και το ίδιο ισχύει κατά μείζονα λόγο και για την Ιταλία. Με την Ιαπωνία και τον Καναδά να ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ και με τα παραπάνω δεδομένα για το Παρίσι, Λονδίνο και Ρώμη είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η κυρίαρχη στην ΕΕ-Ευρωζώνη Γερμανία είναι απομονωμένη στο άτυπο διευθυντήριο της Δύσης που είναι η ομάδα G7. Η Γερμανία θέλει τη στήριξη όλων των εταίρων της σε ΕΕ-Ευρωζώνη εν όψει της διατλαντικής διαπραγμάτευσης. Μια σκληρή πραγματικότητα που υπαγορεύει συναίνεση και συμβιβασμούς και αποκλείει κάθε μορφής αδιαλλαξία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
kapopoulos@pegasus.gr
