Μια όσο το δυνατόν αμερόληπτη περιγραφή δεν μπορεί παρά να συνεκτιμήσει ότι αυτά τα δεδομένα καταγράφονται μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης στη διάρκεια των οποίων έχουν φανεί καθαρά τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Εχουμε δει και έχουμε ακούσει τα πάντα, στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης και της εσωτερικής διαχείρισης, δεν υπάρχουν πια μυστικά και κρυμμένες πτυχές, έχουν έρθει τα πάντα στο φως.
Με αυτή την έννοια, είναι μάλλον εντυπωσιακή η κοινωνική στήριξη στην κυβέρνηση αφού δεν πρόκειται πια για πολίτες που άλλα φαντάζονταν και άλλα βρήκαν, αλλά για πολίτες που ξέρουν και που διαπιστώνουν καθημερινά την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του νέου συστήματος εξουσίας.
Από την άλλη, θα πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι, παρά το θρίλερ γύρω από τη συμφωνία με τους πιστωτές, μέχρι στιγμής δεν έχουν μειωθεί εισοδήματα, δεν έχουν επιβληθεί/πληρωθεί φόροι, και μόνο στον ιδιωτικό τομέα έχουν αρχίσει να γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις από το πρόβλημα ρευστότητας.
Αυτούς τους μήνες δεν πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ, οι φορολογικές δηλώσεις αργούν (πρώτη δόση τέλος Ιουλίου), η ρύθμιση για τις 100 δόσεις αφορά πολύ κόσμο και για τις δυσκολίες μας δεν μπορεί να φταίει μια κυβέρνηση τριών μηνών όσο εκείνες που προηγήθηκαν.
Είδαμε τις παρελάσεις νέου τύπου, μάθαμε για το εξοπλιστικό πρόγραμμα των 500 εκ ευρώ, καταλάβαμε ότι για την ανθρωπιστική κρίση δίνεται μόνο μια ασπιρίνη των 200 εκ. ευρώ, διαβάσαμε ότι στις επιτελικές θέσεις του κράτους διορίζονται πολιτευτές, κομματικοί και συγγενείς, ακούσαμε υπουργούς να λένε άλλα τη μία και άλλα την άλλη, να ράβουν και να ξηλώνουν συνεχώς, η διαγραφή χρέους βγήκε από την ατζέντα του ΥΠΟΙΚ αλλά έγινε υπόθεση της ΠτΒ, παρακολουθούμε σκηνές τσίρκου/ζούγκλας/αρένας στο κοινοβούλιο, θα εξάγουμε τζιχαντιστές, θα πάρουμε προκαταβολή δισ από τη Μόσχα για τον αγωγό αλλά τελικά δεν θα πάρουμε, ψαχνόμαστε από την Κίνα μέχρι το Ιράν, μας συμπαθεί ο Ομπάμα και τελικά τα σπάμε για τον Ξηρό, είναι κακός ο Σόιμπλε και καλή η Μέρκελ, ενδοκυβερνητική κρίση για τους κουκουλοφόρους, άλλα αντί άλλων στο μεταναστευτικό, αντιμεταρρύθμιση στην παιδεία - αλλά και τα πρώτα χρήματα στο δημόσιο ταμείο από τη διερεύνηση της λίστας Λαγκάρντ.
Μια σχετικά ασφαλής πρόβλεψη είναι ότι τα πράγματα θα αλλάξουν αν οι πολίτες χτυπηθούν ξανά από την κρίση και πέσει το βιοτικό τους επίπεδο (λουκέτα, περικοπές, φόροι). Μια άλλη σχετικά ασφαλής εκτίμηση είναι ότι ακόμη και στο καλό σενάριο, συμφωνία σύντομα που θα εφαρμοστεί, η χρηματοδότηση θα είναι στο εξής οριακή, σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν υπάρχει, οπότε θα σερνόμαστε γερνώντας.
Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- κινδυνεύει από τον εαυτό του και κανέναν άλλο, παίζει χωρίς αντίπαλο σε ένα γήπεδο το οποίο ελέγχει απόλυτα. Οχι απλώς δεν επιβεβαιώνονται τα επιπόλαια σενάρια της αριστερής παρένθεσης, αλλά παραμένει δυσεξήγητη η συλλογική ανοχή απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα του σημερινού imperium απίθανης γελοιότητας και επικινδυνότητας.
Η πορεία είναι προς τα μπροστά, καθοδικά ενδεχομένως, αλλά σε καμία περίπτωση προς τα πίσω. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στα προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα ούτε μπορούν να κάνουν πολλά για να ανατρέψουν το σκηνικό οι σημερινοί πρωταγωνιστές.
Ο παλιός πολιτικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με την πρόκληση της ανανέωσης/αναγέννησής του που μπορεί και να προϋποθέτει την παράδοσή του στο «νέο»που δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερο/ωραιότερο, είναι όμως, ιστορικά, αναπόφευκτο.
Μέχρι στιγμής διαπιστώνουμε ότι σχεδόν κανείς από τους παλιούς δεν θέλει να φύγει. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι η πατρίδα τους χρειάζεται και ότι κανένα σχέδιο διάσωσης δεν πρόκειται να αποδώσει αν δεν τους περιλαμβάνει. Θέλουν ενότητα και βασικά αγωνιούν να ενταχθούν σε μια ομάδα που κερδίζει. Θέλουν ευρωπαϊκή συμπαράταξη και εννοούν ότι πρέπει πάρουν πάνω τους την προσπάθεια οι ίδιοι που απέτυχαν με κάποια φύλλα συκής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται καν να τους επινοήσει. Τους βρήκε και βασίζεται πάνω τους.
