Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ιστορίες με τους
«αποδιοπομπαίους τράγους»
και ιδιαιτέρως όταν τις μετήρχετο η Αριστερά. Οταν ευρίσκετο το
εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες άλλων (ή όλων) που με τη σειρά τους θα
μπορούσαν κι αυτοί -οι θύτες- να γίνουν αργότερα θύματα της ίδιας
διαδικασίας. Τη μια μέρα «ορθόδοξος» να διώκεις «αιρετικούς», την άλλη
μέρα «αιρετικός» κι εσύ να διώκεσαι από άλλους ορθόδοξους.
Μια ιστορία χωρίς τέλος, με τους αποδιοπομπαίους τράγους («
καθάρματα» για μια «
κάθαρση»
που έτσι ουδέποτε συντελείται), μια ιστορία στην οποίαν πάντα οι
«αιρετικοί» είναι αυτοί που χάνουν - Ορθόδοξοι θα ήταν σήμερα οι
Αρειανοί, αν είχαν νικήσει ή -στην κομμουνιστική Αριστερά- οι
Τροτσκιστές, αν δεν είχαν χάσει.
Κατ’ αυτήν την έννοια, η εκ των υστέρων κριτική στον κ.
Βαρουφάκη τις τελευταίες ημέρες είχε αρχίσει να γίνεται έως και
ανθρωποφαγική. Ο άνθρωπος κατηγορήθηκε ακόμα και ότι υπονομεύει τις διαπραγματεύσεις σκοπίμως, ότι εκινείτο αντιθέτως με τις κατευθύνσεις
Τσίπρα, ότι επεδίωκε το ναυάγιό τους κι άλλα τέτοια συνωμοσιολογικά.
Μάλιστα, ενώ οι δανειστές ζητούσαν στις διαπραγματεύσεις «τη μάνα τους και τον πατέρα τους» (όπως
όλοι ασφαλώς από
πολλές πηγές
γνωρίζουμε),
τα εδώ χαλκεία έφθασαν στο σημείο να περιγράφουν τα αντίθετα για έναν
αυτονομημένο και αυτοκτονικό Βαρουφάκη. Λόγια του αέρα και της λάσπης,
που όποιος εξετάζει τα πράγματα προσεκτικά, τα ακούει βερεσέ.
Είναι άλλο πράγμα αυτοί που έκαναν
εκ των προτέρων
κριτική στον κ. Βαρουφάκη, ότι, λόγου χάριν, δεν είναι ο καταλληλότερος
για αυτήν τη δουλειά, όπως κι εκείνοι που έκαναν την κριτική τους κατά
τη
διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το στυλ του, την κυρία
Παναρίτη κι άλλα,
κι άλλο όσοι τώρα
εκ των υστέρων πάνε να φορτώσουν στον κ. Βαρουφάκη τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Ο κ. Βαρουφάκης υπήρξε επιλογή του κ.
Τσίπρα
(ο Πρωθυπουργός συνθέτει την κυβέρνησή του), τώρα επιλογή του κ. Τσίπρα
είναι η αλλαγή φρουράς (ο Πρωθυπουργός είναι που αναδιατάσσει την
κυβέρνησή του, την ανασυνθέτει και εν τέλει την ανασχηματίζει). Αλλωστε,
ούτε ο κ.
Δραγασάκης, ούτε ο κ.
Τσακαλώτος είναι άσχετοι με όσα έκανε ή δεν έκανε ο κ. Βαρουφάκης.
Ο κ. Βαρουφάκης
δεν πήγαινε στην Εσπερία με προσωπική ατζέντα. Εστάλη εκεί με σχέδιο,
χωρίς plan B, και με συγκεκριμένους στόχους. Μπορεί να το παράκανε με τα
επικοινωνιακά του, αλλά κινήθηκε στο πλαίσιο οδηγιών που είχε λάβει.
Εκείνο που ίσως δεν είχε υπολογίσει η κυβέρνηση (κι όχι ο κ. Βαρουφάκης
μόνος του) ήταν ότι στις
λελογισμένες
υποχωρήσεις στις οποίες προέβαινε η ελληνική πλευρά, η απέναντι πλευρά απαντούσε με
παράλογες απαιτήσεις.
Ούτε προκάλεσε ούτε υπέστη το αδιέξοδο ο κ. Βαρουφάκης, το προκάλεσαν
οι δανειστές και το υφίστανται οι Ελληνες. Διότι οι διαπραγματεύσεις
είναι πόλεμος και οι ίδιες, όταν διεξάγονται εν μέσω ενός πολέμου που το
αποτέλεσμά του θα έχει σχέση με τη διεξαγωγή τους.
Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις η ελληνική κυβέρνηση πήγε
χωρίς εναλλακτικό σχέδιο και με
καλή πίστη. Μάλιστα πήγε και «
υπό σκιάν»
(του θορύβου που ξεσηκώνουν εναντίον της οι δανειστές διεθνώς αλλά και
μέσα στην ίδια μας τη χώρα μέσω της Διαπλοκής και των σμπίρων της). Εως
τώρα, σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις χάνουμε. Και χρόνο και θέσεις. Και
δεν ξέρω αν αυτό ανατρέπεται με όψιμες επικρίσεις για τον κ. Βαρουφάκη ή
καν με προσπάθειες της τελευταίας στιγμής από τον κ. Τσακαλώτο ή τον κ.
Δραγασάκη ή όποιον άλλον.
Βρισκόμαστε στις
100 πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης και στα
πέντε χρόνια της κρίσης.
Η εικόνα της κυβέρνησης είναι διττή, και καλή και κακή. Εμπνέει
ελπίδες, εμπνέει και φόβους. Το αστείο ή μάλλον το τραγικό είναι ότι
τους φόβους τούς έχουν προκαλέσει μια δράκα υπουργοί που μετριούνται στα
δάκτυλα, κατ’ αντίθεσιν εκείνων (των πάρα πολύ περισσότερων) που
δουλεύουν σαν σκυλιά, επιτυγχάνοντας μάλιστα ορισμένοι και τα πρώτα απτά
αποτελέσματα. Στους αντίποδες,
η κυρία
Τασία Χριστοδουλόπουλου,
υποτίθεται ειδήμων στο μεταναστευτικό, αποδεικνύεται ανεπαρκής, ικανή
μόνον να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, εκπέμποντας τις ιδεοληψίες της ότι
οι Ελληνες είναι
εθνικιστές και
ρατσιστές. Ο κ.
Μπαλτάς! πολύ από Ντεριντά, αλλά από εμψύχωση της εκπαίδευσης προς το ωραίον και το χρήσιμον, άνθρακες ο θησαυρός. Ο κ.
Παρασκευόπουλος,
μπάχαλο και βραχιολάκια - καλός άνθρωπος πιθανόν, καλός καθηγητής το
πιθανότερο, αλλά από πολιτική, προτεραιότητες και στρατηγική θυμίζει
τους «καθηγητές του Μπίσμαρκ» - τρεις απ’ αυτούς και χαιρετίσματα η
πατρίδα στις κορυφές που φύεται η κανέλα. Ο κ.
Μάρδας (προσωπικώς, 30χρόνια στο κουρμπέτι, ούτε που γνώριζα κάτι για αυτόν, γνώριζε όμως ο κ.
Σημίτης), όστις, παρ’ ότι θεωρεί τον λαό «λαϊκιστή», γυρίζει από κανάλι σε κανάλι για να τον σώσει.
Καθόλου
σοβαρά
όλα αυτά, αλλά δεν είναι προς θάνατον. Απλώς δίνουν στα ΜΜΕ της
διαπλοκής όλην εκείνη την τροφή που χρειάζεται για να τη μεταβολίζουν σε
εμέσματα. Οπως και να ’χει, οι «αποφάσεις θα ληφθούν στη Ρώμη», εκεί
δίνεται η μάχη των διαπραγματεύσεων. Και η ήττα στα εργασιακά και τα
ασφαλιστικά δεν αποτελεί επιλογή...
