Υιοθετεί το Βερολίνο στη διαπραγμάτευση με τους
εταίρους του στην Ευρωζώνη διπλή γλώσσα, με την καγκελάριο ρεαλίστρια
και τον υπουργό Οικονομικών δογματικό και άκαμπτο; Το ερώτημα τίθεται
εύλογα αν μείνουμε στο επίπεδο των εντυπώσεων και των δημόσιων
τοποθετήσεων των τελευταίων εβδομάδων της διαπραγμάτευσης της Αθήνας με
τους εταίρους της. Δεν πρόκειται για θέμα προσώπων η κατανομή ρόλων
ανάμεσα στην καγκελάριο Μέρκελ, τον υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε και
ενίοτε τον επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντεμαν, η μετάπτωση ανάμεσα
στον ρεαλισμό και τον ακραίο δογματισμό δεν αφορά μόνο τη σημερινή
κυβέρνηση στο Βερολίνο ούτε εφαρμόζεται επιλεκτικά σε σχέση με την
Αθήνα.Από την επαύριο του Μάαστριχτ, τον Νοέμβριο του 1991 μέχρι και σήμερα, στη γερμανική προσέγγιση συνυπάρχουν ο δογματισμός και η ακαμψία στο πλαίσιο αρχών και λειτουργίας της Ευρωζώνης και ο ad hoc πραγματισμός.Ακαμπτη στα κριτήρια σύγκλισης για συμμετοχή στην ΟΝΕ, η Γερμανία τα ερμήνευσε ελαστικά και διασταλτικά όταν την άνοιξη του 1998 συγκροτήθηκε ως ευρείας σύνθεσης Πρώτη Ομάδα Χωρών της Ευρωζώνης.
Ακαμπτη σήμερα στην ανάγκη εφαρμογής του Δημοσιονομικού Συμφώνου, η Γερμανία μετά από παρασκηνιακή διμερή διαβούλευση με την αιτούμενη επιείκεια και κατανόηση Γαλλία του Ολάντ συνιστά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίχρονη παράταση προσαρμογής στο πλαφόν του 3% στα ελλείμματα του γαλλικού προϋπολογισμού. Ενας πραγματισμός που δεν εμποδίζει τον Σόιμπλε να μιλήσει προσβλητικά για τους ρυθμούς επικύρωσης μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών από τη γαλλική Βουλή.
Τηρουμένων των αναλογιών και με δεδομένο το διαφορετικό στίγμα της διαπραγμάτευσης της Αθήνας με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη, η ίδια τακτική εφαρμόζεται και απέναντι στη χώρα μας, αφού δοκιμάστηκε επιτυχώς στη Γαλλία των Ολάντ - Βαλς και στην Ιταλία του Ρέντσι αλλά και στην Ισπανία του Ραχόι. Η γερμανική αυτή συνταγή έχει διπλό πλεονέκτημα: αποτρέπει συσπείρωση του Νότου και της Γαλλίας, δεν επιτρέπει αμφισβήτηση του ασφυκτικού πλαισίου που διαμορφώνουν το σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, με το Βερολίνο να έχει πάντα τη δυνατότητα να εκτονώνει κρίσεις και ενδεχόμενα ντόμινο με ρεαλιστικές προσεγγίσεις που δεν δημιουργούν όμως προηγούμενο αυτοδίκαιης χαλάρωσης στη δημοσιονομική διαχείριση για άλλες χώρες.
Μετά από μια πενταετία κρίσης στην Ευρωζώνη, οι εταίροι του Βερολίνου κρίνουν ως πιο αποδοτική μια διμερή άτυπη εξωθεσμική διαβούλευση με την καγκελαρία παρά την αβέβαιη ως προς την υλοποίηση αλλά και τις πιθανές παρενέργειές της συσπείρωση των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης.
