Μαζί με τη δικομματική σταθερότητα αρχίζουν να σβήνουν και οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο «δημοκρατικό τόξο» και τη λαϊκιστική ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις. Στη Φινλανδία οι «Φινλανδοί» χωρίς πολλά προβλήματα έγιναν κυβερνητικοί εταίροι του Κέντρου με το ερώτημα αν στη γειτονική Σουηδία οι «Σουηδοί Δημοκράτες» θα τύχουν παρόμοιας αναβάθμισης, στη Βρετανία μια κυβερνητική συνεργασία εργατικών - Σκότων εθνικιστών να διευκολύνει αν όχι συνεργασία τουλάχιστον ιδεολογική ομηρεία των Συντηρητικών από το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου UKIP, ενώ στην Ιταλία η ρατσιστική και ξενόφοβη Λέγκα του Βορρά του Μπόσι μαζί με την τότε Εθνική Συμμαχία του Φίνι νομιμοποιήθηκαν ως κυβερνητικοί εταίροι από το 1994!
Εύλογα τίθεται το ερώτημα πώς θα εξελιχθεί η σύγκρουση της Δεξιάς του Σαρκοζί με την Ακροδεξιά της Λεπέν για την πρωτιά στις διπλές κάλπες της άνοιξης του 2017 -προεδρική εκλογή και βουλευτικές εκλογές- με τον Ολάντ και τους Σοσιαλιστές στην τρίτη θέση. Αν δηλαδή ο Σαρκοζί εφαρμόσει τη συνταγή της εκστρατείας του 2007 ότι είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σκληρός-κατασταλτικός από το Εθνικό Μέτωπο. Ανοικτά ερωτηματικά υπάρχουν και στη Γερμανία όχι για τη βέβαια είσοδο στην Μπούντεσταγκ της ευρωσκεπτικιστικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία, αλλά των παρενεργειών της ασφυκτικής πίεσης που ασκεί στους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές που προσπαθούν να εμποδίσουν τη διαρροή ψήφων με ακόμη πιο ευρωφοβική περιχαράκωση.
Ετσι ο ορίζοντας του 2017 δεν είναι απλά και μόνο συνάρτηση της έκβασης των εκλογών στη Γαλλία. Ηδη από τη Βρετανία και την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Σκανδιναβία προβάλλει ως υδατόγραμμα ένας Πολιτικός Χάρτης ασύμβατος με την επιβίωση της Ευρωζώνης και της δυναμικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά. Το μέλλον της Ευρώπης προβάλλει ήδη ως αχαρτογράφητη περιοχή.
kapopoulos@pegasus.gr-
