(Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ο ΣΥΡΙΖΑ
έγινε αξιωματική αντιπολίτευση επειδή τον ψήφισε ο μεγάλος όγκος της
πάσης φύσεως αριστεράς και κεντροαριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση, μάλλον αυτοδύναμη,
επειδή θα τον ψηφίσει και μια ισχυρή μερίδα των παραδοσιακών δεξιών
ψηφοφόρων, των νοικοκυραίων, και, λιγότερο, όσοι ακολούθησαν το 2012 τη
Χρυσή Αυγή. Κριτήριο και κοινό σημείο όλων είναι «να φύγουν αυτοί». Αυτό ισχύει απολύτως και για τους μικρομεσαίους και πληβείους ψηφοφόρους της ΧΑ στις τελευταίες εκλογές.
Ο
μηχανιστικός τρόπος που αντιμετωπίζουν αυτούς τους ψηφοφόρους τα στελέχη
της ιστορικής Αριστεράς, και του ΣΥΡΙΖΑ, καταδεικνύει ότι οι ιστορικές αγκυλώσεις θολώνουν
την πολιτική κρίση, καταγράφουν έλλειμμα αυτοπεποίθησης και πολιτικού
σθένους και συνεπάγονται αδυναμία κατανόησης της σημερινής
πραγματικότητας-με την εξαίρεση της πολιτικής διαύγειας και θάρρους του
Γλέζου και του Παναγούλη.
Προϋπόθεση επιτυχίας είναι το εκλογικό άθροισμα να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα. Καμία προκατάληψη, καμία ιδεοληψία, καμία «ιστορικά υποχρεωτική» προδιαγραφή, καμία «μίμηση» ιστορικού προηγούμενου, δεν μπορεί να το πετύχει. Ο οδηγός επιτυχίας των πρώτων ημερών για την κυβέρνηση είναι ένας: το έχω πει, το κάνω.
Κίνημα δημιουργείται όταν ο κόσμος εμπιστεύεται την ηγεσία επειδή κάνει όσα υπόσχεται. Παραδείγματα άλλων χωρών είναι ενδεικτικά: Ο Ερντογάν χρειάστηκε δέκα χρόνια εσωτερικών συγκρούσεων, αφού πήρε την κυβέρνηση, για να κατακτήσει την Εξουσία και ακόμα το παλεύει. Ο Πούτιν το ίδιο. Πριν από δέκα χρόνια ο Πούτιν δεν θα τολμούσε να πει στη Μέρκελ
να πάει να γ… , όπως της το πέταξε κατάμουτρα προ ημερών σε κοινή τους
συνέντευξη, την είχε ακριβώς δίπλα του. Δεν συζητώ αν αυτό γίνεται για
«καλό» ή «κακό» του λαού, της πατρίδας, ή σύμπασας της ανθρωπότητας,
αλλά μόνο το χρόνο, τη σταδιακή οικοδόμηση εμπιστοσύνης ηγεσίας και
λαού.
Κίνημα μπορεί επίσης να δημιουργηθεί ακαριαία αν προκύψουν ορισμένες συνθήκες, πχ στον Πόλεμο του ΄40 και μετά στην Κατοχή. Υπάρχει, σχετικά, το ερώτημα τι θα γίνει αν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο
βάλουν αμέσως θηλιά στο λαιμό της κυβέρνησης. Κάθε εκ των προτέρων
απάντηση είναι υποθετική και αυθαίρετη. Μόνο που στη σχέση με τις
Βρυξέλλες-Βερολίνο δεν χωρούν πολλές φωνές (όπως προεκλογικά) αλλά μια
και ενιαία. Στο ερώτημα κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανταπεξέλθει σε σκληρές, ανελέητες διαπραγματεύσεις επίσης δεν υπάρχει εκ των προτέρων απάντηση. Θα φανεί στην πράξη.
Αδικαιολόγητη αδιαλλαξία της ΕΕ-Βερολίνου μπορεί να προκαλέσει λαϊκή έκρηξη
στην Αθήνα, αν η κυβέρνηση δείξει στις διαπραγματεύσεις σθένος,
ψυχραιμία και ζητήσει ενεργό στήριξη από το λαό. Αν απλώς επικαλεστεί το
όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, αν θεωρήσει πως ο λαός είναι ένα διαρκές
όπλο εν δράσει και όχι ένα στιγμιαίο εργαλείο μιας χρήσης, τότε υπάρχουν
ελπίδες επιτυχίας.
Η οικονομική πρόοδος είναι συνυφασμένη με την εθνική (άρα και ατομική) αξιοπρέπεια.
Κανείς δεν «πάει για να πεθάνει» επειδή ανέβηκε λίγο ο μισθός του ή η
σύνταξή του, όσο και αν αυτό είναι απολύτως αναγκαίο. Οι άνθρωποι
ξεσηκώνονται όταν έχουν στόχο και όραμα, νιώσουν ότι η αδικία τους
καταστρέφει, όπως συμβαίνει επί πέντε χρόνια. Κάνει λάθος όποιος νομίζει
ότι τα «συντηρητικά στρώματα» δεν θέλουν φασαρίες και ανακατωσούρες άρα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην το πάει στα «άκρα».
Αν ήταν
έτσι δεν θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ αστοί, προλετάριοι, νοικοκύρηδες, πάσης
φύσεως και προέλευσης. Αφού επιλογή είναι η παραμονή στην ΕΕ-ευρώ ο
μόνος λογικός και αναγκαίος στόχος είναι η ισοτιμία εντός της ΕΕ και όχι απλώς τα λίγα ευρώ αύξηση στον κατώτατο γλίσχρο μισθό.
Το τελευταίο-αλλά διόλου έσχατο- κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι με ποια κριτήρια κάνουμε τις επιλογές μας, ποια είναι η Εθνική Στρατηγική
και γιατί αυτή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει επειδή το Σύστημα (ελίτ,
κόμματα, οικονομικοί παράγοντες) παρασιτούσε και δουλοπρεπώς
εξυπηρετούσε κάθε ξένο επικυρίαρχο. Εθνική Ανεξαρτησία δεν σημαίνει κάνω του κεφαλιού μου. Το παράδειγμα (και πάλι) του Ερντογάν είναι χαρακτηριστικό: Ο Ερντογάν
είχε πει από όταν ήταν στη φυλακή ότι οι μιναρέδες (της Τουρκίας) θα
γίνουν τα ξίφη του Ισλάμ. Μετά είπαν ότι για να γίνει πρωθυπουργός έβαλε
νερό στο κρασί του, έκανε δεξιά στροφή. Στην ΕΕ μάλιστα τον υποδέχθηκαν
ενθουσιασμένοι ως σπουδαίο Ευρωπαίο, το θυμόμαστε υποθέτω. Όλοι (ή
όσοι) ξέχασαν τους μιναρέδες-ξίφη πέφτουν τώρα από τα σύννεφα για την
βήμα-βήμα ανατροπή του Κεμαλισμού, την-προσεκτική- επαναφορά του ισλαμισμού. Δεν φταίει αυτός για την αδύναμη μνήμη μας ούτε για το λάθος ότι νερώνει το κρασί του. Ο Πούτιν
είχε σκοπό να ξανακάνει τη Ρωσία ισχυρή, Μεγάλη Δύναμη. Και το κάνει.
Και οι δυο σταδιακά συσπείρωσαν το λαό τους και προχωρούν. Το αν
πετύχουν ή αποτύχουν είναι εντελώς άλλο ζήτημα.
Ο
παράγοντας που υπερβαίνει –αλλά δεν καταργεί- τις κοινωνικές ανισότητες,
τις ταξικές διαφορές, τις πολιτικές αντιπαλότητες, είναι, στην εποχή
μας, το Έθνος, η Πατρίδα, μοναδικό καταφύγιο κατά της Παγκοσμιοποιημένης Αυτοκρατορίας. Σταθερό υπόδειγμα το ΕΑΜ,
το ΕΘΝΙΚΟ Απελευθερωτικό Μέτωπο, η σύμπραξη Βελουχιώτη-Ζέρβα που
χρειάστηκε ο Καμένος να την θυμίσει. Η μετεκλογική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ
ίσως δώσει τη λαϊκή βάση για τη χάραξη εθνικής στρατηγικής. Αν οι
πιθανοί σύμμαχοι αντιληφθούν το διακύβευμα και δεν αναλωθούν σε άγονες και ανούσιες διαμάχες. Ιδού η Ρόδος.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015