ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ Στη δεύτερη θητεία του, ο
Μπαράκ Ομπάμα φροντίζει ήδη την υστεροφημία του, αλλά και την πορεία των
ΗΠΑ στον 21ο αιώνα. Η προσέγγιση της Κούβας, ύστερα από πενήντα πέντε
χρόνια έχθρας και αποκλεισμού, δεν σημαίνει την αυτόματη άρση του
επώδυνου εμπάργκο, αυτή πιθανότατα θα προσκρούσει στο τείχος των
Ρεπουμπλικανών στα νομοθετικά σώματα, αλλά σίγουρα δείχνει ότι ο
Αμερικανός πρόεδρος γνωρίζει να συνομιλεί με την Ιστορία.
Το ιστορικό τηλεφώνημα Ομπάμα - Κάστρο προετοιμαζόταν διπλωματικά επί
δεκαοκτώ μήνες. Παρά τις αντιδράσεις των συντηρητικών, ο Ομπάμα με
διορατικότητα κλείνει τα ανοιχτά μέτωπα του Ψυχρού Πολέμου και της
πρώτης μεταψυχροπολεμικής εποχής· δημιουργεί τις προϋποθέσεις για
ηγεμονία στη νέα εποχή. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δούμε τη μη
επέμβαση στη Συρία και τη σχεδόν ταυτόχρονη προσέγγιση του Ιράν, αλλά
και την αναμενόμενη προσέγγιση της Παλαιστίνης, έστω και περιορισμένη.
Πρόκειται για πραγματιστικές και ειρηνικές προσεγγίσεις με όλους τους
έως πρόσφατα πυλώνες του Αξονα του Κακού.
Ο πραγματισμός πηγάζει βέβαια και από τη διαπιστωθείσα αδυναμία των ΗΠΑ
να εξουδετερώσουν στρατιωτικά ή πολιτικά τους παλαιούς εχθρούς· δίδαγμα
που αντλήθηκε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Οι ΗΠΑ παραμένουν η μόνη
υπερδύναμη, υπερέχουσα όχι μόνο οπλικά, αλλά και στην τεχνολογία, στις
πληροφορίες και στον έλεγχο κεφαλαίων. Ωστόσο πρέπει να επιβεβαιώνουν
την υπεροχή τους διαρκώς απέναντι στις άλλες μεγάλες δυνάμεις του
πλανήτη: την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα. Δεν επιθυμούν ρωσογερμανικό ή
ρωσοευρωπαϊκό άξονα ενέργειας και εμπορίου, ανησυχούν για την ανάδειξη
της Κίνας σε πρώτη οικονομία του κόσμου, δεν θα επιτρέψουν αμφισβήτηση
της κυριαρχίας του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος.
Ο κλονισμός των χωρών του πετρελαίου, η κρίση στην Ουκρανία, η αφαίρεση
ζωτικού χώρου από την Ευρώπη προς Ανατολάς, όλα συνιστούν γεωπολιτικές
αναταράξεις που δεν πρόκειται να καταλαγιάσουν σύντομα και αθόρυβα.
