Την Πέμπτη, 9 Οκτωβρίου, στις 10 το πρωί, τα φέρετρα των εννέα μαχητών της ένοπλης πολιτοφυλακής (YPG), έφτασαν στο νεκροταφείο του Σουρούτς, με συνοδεία χιλιάδων κούρδων διαδηλωτών, οι ιαχές των οποίων ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα.
«Δολοφόνε Ερντογάν. Δολοφόνε "AKP"» φώναζε το πλήθος, με τις
γυναίκες να τραγουδούν. Δεκάδες κάμερες να φωτογραφίζουν και ένας
μεσήλικας άνδρας να κλαίει σε μία γωνία. Πίσω, σε απόσταση 5χλμ οι
πυκνοί καπνοί να αχνοφαίνονται από την επαρχία Κομπάνι.«Χθες χάσαμε εννέα. Αυτοί (σσ. Ισλαμικό Κράτος) χάσανε εξήντα τρεις» λέει κάποιος.«Δεν θα φύγουμε από εδώ. Ακόμη και να πέσει το Κομπάνι δεν θα φύγουμε από εδώ» λέει ο 63χρονος Κεμάλ Γκιουνέρ, που
μαζί με τον ανιψιό του ταξίδεψαν πριν 20 μέρες από το Ντιγιάρμπακιρ,
στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, με τις δημοκρατικές δυνάμεις των
Κούρδων για να φτάσουν στην τουρκο-συριακή μεθόριο.
Από τη 16η Σεπτεμβρίου, η μάχη στο Κομπάνι έχει τρέψει σε φυγή 300.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 200.000 έχουν προσφύγει στην Τουρκία και χιλιάδες στο Ιράκ.
Αλλά εκατοντάδες ακόμη παραμένουν μέσα στην πόλη, την οποία
σφυροκοπούν οι τζιχαντιστές και πλήττεται από αεροπλάνα της δυτικής
συμμαχίας.Έπειτα από εβδομάδες σκληρής πολιορκίας από τις δυνάμεις της
οργάνωσης του «Ισλαμικού Κράτους» οι πυκνοί μαύροι καπνοί που βγαίνουν
από το Κομπάνι, συνοδεύονται με το άκουσμα πυροβολισμών μέσα στην πόλη.
Από αέρος ακούγονται τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά της δυτικής συμμαχίας (drones), και το συγκεντρωμένο πλήθος από χιλιάδες Κούρδους της Τουρκίας, που καταφθάνει τις τελευταίες μέρες, κοιτάζει στον ουρανό χωρίς να τα βλέπει πουθενά.
«Σουρούτς και Κομπάνι είναι ένα»
Ο δήμος Σουρούτς η πρώτη πόλη στην τουρκική πλευρά των συνόρων με τη Συρία, χτίζει προσφυγικούς καταυλισμούς για να στεγαστεί ένα κομμάτι των περίπου 200.000 προσφύγων της επαρχίας Κομπάνι.«Από την πρώτη μέρα της εισροής προσφύγων, ζητήσαμε από το κράτος να συστήσουμε μια κοινή επιτροπή για την κάλυψη των ανθρωπιστικών αναγκών. Ακόμα περιμένουμε απάντηση…» λέει ο επικεφαλής του τοπικού γραφείου του Κόμματος Δημοκρατικών Περιφερειών, Ισμαήλ Σαχίν, προσθέτοντας ότι εκατοντάδες κάτοικοι του Σουρούτς άνοιξαν τα σπίτια τους για να δεχτούν τους πρόσφυγες.
«Είδες πρόσφυγες στην πλατεία να κοιμούνται; Όχι, γιατί όχι; Οι άνθρωποι είναι από το ίδιο σόι, έχουμε παππούδες στην άλλη μεριά του φράχτη. Αυτό μόνο μας διαχωρίζει, ο φράχτης» τονίζει κάτοικος του Σουρούτς.
«Οι πρόσφυγες του Κομπάνι δεν πηγαίνουν σε καταυλισμούς που έχουν στηθεί από το τουρκικό κράτος, δεν εμπιστεύονται το κράτος γιατί θεωρούν ότι συνεργάζεται με το Ισλαμικό Κράτος» λέει η Νουρτζάν Μπαϊσάλ, ερευνήτρια που γεννήθηκε και ζει στο Ντιγιάρμπακιρ και έχει δουλέψει σε μη κυβερνητικές οργανώσεις στο θέμα της ανάπτυξης κοινοτήτων που βγαίνουν από εμπόλεμες συρράξεις.Σύμφωνα με την Μπαϊσάλ, «δεν είναι γνωστοί οι αριθμοί των προσφύγων που βρίσκονται στο Σουρούτς. Οι δημοτικές αρχές κάνουν λόγο για 60.000, η νομαρχία για 160.000, οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται σε δημοτικά καταλύματα, σε δημόσια καταλύματα είναι 5.000, οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοι σε οικογένειες ή στάλθηκαν σε άλλους καταυλισμούς».
Τονίζει πως υπάρχουν ήδη προβλήματα, λόγω της έλλειψης σκηνών, ενώ η έλευση του χειμώνα αναμένεται να φέρει περαιτέρω δυσκολίες. Ήδη υπάρχει αναφορά για προβλήματα λόγω βροχόπτωσης που δημιούργησε λάσπη στους καταυλισμούς. Δεν υπάρχουν μέσα θέρμανσης για τους καταυλισμούς και τα καταναλώσιμα είδη είναι δυσεύρετα. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αναπηρικές καρέκλες και μπαστούνια για τους τραυματισμένους, ενώ παράλληλα δεν υπάρχει πρόνοια για ψυχολογική συμπαράσταση στους πρόσφυγες.
«Υπάρχουν παιδιά μέσα στους καταυλισμούς που είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται στον πόλεμο. Υπάρχει παιδί-μάρτυρας αποκεφαλισμού του πατέρα του, η φρίκη ζει ακόμα στους καταυλισμούς. Υπάρχουν γυναίκες που υπέστησαν βιασμούς, αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα για να ξεπεραστεί το προσωπικό τραύμα» λέει η κ. Μπαϊσάλ.
Στο κρατικό νοσοκομείο του Σουρούτς εκατοντάδες είναι εκείνοι που πηγαίνουν για να αναζητήσουν μέλη της οικογένειας τους που μείνανε πίσω.
Ο 62χρονος Ιμπραήμ, που έφυγε πριν από 12 μέρες από το χωριό του στην επαρχία του Κομπάνι, περιμένει μήπως βρει κάποιους από την οικογένειά του στους τραυματίες που φέρνουν συνέχεια από τα σύνορα. Από τους 1.700 κατοίκους του χωριού, 1.000 ακόμη περιμένουν στα σύνορα για να περάσουν στην Τουρκία.
Ο Χάμετ Χαλίλι περιμένει νέα από τον αδερφό του που αιχμαλωτίστηκε από την οργάνωση του «Ισλαμικού Κράτους», ενώ κάποιοι καταγγέλλουν απαγόρευση διακομιδής τραυματισμένων ανθρώπων των Κούρδων από την Τουρκία.
Στο τζαμί της πόλης ζουν 500 άνθρωποι, λόγω έλλειψης χώρου σε προσφυγικούς καταυλισμούς και δηλώνουν πως παρέμειναν μια εβδομάδα στα σύνορα χωρίς πρόσβαση σε νερό και φαγητό.
«Τις τελευταίες μέρες έρχονται 10-15 τραυματίες τη μέρα από τις συγκρούσεις» λέει ο γιατρός Τάρικ Ακντεμίρ στο κρατικό νοσοκομείο. Δεκάδες εθελοντές γιατροί τον τελευταίο μήνα βοηθούν στην περίθαλψη των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα περισσότερα από τα 360 χωριά της επαρχίας Κομπάνι, στην περιοχή της τουρκοσυριακής μεθορίου.
Μπροστά στον επερχόμενο χειμώνα οι εθελοντές γιατροί συνεχίζουν να εξετάζουν πρόσφυγες που διαμένουν σε σκηνές που στήθηκαν από το δήμο Σουρούτς και φιλοξενεί περίπου 5 χιλιάδες ανθρώπους από το Κομπάνι.
Ένας από τους εθελοντές, ο Σεχέρ Τουμέρ, που ήρθε από την Άγκυρα, λέει ότι «η υγεία και τα φάρμακα είναι η πιο επείγουσα ανάγκη τώρα. Δεν υπάρχει προς το παρόν κάποιος κίνδυνος επιδημίας, αλλά οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και να κάνουμε τις συνθήκες στις σκηνές ανθρώπινες. Προσπαθούμε χωρίς τη βοήθεια του κράτους. […] Χρειαζόμαστε ψυχιάτρους και ομάδες εθελοντών και ειδικών να βοηθήσουν για μία εβδομάδα ή 10 μέρες. Είμαι Τούρκος, αλλά είμαι εδώ, πιστεύοντας και υποστηρίζοντας ότι πρέπει να γιατρέψουμε τις πληγές από την αγριότητα στο Κομπάνι, χωρίς διακρίσεις σε γλώσσα, θρησκεία και φυλή. Το τραύμα που προκαλείται από τον πόλεμο στο Κομπάνι δεν μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη τόσο εύκολα. Οι γονείς που άφησαν τα παιδιά τους στο Κομπάνι να πολεμήσουμε για την ανθρωπότητα και ζουν στις σκηνές τώρα χρειάζονται τη βοήθεια ειδικών, ιδίως ψυχιάτρων».
Τα παιδιά από το Κομπάνι που οι πατέρες, οι μητέρες και τα μεγαλύτερα αδέρφια τους μάχονται στο Κομπάνι εναντίον των δυνάμεων του ΙΚ, δεν φεύγουν από τα σύνορα. Είναι τα ίδια παιδιά που δεν έχουν σταματήσει να παίζουν παιχνίδια και υποστηρίζουν το YPG φωνάζοντας «να ζήσει η επανάσταση στο Κομπάνι, να ζήσει ο αρχηγός Άπo (Αμπντουλάχ Οτσαλάν), να ζήσει το YPG-YPJ», καθώς ακούν και βλέπουν τις βόμβες στην άλλη μεριά των συνόρων.
Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση δεν βοηθά στο ανθρωπιστικό έργο.
«Δεν λαμβάνουμε χρήματα για την ανακούφιση των προσφύγων από την πολιτεία. Όχι μόνο δε βοηθά, αλλά αντίθετα θέτει εμπόδια κιόλας. Μας κόβει το 60% της βοήθειας και με τα χρήματα που στέλνει το μόνο που μπορούμε να πληρώσουμε είναι τους μισθούς των υπαλλήλων» δηλώνει ο Μεχμέτ Σακίρ, υπεύθυνος του γραφείου Tύπου του δήμου Σουρούτς, τονίζοντας τη συνεργασία μεταξύ των δημαρχιών των όμορων επαρχιών για την ανακούφιση και στέγαση των προσφύγων.
«Δημιουργήθηκε μια επιτροπή διαχείρισης κρίσεων όπου διαχειρίζεται τη βοήθεια που φτάνει από άλλες δημαρχίες, από φιλανθρωπίες πολιτών κτλ». «Η αστυνομία βοηθά μπροστά στις κάμερες. Αλλά τα βράδια μας κλέβει τα αυτοκίνητα, μας κατάσχει τα πράγματα» τονίζουν πρόσφυγες από το Κομπάνι.
Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ
Από τη 16η Σεπτεμβρίου, η μάχη στο Κομπάνι έχει τρέψει σε φυγή 300.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 200.000 έχουν προσφύγει στην Τουρκία και χιλιάδες στο Ιράκ.
Από αέρος ακούγονται τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά της δυτικής συμμαχίας (drones), και το συγκεντρωμένο πλήθος από χιλιάδες Κούρδους της Τουρκίας, που καταφθάνει τις τελευταίες μέρες, κοιτάζει στον ουρανό χωρίς να τα βλέπει πουθενά.
«Σουρούτς και Κομπάνι είναι ένα»Ο δήμος Σουρούτς η πρώτη πόλη στην τουρκική πλευρά των συνόρων με τη Συρία, χτίζει προσφυγικούς καταυλισμούς για να στεγαστεί ένα κομμάτι των περίπου 200.000 προσφύγων της επαρχίας Κομπάνι.«Από την πρώτη μέρα της εισροής προσφύγων, ζητήσαμε από το κράτος να συστήσουμε μια κοινή επιτροπή για την κάλυψη των ανθρωπιστικών αναγκών. Ακόμα περιμένουμε απάντηση…» λέει ο επικεφαλής του τοπικού γραφείου του Κόμματος Δημοκρατικών Περιφερειών, Ισμαήλ Σαχίν, προσθέτοντας ότι εκατοντάδες κάτοικοι του Σουρούτς άνοιξαν τα σπίτια τους για να δεχτούν τους πρόσφυγες.
«Είδες πρόσφυγες στην πλατεία να κοιμούνται; Όχι, γιατί όχι; Οι άνθρωποι είναι από το ίδιο σόι, έχουμε παππούδες στην άλλη μεριά του φράχτη. Αυτό μόνο μας διαχωρίζει, ο φράχτης» τονίζει κάτοικος του Σουρούτς.
«Οι πρόσφυγες του Κομπάνι δεν πηγαίνουν σε καταυλισμούς που έχουν στηθεί από το τουρκικό κράτος, δεν εμπιστεύονται το κράτος γιατί θεωρούν ότι συνεργάζεται με το Ισλαμικό Κράτος» λέει η Νουρτζάν Μπαϊσάλ, ερευνήτρια που γεννήθηκε και ζει στο Ντιγιάρμπακιρ και έχει δουλέψει σε μη κυβερνητικές οργανώσεις στο θέμα της ανάπτυξης κοινοτήτων που βγαίνουν από εμπόλεμες συρράξεις.Σύμφωνα με την Μπαϊσάλ, «δεν είναι γνωστοί οι αριθμοί των προσφύγων που βρίσκονται στο Σουρούτς. Οι δημοτικές αρχές κάνουν λόγο για 60.000, η νομαρχία για 160.000, οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται σε δημοτικά καταλύματα, σε δημόσια καταλύματα είναι 5.000, οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοι σε οικογένειες ή στάλθηκαν σε άλλους καταυλισμούς».
Τονίζει πως υπάρχουν ήδη προβλήματα, λόγω της έλλειψης σκηνών, ενώ η έλευση του χειμώνα αναμένεται να φέρει περαιτέρω δυσκολίες. Ήδη υπάρχει αναφορά για προβλήματα λόγω βροχόπτωσης που δημιούργησε λάσπη στους καταυλισμούς. Δεν υπάρχουν μέσα θέρμανσης για τους καταυλισμούς και τα καταναλώσιμα είδη είναι δυσεύρετα. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αναπηρικές καρέκλες και μπαστούνια για τους τραυματισμένους, ενώ παράλληλα δεν υπάρχει πρόνοια για ψυχολογική συμπαράσταση στους πρόσφυγες.
«Υπάρχουν παιδιά μέσα στους καταυλισμούς που είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται στον πόλεμο. Υπάρχει παιδί-μάρτυρας αποκεφαλισμού του πατέρα του, η φρίκη ζει ακόμα στους καταυλισμούς. Υπάρχουν γυναίκες που υπέστησαν βιασμούς, αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα για να ξεπεραστεί το προσωπικό τραύμα» λέει η κ. Μπαϊσάλ.
Στο κρατικό νοσοκομείο του Σουρούτς εκατοντάδες είναι εκείνοι που πηγαίνουν για να αναζητήσουν μέλη της οικογένειας τους που μείνανε πίσω.
Ο 62χρονος Ιμπραήμ, που έφυγε πριν από 12 μέρες από το χωριό του στην επαρχία του Κομπάνι, περιμένει μήπως βρει κάποιους από την οικογένειά του στους τραυματίες που φέρνουν συνέχεια από τα σύνορα. Από τους 1.700 κατοίκους του χωριού, 1.000 ακόμη περιμένουν στα σύνορα για να περάσουν στην Τουρκία.
Ο Χάμετ Χαλίλι περιμένει νέα από τον αδερφό του που αιχμαλωτίστηκε από την οργάνωση του «Ισλαμικού Κράτους», ενώ κάποιοι καταγγέλλουν απαγόρευση διακομιδής τραυματισμένων ανθρώπων των Κούρδων από την Τουρκία.
Στο τζαμί της πόλης ζουν 500 άνθρωποι, λόγω έλλειψης χώρου σε προσφυγικούς καταυλισμούς και δηλώνουν πως παρέμειναν μια εβδομάδα στα σύνορα χωρίς πρόσβαση σε νερό και φαγητό.
«Τις τελευταίες μέρες έρχονται 10-15 τραυματίες τη μέρα από τις συγκρούσεις» λέει ο γιατρός Τάρικ Ακντεμίρ στο κρατικό νοσοκομείο. Δεκάδες εθελοντές γιατροί τον τελευταίο μήνα βοηθούν στην περίθαλψη των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα περισσότερα από τα 360 χωριά της επαρχίας Κομπάνι, στην περιοχή της τουρκοσυριακής μεθορίου.
Μπροστά στον επερχόμενο χειμώνα οι εθελοντές γιατροί συνεχίζουν να εξετάζουν πρόσφυγες που διαμένουν σε σκηνές που στήθηκαν από το δήμο Σουρούτς και φιλοξενεί περίπου 5 χιλιάδες ανθρώπους από το Κομπάνι.
Ένας από τους εθελοντές, ο Σεχέρ Τουμέρ, που ήρθε από την Άγκυρα, λέει ότι «η υγεία και τα φάρμακα είναι η πιο επείγουσα ανάγκη τώρα. Δεν υπάρχει προς το παρόν κάποιος κίνδυνος επιδημίας, αλλά οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και να κάνουμε τις συνθήκες στις σκηνές ανθρώπινες. Προσπαθούμε χωρίς τη βοήθεια του κράτους. […] Χρειαζόμαστε ψυχιάτρους και ομάδες εθελοντών και ειδικών να βοηθήσουν για μία εβδομάδα ή 10 μέρες. Είμαι Τούρκος, αλλά είμαι εδώ, πιστεύοντας και υποστηρίζοντας ότι πρέπει να γιατρέψουμε τις πληγές από την αγριότητα στο Κομπάνι, χωρίς διακρίσεις σε γλώσσα, θρησκεία και φυλή. Το τραύμα που προκαλείται από τον πόλεμο στο Κομπάνι δεν μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη τόσο εύκολα. Οι γονείς που άφησαν τα παιδιά τους στο Κομπάνι να πολεμήσουμε για την ανθρωπότητα και ζουν στις σκηνές τώρα χρειάζονται τη βοήθεια ειδικών, ιδίως ψυχιάτρων».
Τα παιδιά από το Κομπάνι που οι πατέρες, οι μητέρες και τα μεγαλύτερα αδέρφια τους μάχονται στο Κομπάνι εναντίον των δυνάμεων του ΙΚ, δεν φεύγουν από τα σύνορα. Είναι τα ίδια παιδιά που δεν έχουν σταματήσει να παίζουν παιχνίδια και υποστηρίζουν το YPG φωνάζοντας «να ζήσει η επανάσταση στο Κομπάνι, να ζήσει ο αρχηγός Άπo (Αμπντουλάχ Οτσαλάν), να ζήσει το YPG-YPJ», καθώς ακούν και βλέπουν τις βόμβες στην άλλη μεριά των συνόρων.
Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση δεν βοηθά στο ανθρωπιστικό έργο.
«Δεν λαμβάνουμε χρήματα για την ανακούφιση των προσφύγων από την πολιτεία. Όχι μόνο δε βοηθά, αλλά αντίθετα θέτει εμπόδια κιόλας. Μας κόβει το 60% της βοήθειας και με τα χρήματα που στέλνει το μόνο που μπορούμε να πληρώσουμε είναι τους μισθούς των υπαλλήλων» δηλώνει ο Μεχμέτ Σακίρ, υπεύθυνος του γραφείου Tύπου του δήμου Σουρούτς, τονίζοντας τη συνεργασία μεταξύ των δημαρχιών των όμορων επαρχιών για την ανακούφιση και στέγαση των προσφύγων.
«Δημιουργήθηκε μια επιτροπή διαχείρισης κρίσεων όπου διαχειρίζεται τη βοήθεια που φτάνει από άλλες δημαρχίες, από φιλανθρωπίες πολιτών κτλ». «Η αστυνομία βοηθά μπροστά στις κάμερες. Αλλά τα βράδια μας κλέβει τα αυτοκίνητα, μας κατάσχει τα πράγματα» τονίζουν πρόσφυγες από το Κομπάνι.
Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ
